بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

در جهانی که گرد آفریده شده است هیچ کنجی وجود نخواهد داشت تا با احساست خلوت کنی

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

دست‌هایم را به نشانی مردی پست می‌کنم که برای گرفتن‌شان دست ندارد

من دریا شدم و کبودی‌های تنم ماهی‌های کوچکی که روی اندامم لیز می‌خوردَند.

ظهر دوشنبهٔ مرداد زمان مناسبی برای دل بستن به آدم‌برفی‌ها نیست

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

آینده  با ظاهری ژولیده  و کفش‌هایی که به پایش تنگ است  می‌آید از رویت می‌گذرد می‌رود

توفانی را که در وجودم به راه افتاده در کدام سرزمین رها کنم؟ چند قدم باید به مرگ نزدیک شده باشم تا بپذیرند یوزپلنگ وحشی‌ای را که سرگردان، در خیابان‌ها به التماس آغوش گربه‌ای افتاده برای گریستن گاوبازی هستم که نیزه‌اش را به کتف‌های خودش فرو کرده وحشی شده از تماشای پرچمی که جلوِ دیدگانش به رقص درآورده‌اند.