بریده‌هایی از کتاب کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

او از من بُرید، نه به این دلیل که از من متنفر شده بود، بلکه به این خاطر که روزی همدیگر را عمیقاً دوست داشتیم. دوستی‌های آتشین مهم‌ترین عامل دشمنی‌های سرسختانه است.

اعتماد حس بی‌نظیری است که تا قبل از فروپاشیِ محض دنیا را حسابی شیرین می‌کند.

همیشه باید مراقب خندهٔ کسانی که واقعاً خوشحال نیستند باشید. لبخندی که تمام صورت را درگیر نکند نشانهٔ آشکار دغل‌کاری است.

«خیالت راحت باشه، پسرم! دیگه مرگ هم نمی‌تونه ما رو از هم جدا کنه.» کسی که این حرف را می‌زند یا دروغ می‌گوید یا هنوز مرگ را به‌درستی نمی‌شناسد. مرگ ایستگاه آخر است. هر زمان که سر برسد می‌تواند به ریش ناگسستنی‌ترین پیوندها بخندد.

در دنیایی که خوبی «باید» نیست، دیگر بدی هم «نباید» نیست.

با هم کارت‌بازی می‌کردیم. کارت‌های فوتبالی بود که تیم‌های مشهور دنیا توش بود. گلِ زده و گلِ خورده و بازی‌های جهانی و مشخصات این‌چنینی درش بود. کارت‌ها را دست می‌گرفتیم و از اطلاعات تیم هم می‌پرسیدیم. هر کس امتیاز بیش‌تری می‌آورد کارت را صاحب می‌شد.

دوستی‌های آتشین مهم‌ترین عامل دشمنی‌های سرسختانه است. آدم اگر با کسی دوست نبوده باشد محال است روزگاری کمر به دشمنی ببندد.

به نظرم او بسیار دل‌فریب بود. دماغ شمشیری بلند و ابروهای ضخیم پیوندی با گوش‌هایی که بگویی‌نگویی به خودم رفته بود. زیبایی‌اش جوری نبود که هر کسی بی‌هوا عاشق دوآتشه‌اش بشود، ولی چیزی که هست چندش‌آور هم نبود. منظورم این است که این‌دست قیافه‌ها باب دندان همه نیست، مشتری‌های مخصوص خودش را دارد.

پابندها مضحک‌ترین اختراع بشریت‌اند. من تاوان مغز پریشان و روح ناآرامم را می‌دادم، آن‌ها پاهای لَنگم را گرو برداشته بودند، آن هم این‌قدر دیر.

راستی که موسیقی هم مثل سکوت زبان مشترک همهٔ آدم‌هاست، ورای دین و رنگ و قوم.

کاش همان‌جور که فراموش شدم می‌توانستم فراموش کنم.

همه می‌گویند، اما همه نمی‌دانند. سر هر چی که بگویید شرط می‌بندم. چیزی که بلای جان جماعت شده این است که فکر می‌کنند می‌دانند. در صورتی که بیش‌تری نه فکر می‌کنند، نه می‌دانند.

برای زنده ماندن تنفر هم به اندازهٔ دوست داشتن لازم است.

هر چی هم که بد باشی اون‌قدری نیست که زور خدا به بخشیدنت نرسه. خاطرجمع!

آدم وقتی می‌خواهد بی‌خانمان شود خودش زودتر از بقیه می‌فهمد ــ مثل اسب‌ها که زلزله را قبل از این‌که زمین بلرزد پیش‌بینی می‌کنند.

برای گدایی همیشه وقت و راهی هست، ولی آدم همیشه نمی‌تواند لای لجن‌های جوب دنبال مردانگی‌اش بگردد.

کسانی که با کمربندِ نجات بندبازی می‌کنند. شاید سقوط نکنند، اما این فکر که سقوط‌شان مرگ‌بار نیست، انگار کُلفتیِ طناب را ده برابر می‌کند. آن‌ها بندباز نیستند. نمایش بندبازی می‌دهند. همه‌چیز به آن کمربند مربوط می‌شود. وقتی نباشد، طناب مثل مو باریک می‌شود ــ این معجزهٔ اعتماد است.

آدم‌ها وقتی برای انجام کاری دست‌به‌یکی می‌کنند حماقت و جسارت‌شان بالا می‌زند.

تفریح موردعلاقه‌اش این بود که کلهٔ بچه‌ها را بگیرد بکوبد به هم. دوبه‌دو روبه‌روی هم می‌ایستادیم و او نوبتی کله‌هامان را به هم می‌کوبید. ما خیال می‌کردیم داریم مجازات می‌شویم، اما این‌طور نبود، وقتی عمل آمدم تازه فهمیدم او دارد تاوان کودکی نکبت‌بارش را از زندگی پس می‌گیرد. نمی‌دانم چه بلایی سرش آمده بود، اما آدم اگر یک جایی در گذشته گیروگرفتار نباشد با بچه‌های بی‌گناه این کار را نمی‌کند. او داشت خودش را به تقاص می‌رساند.

من هیچ‌وقتِ خدا خوب نبودم، نه به این دلیل که کلهٔ درس‌ومشق نداشتم، بلکه بیش‌تر به این خاطر که خیلی زود اعتقادم به درس خواندن را از دست دادم. «تو هیچی نمی‌شی» های دیگران جمله‌ای بود که خیلی جلوتر از رسیدن به سنی که واقعاً لازم بود پذیرفته بودم.