بریده‌هایی از کتاب تابوت های دست ساز

تابوت‌های دست‌ساز گزارش واقعی یک جنایتِ

خب آقا، شما شطرنج که بازی می‌کنین؟ ت. ک.: بذارین فرانسویشو بگم. اون‌پِئو.

«در میان تمام موجوداتِ آفریده، انسان نفرت‌انگیزترین است. در میان تمام ابنای وجود، تنها و یگانه موجودی است که بدخواهی دارد، که پست‌ترینِ تمام غرایز و امیال و رذایل است ــ نفرت‌آورترین‌شان. تنها موجودی است که برای تفریح، عذاب می‌دهد، با این‌که می‌داند عذاب است. همچنان که در سیاههٔ تمامِ جان‌داران، تنها موجودی است که ذهنی کثیف و خطرناک دارد.» (

خوآنیتا کوئین: آدم سِک می‌خوره. نه لیمو. نه نمک. سِک. می‌خواین؟ ت. ک.: حتماً. خوآنیتا کوئین: من هم می‌خوام. حیف که نداریم.

مریلی: مادربزرگم میسن هیچ‌وقت کلمهٔ «مرگ» به زبونش نمی‌اومد. وقتی کسی می‌مرد، به‌خصوص کسی که براش مهم بود، همیشه می‌گفت «دوباره صدا شده.» منظورش این بود که نرفته زیر خاک، برا همیشه گم‌وگور نشده؛ بلکه برعکس، آدمه «دوباره صدا شده» که برگرده به سرزمینِ کودکی خوش و خوشحالش، به دنیایی که توش همه‌چی زنده‌س. من هم همین احساسو در مورد خواهرم دارم. اَدی صدا شده که بره بین اون‌هایی که دوست‌شون داره زندگی کنه. بچه‌ها. بچه‌ها و گُل‌ها. پرنده‌ها. گیاه‌های وحشی‌یی که تو کوه‌ها پیدا می‌کرد.

به‌هرحال هر کدوم از درِ جداگونهٔ خودشون سوار شدن و به محضِ این‌که نشستن ــ بوم! بلافاصله یه مشت مارِ زنگی توهم‌پیچیده نیش‌شون زدن. نُه‌تا مارِ گنده تو ماشین پیدا کردیم. به همه‌شون آمفتامین تزریق شده بود؛ دیوونه شده بودن، همه‌جای رابرتزها رو زده بودن.

در میان تمام موجوداتِ آفریده، انسان نفرت‌انگیزترین است... تنها و یگانه موجودی است که بدخواهی دارد... تنها موجودی است که ذهنی کثیف و خطرناک دارد

خلقش مث غذاهای مکزیکی تُندوتیزه. بچهٔ اول‌شون سرِ زا رفت، اون هم دیگه هیچ‌وقت زیر بار نرفت یکی دیگه بیاره.

مجازاتِ اعدام (که کاملاً طرف‌دارش بود)،

(با انگشت دستگاهِ تلویزیون را نشان می‌دهد) پرسیدین چرا من صدا رو بسته‌م. تنها وقتی که صدا رو باز می‌ذارم برا شنیدنِ گزارشِ هواشناسیه. غیرِ این، فقط تماشا می‌کنم و تو ذهنم تصور می‌کنم چی دارن می‌گن. اگه واقعاً گوش کنم درجا خوابم می‌گیره. ولی این‌که تصور کنم بیدار نگهم می‌داره. من هم باید بیدار بمونم ــ دست کم تا نصف‌شب