بریده‌هایی از کتاب قاتلی به پاکی برف

آن چیزی که در نزدیکیمان است، نجاتمان می‌دهد، نه چیزهای بزرگی که در رؤیا می‌بینیم.

بره‌ای گل آلاله می‌خورد، درست مانند زاهدی که سخنان کتاب مقدس خود را نشخوار می‌كند.

روح او به فرسودگی صابون بسیار کوچکی بود که برای گرفتنش می‌بایست چند بار تلاش کنی.

مغزم را به جالباسی آویختم و به گردشی تمام عیار رفتم.

پروانه‌ای روی سنگ، جان تازه‌ای می‌گیرد. بال‌های پلنگی‌اش به آرامی می‌لرزند، درست مانند وقتی‌که کتابی قدیمی را از ترس این‌که خُرد بشود، آرام ورق می‌زنیم.

صندوق پست، لای سرخس‌ها، در ابتدای جاده قرار دارد. در صندوق را باز می‌کنم، ته آن فقط یک کرم ابریشم را با ابروان قهوه‌ای می‌بینم. در را دوباره می‌بندم. از این‌که مزاحم مقدسه‌ای در حال آرایش شده‌ام معذبم.

ما فقط یک لحظه فرصت داریم دستبندهای روشنایی را که دور مچ دست‌های زندگی صدا می‌دهند، بدزدیم.

به راهم ادامه می‌دهم، با شور و حرارتی که نمی‌دانم از کجا سرچشمه می‌گیرد: از رنگ خاکستری هلندی خانه‌های لوکروزو، از صدای مطمئن پاسکال یا فقط از سرمستی تجربه کردن زندگی‌ای که هر لحظه‌اش بی‌همتاست.

در جیبم یک جلد از تفکرات پاسکال را گذاشته‌ام. این کتاب را گاهی با خود به همراه دارم تا در هنگام انتظار، قحطی یا جنگی بسیار طولانی، به کارم آید. کتاب را از جیبم در می‌آورم، راه می‌روم و می‌خوانم: «ما فقط بخشی از خود را می‌توانیم دوست بداریم که از آن ما نیست.» کتاب را می‌بندم. گربه‌ای از باغی می‌گذرد که مأمن ارواح است. جذابیت فوق‌العاده باغ‌های رهاشده، وجود خدایی کولی‌صفت را ثابت می‌کند.

یک روز از فرط احساس ملال، به سیاهی‌ای که از ازل، زیر آسمان آبی فرمانروایی می‌کند، پی خواهیم برد. کسانی که قادر باشند زیر سیاهی، آبی‌ای از جنسی متفاوت را تشخیص دهند نادرند: رنگی یكدست دارد و شبیه لکه کوچک جوهر آبی زیر بال جی‌جاق است

پیاده‌روی می‌کنیم. هریک قلبی مجنون و وفادار به مانند مسیح داریم. من آدم‌های عادی را می‌شناسم، و می‌دانم كه از هر چیزی ترسناک‌ترند

الاغ روی تخته‌سنگ از حواری طلاپوشِ روی دیوار زیباترست.

ما با گذر از بدترین‌ها، به سوی چیزهای بسیار با‌طراوت و لطیف می‌رویم، چیزهایی که با راز وجودیمان همسازند.

از دور، ایستگاه راه‌آهن استراسبورگ، با شیشه‌های برجسته‌ای که احاطه‌اش کرده‌اند، مانند آبنباتی مغزدار به چشم می‌آید. از نزدیک، مانند تمام ایستگاه‌های دیگر دنیا، غم‌انگیز است.

دانشجویی كه جانشین پزشک سن ـ سرنن بود به من گفت به خاطر این‌که وقتش را صرف خواندن تمام آثار داستایوسکی کرده، در امتحانات سال اول مردود شده است. مردی که روان بشر برایش اهمیت دارد، حتماً جسم‌ها را هم خوب معالجه می‌كند.

مرگ موسیقی را خاموش نمی‌کند، گل‌های سرخ را خاموش نمی‌کند، کتاب‌ها را خاموش نمی‌کند. مرگ هیچ‌چیز را خاموش نمی‌کند.

روزی خواهیم فهمید که شعر یک نوع‌ ادبی کهنه و به دردنخور نیست، بلکه امری حیاتی است، آخرین فرصت برای نفس کشیدن در زندان واقعیت است

روزی خواهیم فهمید که شعر یک نوع‌ ادبی کهنه و به دردنخور نیست، بلکه امری حیاتی است، آخرین فرصت برای نفس کشیدن در زندان واقعیت است

آن چیزی که در نزدیکیمان است، نجاتمان می‌دهد، نه چیزهای بزرگی که در رؤیا می‌بینیم.