بریده‌هایی از کتاب نقطه‌ی عطف

افراد معروف نیز با کشتن خود به دیگران اجازهٔ مرگ می‌دهند و نقطهٔ عطف ایجاد کرده، همه‌گیری خودکشی به‌راه می‌اندازند.

اگر چیزی بخواهد همه‌گیر شود آثار آن در همه‌جا آشکار است؛ بیشتر در تلویزیون دربارهٔ آن صحبت می‌کنند و نوآوران از این موضوع سخن می‌گویند و خلاصه همه‌جا دربارهٔ آن گفت‌وگو می‌شود؛ اما اگر عموم از مدلی استقبال نکنند، فقط افراد اندکی دربارهٔ آن گفت‌وگو می‌کنند.

"اگر مُدی که مُدسازان عرضه کرده‌اند، با استقبال عموم روبه‌رو نشود علتش این است که آن مُد به اندازهٔ کافی در فرهنگ جامعه ریشه نداشته‌است."

درواقع هنر خبره‌های بازار، رابط‌ها و فروشندگان در همین کارهاست. آنان برای اینکه طرح یا ایده‌ای را در جامعه گسترش دهند، تغییراتی در آن ایجاد می‌کنند. جزئیات بی‌فایده را حذف و برخی جزئیات دیگر را بزرگ می‌کنند و به این ترتیب به پیام، قدرت و معنای عمیق‌تری می‌دهند. بنابراین چنانچه کسی بخواهد چیزی همه‌گیر شود (کفش یا رفتار و یا یک قطعهٔ برقی) باید یک رابط یا خبرهٔ بازار یا فروشنده‌ای پیداکند تا او پیام مبتکر را به زبانی عامیانه بیان کند تا همگی آن را درک کنند.

آلپورت می‌نویسد: "پس از اینکه فردی موضوع را فهمید، موضوع به صورت فشرده در ذهن او فرم می‌گیرد تا جزئی از کل شده، به‌آسانی شکل‌بندی شود."

تصویر یا داستانی را که فرد باید به‌خاطر بسپارد به‌نوعی در حافظه تغییر می‌کند که اولاً با زندگی روزمرهٔ او مأنوس باشد، و ثانیاً با فرهنگ و احساس او هماهنگ باشد.

خلاصه می‌توان گفت که شرکت گور سازوکاری را ایجاد کرد که در آن اندیشه و اطلاعات طی چشم‌به‌هم‌زدنی، از فرد یا بخشی از گروه، به همهٔ گروه جابه‌جا می‌شود. این است مزیت پیروی از قانون ۱۵۰ نفر در یک گروه. در این گروه‌ها، می‌توانید از حافظهٔ جمعی و همبستگی گروهی (فشار هم‌قطاران) استفاده کنید.

اگر مردم را کمی بشناسید، می‌توانید از توانایی‌های آنان استفاده کنید.

چنانچه افراد در یک گروه، مسئولیت انجام کاری را برعهده بگیرند، کارایی گروه بیشتر می‌شود. وگنر می‌گوید: "در این‌صورت هر بخشی از کار را افراد کمتر ولی با تخصص بیشتر انجام می‌دهند. این مسئولیت‌ها موقتی نیست، بلکه برای مدتی طولانی ادامه می‌یابد."

افرادی که طلاق گرفته‌اند و مشکل افسردگی و عدم‌شناخت پیدا کرده‌اند، شاید مشکلشان به‌دلیل ازدست‌دادن همین نظام حافظهٔ خارجی باشد.

"دوستی، از راه به‌اشتراک گذاشتن یادها و خاطره‌ها آغاز می‌شود."

در گروه‌های کوچک، که یکدیگر را می‌شناسند، این رفتارها طبیعی است؛ درواقع فشار همکاران برای اصلاح، از تذکر رئیس مؤثرتر بوده، قوی‌تر عمل می‌کند.

عبور از مرز ۱۵۰ نفر گرچه یک تغییر کوچک است ولی اثرات منفی بسیاری بر جای خواهدگذاشت.

انسان در مقایسه با پستانداران دیگر، می‌تواند در گروه‌های بزرگ‌تر اجتماعی زندگی کند، زیرا مغز انسان می‌تواند پیچیدگی‌های مربوط به اجتماع بزرگ را مدیریت کرده، با مشکلات کنار بیاید.

هرچه گروه میمون‌ها یا شامپانزه‌ها بزرگ‌تر باشد، بخش نئوکورتکس آن‌ها بزرگ‌تر خواهدبود.

دلیل بزرگ‌شدن و تکامل نئوکورتکس مغز در این است که بتواند به‌وسیلهٔ روابط اجتماعی توسعه‌یافته، گروه‌های بزرگ را مدیریت و اداره کند.

اندازهٔ یک گروه چه‌قدر باید باشد؟ یک تیم بسکتبال، یا اتحادیهٔ رانندگان و یا حزب جمهوری‌خواهان هم یک گروه محسوب می‌شود. پرسش این است که اگر بخواهیم موضوعی همه‌گیر شود یا به‌عبارتی به نقطهٔ عطف برسد و دگرگون شود، در آن صورت تعداد اعضای یک گروه چند نفر باید باشد؟ آیا در این باره قانونی وجود دارد که بر اساس آن، تعداد افراد مشخص شود؟ پاسخ به این پرسش، مثبت است. آن عدد عجیب ۱۵۰ است که می‌تواند در همه‌گیرشدن موضوع‌های اجتماعی مؤثر باشد.

درسی که از گروه‌های کتابخوانی خانم ولز و جان وسلی آموختیم این است که گروه‌های کوچک قادرند یک پیام یا ایده را تقویت کرده، آن را همه‌گیر کنند.

وسلی معتقد بود که اگر می‌خواهید در ایمان و رفتار مردم تغییر اساسی ایجاد کنید تا نمونه‌ای برای دیگران باشند، باید گروه‌های مذهبی کوچکی درست کنید تا تازه‌واردان گروه بتوانند در داخل گروه به انجام فرایض مذهبی بپردازند و پرورش یابند.

فرد در داخل گروه، بیشتر تحت‌تأثیر همبستگی و فشار یاران یا معیارهای اجتماعی و عوامل دیگر قرار می‌گیرد و از این‌رو براساس دیدگاه جمع کار می‌کند.