بریده‌هایی از کتاب کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

آنی که چه باشد چه نباشد، همان بهتر که نباشد

آن‌هایی که معتقدند همیشه راهی برای جبران هست یا معنای زندگی را درست نفهمیده‌اند یا هنوز اقبال‌شان آن‌ها را با اشتباهات بی‌بازگشت امتحان نکرده است.

می‌خواستم از آن خانه بروم و باید با دردی بیش‌تر از تنهایی خانه را ترک می‌کردم. باید تا می‌توانستم خاطره‌های بد از آن خانه و آدم‌هاش پَسّا می‌کردم. برای زنده ماندن تنفر هم به اندازهٔ دوست داشتن لازم است

بدیِ معصومیت این است که بعد از اولین گناه آدم دیگر هیچ‌وقت به روزهای پیش از آن برنمی‌گردد.

آن‌ها که قوانین فراگیر را نوشته‌اند قابلیت سرپیچی ذاتی آدمیزاد را دست‌کم گرفته‌اند.

من برای این‌که از خودم خوشم بیاید، نیاز داشتم که اول دیگران من را دوست داشته باشند. آن نگاه‌های بی‌خیال و سنگین نمی‌گذاشت کاکا با خودش مهربان باشد.

کسی که بتواند با قطع پول و محبت زنده بودنت را به خطر بیندازد خودبه‌خود موجود ترسناکی می‌شود

گفتم «پس شاید واسه همین صِدامون رو نمی‌شنوه. خیلی دوره. اگه بخواد ما رو ببینه باید یه‌کم بیاد پایین‌تر. یه قدری که دستش به هواپیماهای صدّام برسه.

از خدای به آن بزرگی جز این هم انتظاری نیست. تازه اگر بنا به سؤال‌پیچ شدن باشد، این ما بودیم که چهار برگهٔ پشت‌وروی آچهار سؤال داشتیم.

اگر می‌خواست شفایم بدهد، می‌توانست اصلاً این‌طوری خلقم نکند.

عایدیِ بخورنمیرش به اندازه‌ای نبود که بخواهد با آن اشتباهات مهلک طبیعت را اصلاح کند.

مادرهای بچه‌مُرده یک‌جور خاصی از بین می‌روند. پنداری مرگ امضای خودش را سال‌ها قبل از آمدن روی صورت‌شان می‌اندازد.

وقتی آدم نمی‌داند دارد چه می‌کند شرایط خیلی زود و خیلی زیاد روی او تأثیر می‌گذارد.

به گمانم مرگ نباید چیز تودل‌برویی باشد، اما ترجیح می‌دهم اگر خواست سربه‌سر عزیزانم بگذارد غافل‌گیرشان کند. من از این‌که آن‌ها سالیان سال باهاش دست‌وپنجه نرم کنند متنفرم.

آدم اگر از باختن بترسد، می‌بازد. چیزی در این ترسِ ترسناک هست که باختن را به تنها سرنوشت ممکن تبدیل می‌کند. باختم

با پیشرفت‌هایی که در پزشکی به دست آمده جدیداً این دکترها مریض‌هاشان را بیش از حدِ مجاز در این دنیا نگه می‌دارند. برای همین مجبوریم آدم‌ها را در وضعیت‌های بدی تحمل کنیم. کش دادن بیماری خودش یک نوع بیماری است که علم پزشکی هنوز راه‌حل شناخته‌شده‌ای برایش ابداع نکرده است. با این حساب چرا به این آدم‌کشیِ تدریجی می‌گوییم پیشرفت پزشکی! از نگاه من این یک عقب‌ماندگی ویرانگر است که با بلاهت‌های قرون‌وسطا هم قابل‌مقایسه نیست.

. آدم‌ها بعد از دوری‌های طولانی آرام‌آرام زندگی کردن بدون هم را یاد می‌گیرند، آن وقت دیگر یا برنمی‌گردند یا همان بهتر که برنگردند.

آدم برای این‌که باقی بماند به ریزودرشتِ همه‌چیز عادت می‌کند، دست‌آخر همین عادت بقایش را به خطر می‌اندازد.

یادم هست که در دو سه‌سالگی یک جمعهٔ آخر ماه رمضان قرآنی گذاشتند توی ترازو و هم‌وزنش آب و تربت ریختند سرم. عمه‌زری می‌گفت آبِ قرآن شفاست. اما افاقه نکرد. تازه چون تا صبح خشکم نکردند، همان شب سینه‌پهلو کردم. یک‌بار هم در سیاه زمستان با الاغ بردندم امام‌زاده داوود که دخیلم کنند. شبش که چاییدم، صبح هم برگشتنه، از پشت الاغ، از دست رئیس افتادم زمین. مریضی‌های ژنتیک من هر چه بود کُشنده نبود، اما ندانم‌کاری این‌ها دستی‌دستی داشت دخلم را می‌آورد.

این‌که خودش را معرفی کرده بود دل می‌خواست، اما من این را به حساب جگر و جرئتش نگذاشتم. او هم مثل من دیگر نمی‌توانست با بیم‌وامید زندگی کند. این‌ها هر دو به یک اندازه آدم را درگیر می‌کند. وقتی امید کمرنگ می‌شود ترس آغاز می‌شود و وقتی ترس ناپایدار شود امید متولد می‌شود. این دو هیچ‌وقت بدون هم معنا نمی‌شوند و یأس فرزند ناخلفی است که در این میان زاییده می‌شود.