بریده‌هایی از کتاب قاتلی به پاکی برف

از خودم می‌پرسم زندگی چه چیزی کم دارد هنگامی‌که زیبایی برای یک لحظه از آن عبور می‌کند. شاید هیچ.

کتاب‌های کاغذی در بستر بلورین خود، مانند فرشته‌ها می‌خوابند. یک نگاه کافی است تا از خواب چند صد ساله برخیزند و هنوز مهربان و سرزنده باشند.

دانستن این که زنده‌ایم، دانستن همه چیز است. چیز بیش‌تری برای یافتن در این زندگی وجود ندارد مگر یك جواب «بله» که بی‌شك شعله‌ورش می‌کند. مغزم را به جالباسی آویختم و به گردشی تمام عیار رفتم.

مرگ موسیقی را خاموش نمی‌کند، گل‌های سرخ را خاموش نمی‌کند، کتاب‌ها را خاموش نمی‌کند. مرگ هیچ‌چیز را خاموش نمی‌کند. در برابر نوزاد، جنگلی است سوزان که باید پا برهنه از آن بگذرد.

انسان‌ها معجزاتی هستند که خود خبر ندارند.

سینه‌سرخی که دم در گاراژ مرده یافتیم، گرمای روزهای خوش را زیر کُرک‌هایش حفظ کرده بود. خدا قاتلی به پاکی برف است.

کتاب‌ها مأمن روحند، ظروف دانه برای پرندگان ابدیت، نقاط مقاومت. من دست کاغذینم را به سوی موجوداتی ناپیدا دراز می‌کنم.

به خاطر این‌که هرکس به هر قیمت که شده می‌خواهد کم‌تر رنج بکشد، زندگی به جهنم تبدیل شده است. هربار که اضطراب از راه می‌رسد، آن را توی چمدان می‌گذارم و زیر تختم سُر می‌دهم. گهگاه چمدان را بیرون می‌کشم، روی تخت می‌گذارم و درش را باز می‌کنم: یا خالی است یا یک درخت میوه کوچک نورانی توی آن است.

اغلب اوقات آن‌قدر اشتباه می‌کنم که وقتی کتابی حکیمانه می‌خوانم، خودم را مورچه‌ای احساس می‌کنم که در برابر کوه سفید بی عیب و نقصی كه خود ساخته ایستاده است.

کتاب‌های کاغذی در بستر بلورین خود، مانند فرشته‌ها می‌خوابند. یک نگاه کافی است تا از خواب چند صد ساله برخیزند و هنوز مهربان و سرزنده باشند.