بریده‌هایی از کتاب کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

هیچ‌وقت تا ریش کاری کاملاً درنیامده در مورد بدشانسی خودتان قضاوت نکنید، همیشه ممکن است اوضاع خراب‌تر شود.

آدم اگر از باختن بترسد، می‌بازد. چیزی در این ترسِ ترسناک هست که باختن را به تنها سرنوشت ممکن تبدیل می‌کند.

آدم اگر از باختن بترسد، می‌بازد. چیزی در این ترسِ ترسناک هست که باختن را به تنها سرنوشت ممکن تبدیل می‌کند.

تو فقط سعی کن خوشحال باشی. هیچ‌چیز ارزش این را ندارد که حالت را به خاطرش بد کنی، حتی رسیدن به حال خوب.

با پیشرفت‌هایی که در پزشکی به دست آمده جدیداً این دکترها مریض‌هاشان را بیش از حدِ مجاز در این دنیا نگه می‌دارند. برای همین مجبوریم آدم‌ها را در وضعیت‌های بدی تحمل کنیم. کش دادن بیماری خودش یک نوع بیماری است که علم پزشکی هنوز راه‌حل شناخته‌شده‌ای برایش ابداع نکرده است. با این حساب چرا به این آدم‌کشیِ تدریجی می‌گوییم پیشرفت پزشکی! از نگاه من این یک عقب‌ماندگی ویرانگر است که با بلاهت‌های قرون‌وسطا هم قابل‌مقایسه نیست.

با پیشرفت‌هایی که در پزشکی به دست آمده جدیداً این دکترها مریض‌هاشان را بیش از حدِ مجاز در این دنیا نگه می‌دارند. برای همین مجبوریم آدم‌ها را در وضعیت‌های بدی تحمل کنیم. کش دادن بیماری خودش یک نوع بیماری است که علم پزشکی هنوز راه‌حل شناخته‌شده‌ای برایش ابداع نکرده است. با این حساب چرا به این آدم‌کشیِ تدریجی می‌گوییم پیشرفت پزشکی! از نگاه من این یک عقب‌ماندگی ویرانگر است که با بلاهت‌های قرون‌وسطا هم قابل‌مقایسه نیست.

با پیشرفت‌هایی که در پزشکی به دست آمده جدیداً این دکترها مریض‌هاشان را بیش از حدِ مجاز در این دنیا نگه می‌دارند. برای همین مجبوریم آدم‌ها را در وضعیت‌های بدی تحمل کنیم. کش دادن بیماری خودش یک نوع بیماری است که علم پزشکی هنوز راه‌حل شناخته‌شده‌ای برایش ابداع نکرده است. با این حساب چرا به این آدم‌کشیِ تدریجی می‌گوییم پیشرفت پزشکی! از نگاه من این یک عقب‌ماندگی ویرانگر است که با بلاهت‌های قرون‌وسطا هم قابل‌مقایسه نیست.

اعتماد حس بی‌نظیری است که تا قبل از فروپاشیِ محض دنیا را حسابی شیرین می‌کند

امروز فکر می‌کنم که این جملهٔ «دوری و دوستی» حرف مزخرفی بیش‌تر نیست. آدم‌ها بعد از دوری‌های طولانی آرام‌آرام زندگی کردن بدون هم را یاد می‌گیرند، آن وقت دیگر یا برنمی‌گردند یا همان بهتر که برنگردند.

این بی‌نظمی نرم‌نرمک شیوهٔ فکر کردنم را شکل داد. حالا اگر چند صباحی با من بگذرانید تأثیر آن کشکول‌خوانی‌ها را به‌راحتی در وجنات و سکناتم می‌بینید. معجونی هستم از همه‌چیز، این‌طوری شد که شترگاوپلنگ بار آمدم. غیر از آن شهیدِ روزنامه بودم

هر وقت که بود، بود. با هم کارت‌بازی می‌کردیم. کارت‌های فوتبالی بود که تیم‌های مشهور دنیا توش بود. گلِ زده و گلِ خورده و بازی‌های جهانی و مشخصات این‌چنینی درش بود. کارت‌ها را دست می‌گرفتیم و از اطلاعات تیم هم می‌پرسیدیم. هر کس امتیاز بیش‌تری می‌آورد کارت را صاحب می‌شد. با این‌که دختر بود، ولی این شده بود بازی محبوبش. یک وقت‌هایی هم عمداً چلمن‌بازی درمی‌آوردم که چند دست ازم ببرد. به تیم ایران که می‌رسیدم تعداد گل‌های خورده را می‌پرسیدم، او کارت هر کشوری را که داشت نسبت به ایران کم‌تر شکست خورده بود و من این‌طوری کارت را به‌اش می‌باختم. الآن که خوب فکر می‌کنم بعید نیست او هم به دل من راه آمده باشد، چون مثلاً وقتی با کارت برزیل بازی می‌کرد، هیچ‌وقت حضور در جام جهانی را نمی‌پرسید ــ کله‌اش آن‌قدرها هم پوک نبود. نقطه‌بازی، یک‌قل دوقل، موشک‌بازی و این چیزها هم بود.

چیزی که پایانی نداشت بهتر بود اصلاً شروع نشود.

من هیچ‌وقتِ خدا خوب نبودم، نه به این دلیل که کلهٔ درس‌ومشق نداشتم، بلکه بیش‌تر به این خاطر که خیلی زود اعتقادم به درس خواندن را از دست دادم. «تو هیچی نمی‌شی» های دیگران جمله‌ای بود که خیلی جلوتر از رسیدن به سنی که واقعاً لازم بود پذیرفته بودم. این جمله چنان تأثیر حیرت‌انگیزی روی من داشت که خجالت می‌کشیدم وارونه‌اش را بکنم. شاید حالا که قصهٔ زندگی‌ام به این‌جای خود رسیده، آن‌ها که سقوط من را پیش‌بینی کرده بودند به افتخار خود کلاه از سر بردارند. اما مایلم به عرض برسانم کاری که آن‌ها کردند پیش‌بینی نبود، حرف‌های‌شان هر کدام میخی بود که به تابوت سرنوشتم کوبیده می‌شد. من آن چیزی شدم که به خود قبولانده بودم. سرنوشتم با باورهایی که در سرم پروراندم تغییر کرد. مسافر مسیری شدم که خود ساخته بودم، نه راهی که دیگران سال‌ها قبل نفوسش را زده بودند.

آدم اگر روزنه‌ای به خوشبختی پیدا کند، در مسیر رسیدن به آن پیر می‌شود. خوشبختی این‌طوری است، گاهی پیاده می‌آید اما همیشه سواره می‌رود.

هنوز هم باورم نمی‌شود این‌همه خاطره را تنها ظرف سه ماه از او جمع کرده باشم. اگر می‌خواست این‌قدر کم باشد، لااقل کاش این‌قدر زیاد نبود.

مهاجرت دوستان برادر مرگ است، مرگ کوچک‌تر. سفرکرده‌ها تأثیری مثل مرگ باقی می‌گذارند، نه آن‌قدر نیستند که بشود با نبودن‌شان کنار آمد، نه آن‌قدر هستند که بتوان بغل‌شان زندگی کرد.

رفاقت سَلَف‌خری نیست که وعدهٔ سر خرمن بردارد. من همان روزها، همان جاها و همان‌طورها می‌خواستمش. اما او داشت می‌رفت. اولش موقتی، بعد برای همیشه.

هنوز هم فکر می‌کنم اگر عالَم‌وآدم جلوِ کسی رج بزنند تا او را از خود برانند، مقاومت کردن مسخره‌ترین کار ممکن است. گاهی برای نشکستن باید تسلیم شد.

یک روز ظهر توی خبر ساعت دو یک بابایی آمد گفت ایران قطعنامه‌ای را امضا کرده و معنا و مفهوم آن این است که دیگر خبری از بمب و موشک نیست. من نمی‌دانستم کجابه‌کجاست. از وقتی چشم باز کردم همه‌جا بوی تیروترقه می‌داد. یک موشک هم که دشت کرده بودیم. حالا می‌گفتند به خیروخوشی تمام شده. چی‌چی را تمام شد؟ به حرف که نبود. جنگ‌ها با کینه شروع می‌شوند، اما با مهر پایان نمی‌گیرند.

رضا رفت و دورِ من را برای همیشه قلم کشید. به همین مسخرگی میانه‌مان شکرآب شد. رفاقت‌های خیلی شُل‌تر از این هم به این سادگی‌ها به فنا نمی‌رود، ما که خیر سرمان دست توی آب کرده بودیم. او از من بُرید، نه به این دلیل که از من متنفر شده بود، بلکه به این خاطر که روزی همدیگر را عمیقاً دوست داشتیم. دوستی‌های آتشین مهم‌ترین عامل دشمنی‌های سرسختانه است. آدم اگر با کسی دوست نبوده باشد محال است روزگاری کمر به دشمنی ببندد.