بریده‌هایی از کتاب هشت و چهل‌ و ‌چهار

پدیده‌ها همیشه میان درستی و نادرستی معلق‌اند. آدم درست که نگاه می‌کند می‌بیند اطمینان کردن کار سختی است.

لاله‌زار به سرزمینی اشغال‌شده می‌مانست که هنوز یادگارهایی از گذشتهٔ باشکوهش حفظ کرده بود؛ یادگارهایی که به شکلی غم‌انگیز در سراشیبی سقوط بودند. لاله‌زار را گذاشت برای الکتریکی‌ها و موتوری‌ها و پیچید توی منوچهری. دیگر آن منوچهری بچگی‌هایش نبود، اما نیاسان هنوز دوستش داشت.

دیگر آن منوچهری بچگی‌هایش نبود، اما نیاسان هنوز دوستش داشت.

آگاهی از سرانجام یک آدم دیگر ــ گیریم مرگش باشد ــ بهتر از این است که آدم بی‌خبر بماند و در بی‌خبری به زندگی‌اش ادامه بدهد و در بی‌خبری بمیرد.

نگه داشتن حساب تولد به خود آدم بستگی دارد و برای همین هم همیشه دقیق است، اما حساب مرگ را دیگران باید نگه دارند.

حساب سنِ مُردگی آدم‌ها را کسی نگه نمی‌دارد؛ همین می‌شود که کم‌کم سنگ قبر آدم ترک برمی‌دارد و علف‌های خودرو دوروبرش را می‌گیرند.

برای کاج‌ها فرقی نمی‌کند که نسیم باشد یا نه.

و وای که آدم توی گورستان چه‌قدر نیاز به نوازش دارد.

همان منوچهری هم که همیشه عتیقه‌هایش اصل بود، حالا مغازه‌هایش یا یکی‌یکی تبدیل می‌شد به کیف و چمدان‌فروشی و آرایشی‌فروشی، یا تا خرخره پُر می‌شد از بنجل‌های تقلبی خوش‌آب‌ورنگ

حالا مدت‌ها بود روزنامه‌ها فقط دربارهٔ چیزهایی که دیده می‌شد می‌نوشتند و ندیدنی‌ها را ندیده می‌گرفتند.

مادرش می‌گفت «زنای چادری رو باید از کفشاشون شناخت.»

پدربزرگ می‌گفت «خاک تهران دامنگیره، کسی که اومد توش دیگه به این راحتیا نمی‌تونه ازش دل بکنه.» تهران همان لکاتهٔ دلنشین بود که پدرِ خیلی‌ها را درآورده و خاکسترنشین‌شان کرده بود؛ عروس هزارشوهر، عجوزهٔ دل‌ربا.

خواب چیز خوبی است. گاهی اوقات بهترین پناهگاه آدمی است.

لازم است، گاهی اوقات در زندگی لازم است آدم پایش را از روی گاز بردارد، راهنما بزند، آرام‌آرام بگیرد توی شانهٔ خاکی، دستی را بکشد، پیاده شود و ــ هر چند کوتاه ــ نگاهی به پشت‌سرش بیندازد؛ به مسیرِ رفته و ردی که از خودش باقی گذاشته.

رفتن و نرسیدن آدم را خسته می‌کند؛

برای همهٔ آدم‌ها از این موقعیت‌ها پیش می‌آید؛ پیش می‌آید که به هدفی کاری انجام دهند و دیگران خیال کنند هدف‌شان چیز دیگری بوده و به این خیالْ تحسین یا شماتت‌شان کنند.

با خودش فکر کرد چه خوب است آدم دوست نویسنده داشته باشد؛ می‌تواند کتاب‌هایی را که توی قوطی هیچ عطار و قفسهٔ هیچ کتاب‌فروشی‌ای پیدا نمی‌شوند، گیر بیاورد بخواند.

در تهران، آذر سردترین ماه سال است. چندباری شده بود که آذر برف آمده بود و نشسته بود روی درخت خرمالو و به هیئت درختی مقدس درش آورده بود: تنه‌ای باریک و بلند و قهوه‌ای با شاخه‌هایی لخت که سفیدپوش شده بودند، و آن چراغ‌های نارنجی گرد.

بعضی صداها را آدم با گوشش می‌شنود؛ این‌ها اگرچه دیده یا لمس نمی‌شوند و طعم و بویی ندارند، اما همین که فرو می‌روند توی گوش و پرده را می‌لرزانند، یعنی وجود دارند. بعضی صداهای دیگر کاری به پردهٔ گوش ندارند، توی سر آدم زنگ می‌زنند و تارهای ذهن را می‌لرزانند؛ این دومی‌ها را جز خود آدم کسی نمی‌تواند بشنود. همین دومی‌ها هستند که پدر آدم را درمی‌آورند. همین دومی‌ها هستند که آدم را می‌اندازند توی گودال تردید. همین دومی‌ها هستند که هیچ‌جوری نمی‌شود به دیگران فهماندشان.

گاهی اوقات برای فهمیدن نیازی به دیدن نیست.