بریده‌هایی از کتاب دنیای سوفی

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند. گوته

آيا تو کودکی هستی که هنوز آنقدر بزرگ نشده است که به‌جهان عادت کند؟ يا فيلسوفی هستی که می‌تواند سوگند ياد کند که هرگز به‌راه چنين عادتی نخواهد رفت؟

فيلسوف‌ها مردمانی استثنائی‌اند. يک فيلسوف کسی است که حقيقتا هرگز به‌دنيا عادت نمی‌کند.

اپيکور به‌سادگی می‌گفت که «مرگ به‌ما مربوط نمی‌شود. زيرا تا زمانی که وجود داريم، مرگ وجود ندارد؛ و زمانی هم که مرگ آمد ما ديگر وجود نداريم.»

فلسفه در همه حال چيزی است برعکس قصه و افسانه.

ــ منظورم اين است که بگويم تمام اعمال و کردارهای ما را عقل و منطق هدايت نمی‌کند. انسان، آن‌طور که حکمای مکتب تعقلّی سده‌ی هيجدهم می‌خواستند وانمود سازند، يک موجود صرفا عقلی نيست. غالبا ميل‌ها و کشش‌های غيرعقلی است که انديشه‌ها، خواب و خيال‌ها يا افعال ما را معين می‌سازند و رقم می‌زنند و اين کشش‌های غيرمنطقی می‌توانند جلوه و بيان غريزه‌ها يا ميل‌های ژرف درونی وجود ما باشند.

هوشمندترين آدم آن کس است که می‌داند که نمی‌داند.

بهترين روش مطرح کردن فلسفه اين است که چند پرسش فلسفی به‌ميان گذاريم: جهان چگونه آفريده شده است؟ در پشت آن چه فرامی‌رسد؟ آيا اراده‌ای يا معنائی هست؟ زندگی‌ای پس از مرگ وجود دارد؟ چگونه بايد پاسخ چنين پرسش‌هائی را يافت؟ و البته بدون از ياد بردن اين پرسش که: چگونه بايد زيست؟

هوشمندترين آدميان کسی است که می‌داند که نمی‌داند...

آدم شايد می‌تواند دوستان خود را انتخاب کند، اما خودش را نمی‌تواند. حتی نمی‌تواند انتخاب کند که يک انسان خلق شود.

من حالا و اکنون وجود دارم، اما روزی خواهد رسيد که ديگر در اين‌جا نباشم.

«بيکارگی مادر تمامی معايب است.

رنسانس آغاز مرحله‌ای بود که در فرجام به‌آن‌جا رسيد که انسان قادر شود بر سطح کره‌یِ ماه قدم بگذارد. يا آن که از نقطه‌نظری ديگر به «هيروشيما» و «چرنوبيل» برسد!

انديشيد که احساس زنده بودن کردن بدون فکر کردن به‌اين‌که روزی مرگ در خواهد رسيد غيرممکن است؛ و در همان حال به‌مرگ انديشيدن، بدون در همان لحظه معجزه‌ی حيرت‌انگيز زنده بودن را احساس کردن، ميسر نخواهد بود.

سقراط عقيده داشت که اگر کسی برخلاف باورها و اعتقادهای خود رفتار کند نمی‌تواند سعادتمند و خوشبخت باشد

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند. گوته

تنها مرد نيست که بر زن ستم روا می‌دارد؛ خود زن نيز با تقبل نکردن مسئوليت زندگی شخص خودش، بر خود ستم می‌کند.

جرأت نداشت به‌خود اعتراف کند که مدت‌های مديدی است آنقدر سرگرم نشده است. راستی، چرا آدم‌ها به‌تدريج که بزرگ می‌شوند، اسباب بازی‌ها را کنار می‌گذارند؟

غير عادلانه نيست که هيچکس نتواند جلوه‌ی خارجی خود را خود انتخاب کند؟

وقتی می‌پذيرفت که زندگی‌اش ممکن است روزی پايان يابد، اين احساس که چه بخت و اقبال فوق‌العاده‌ای داشته است که زنده و در عالم حيات است، نيز در او بيدار می‌شد.