بریده‌هایی از کتاب دنیای سوفی

... ضرورت داشته است تا در لحظه‌ای معين چيزی از عدم پديد آيد...

ميل به‌دانستن اين‌که چرا ما زندگی می‌کنيم، سرگرمی‌ای «عرضی» و تصادفی چون کلکسيون کردن تمبر پست نيست. آن کس که ذهن خود را به‌اين قبيل مسائل مشغول می‌دارد، در اين مسير با تمامی نسل‌های ديگری که پيش از او در جهان زيسته‌اند همراه است. منشاء عالم، کره زمين و زندگی، مسئله‌ای مهم‌تر و حساس‌تر از آن است که مثلاً بدانيم کدام کس بيشترين مدال‌ها را در آخرين بازی‌های المپيک نصيب خود کرده است.

غيرعادلانه نيست که روزی بايد تسليم مرگ شويم

«اسب اسب به‌دنيا می‌آيد، اما انسان، انسان به‌دنيا نمی‌آيد، بايد او را آموزش و تعليم داد تا انسان شود.»

به‌نظر می‌رسد که همراه با افزايش سن و سال، ديگر چيزی ما را به‌حيرت نمی‌اندازد. اما در اين ماجرا، چيزهائی اساسی و اصلی را از دست می‌دهيم که فيلسوفان می‌کوشند تا آنها را در ما بيدار کنند. زيرا در درون ما، در ژرفای وجودمان، صدائی کوتاه به‌ما می‌گويد که زندگی، معمائی شگرف است.

«مرگ به‌ما مربوط نمی‌شود. زيرا تا زمانی که وجود داريم، مرگ وجود ندارد؛ و زمانی هم که مرگ آمد ما ديگر وجود نداريم.»

همه چيز وابسته است به‌آن چيزی که می‌خوانند.

«اسب اسب به‌دنيا می‌آيد، اما انسان، انسان به‌دنيا نمی‌آيد، بايد او را آموزش و تعليم داد تا انسان شود.»

ما در همه‌ی اديان بزرگ جهان طريقت‌های عارفانه می‌يابيم و سخت جالب توجه است که ملاحظه می‌کنيم در تمامی اين آئين‌ها توصيف‌ها و شرحهائی که عارفان از سير و سلوک خود می‌دهند از فراسوی تفاوت‌ها و اختلاف‌های فرهنگی، به‌يکديگر می‌رسند و می‌پيوندند

آيا عجيب نبود که او نمی‌دانست که هست؟

هر چند که مسائل فلسفی به‌تمامی مردمان مربوط اند اما تمامی مردم به‌فلسفه روی نمی‌آورند و فيلسوف نمی‌شوند. به‌دليل‌های گوناگون، اکثريت اشخاص چنان درگير مسائل روزمره زندگی اند که وقت و مجالی برای حيرت کردن از زندگی ندارند

مثل اين‌که تا حالا يک عروسک بوده است و ناگهان ترکه‌ای جادوئی او را موجودی زنده کرده باشد. چقدر عجيب است که آدم خود را در دنيائی درگير با داستانی چنين باور نکردنی بيابد!

غيرعادلانه نيست که روزی بايد تسليم مرگ شويم؟

اصطلاح انعکاس به‌معنای آن است که ما احساسات يا افکار و انديشه‌هائی را که به‌ژرفای درون خود عقب رانده‌ايم به‌ديگران نسبت می‌دهيم. آدمی که مثلاً بسيار خسيس است به‌سرعت تمام صفت خسّت را در يک شخص ديگر می‌يابد.

ساعت‌های ما هميشه روی يک ساعت واحد ميزان نشده‌اند. يک نسل به‌سالخوردگی می‌رسد در همان حال که نسل ديگر چشم به‌زندگی می‌گشايد؛ و در اين فاصله، تاريخ به‌راه خود می‌رود. هرگز براين انديشه شده‌ای که سير تاريخ را با زندگی يک انسان مقايسه کنی؟

آدم شايد می‌تواند دوستان خود را انتخاب کند، اما خودش را نمی‌تواند. حتی نمی‌تواند انتخاب کند که يک انسان خلق شود. يک انسان، چيست؟

آنچه من می‌خواهم اين است که تو به‌جمع آدم‌های بی‌اثر يا بی‌تفاوت نپيوندی. می‌خواهم که با چشمان باز و گشاده زندگی کنی.

هر چه بيشتر پِی میبرد که واقعا موجود زنده‌ای است بيشتر اين انديشه را به‌خود تلقين می‌کرد که هميشه در اين زندگی نخواهد ماند.

هوشمندترين آدم آن کس است که می‌داند که نمی‌داند.

... هوشمندترين آدميان کسی است که می‌داند که نمی‌داند...