بریده‌هایی از کتاب امیلی و جست و جو (کتاب سوم)

می‌دانم وقتی بمیرم و زیر چمن‌ها دفن شوم،‌ تابستان و پاییز و زمستان، آرام می‌خوابم اما همین که بهار برسد قلبم در خواب به جنبش درمی‌آید و به همهٔ صداهایی که از دور و نزدیک شنیده می‌شوند مشتاقانه پاسخ می‌دهد. امروز بهار و صبح به هم می‌خندیدند و من هم بیرون رفتم و نفر سوم جمعشان شدم.

امیلی رو به ستاره‌ها کرد و از ته دل گفت: «آه، زیبایی! اگر تو نبودی من باید چه کار می‌کردم؟»

نمی‌دانم توی انجیل خواندم یا توی یکی از کتاب‌های شکسپیر که اگر چشمت به یک هدف باشد به آرامش می‌رسی. راست گفته.

"هرگز در حضور کسی که مخفیانه عاشقش هستید سکوت نکنید. سکوت همه‌چیز را برملا می‌کند."

به تو حسودی‌ام می‌شود. کاش نامه‌ات را باز نمی‌کردم چهارده سالگی کوچک. به گذشته برگرد و دیگر سراغم نیا و برایم دهن‌کجی نکن. به خاطر کار امروزت امشب باید بی‌خوابی بکشم. باید بیدار بمانم و به حال خودم تأسف بخورم.

زندگی دیگر برایم مثل قبل نمی‌شود. یک چیزی از دست رفته. غمگین نیستم. اما انگار زندگی برایم تبدیل به رویدادی منفی شده است. در کل از آن لذت می‌برم و لحظات زیبایی را پشت‌سر می‌گذارم. موفق هستم ـ حداقل به نوعی ـ و موفقیتم رو به رشد است. از همهٔ دنیا سپاسگزار و ممنونم و گاهی سرشار از شور زندگی می‌شوم. اما پشت همهٔ این هیجان‌ها حس وحشتناک تهی‌بودن خودنمایی می‌کند.

خوب،‌ این غرزدن‌ها حالم را بهتر کرد. انگار زهر وجودم بیرون کشیده شد. می‌دانم همه در زندگی لحظاتی را تجربه می‌کنند که سراسر ناامیدی و بی‌حوصلگی است و زندگی هیچ طعم خوشایندی ندارد. حتی آفتابی‌ترین آسمان هم چند لکهٔ ابر دارد، اما نباید فراموش کنیم که خورشید همیشه هست. چه راحت است فلسفه‌بافی ـ روی کاغذ! (مثال: اگر شما دارید زیر باران خیس می‌شوید، یادآوری اینکه خورشید همیشه هست، می‌تواند خشکتان کند؟) خوب، شکر خدا هیچ دو روزی شبیه به هم نیست!

دنیای بیرون دنیای دلگیر و ملال‌آوریست که از درخت‌هایش آب می‌چکد و زمین‌هایش گل‌آلودند. انگار روح و جان من هم نم کشیده و همهٔ انرژی و حوصله‌ام را پوشانده.

اما لورا این را هم می‌دانست که این احساس پیری و دانایی مهر تأییدیست بر جوانی و کم‌تجربگی امیلی. آنهایی که پیر و عاقلند هرگز چنین حسی ندارند

همین که می‌فهمیم دوستمان تغییر کرده و دیگر آن آدم قبلی نیست، حتی اگر این تغییر در جهت مثبت بوده باشد، نمی‌توانیم سرخوردگی و یأسی را که در وجودمان سر برمی‌آورد سرکوب کنیم.

عشق خریدنی یا فروختنی نبود. هدیه بود.

امروز عصر درست وسط یک داستان بودم که خاله الیزابت مرا فرستاد تا علف‌های هرز باغچهٔ پیاز را بکنم. مجبور شدم قلم را زمین بگذارم و به باغچه بروم. اما آدم می‌تواند هم علف هرز بچیند و هم، هم‌زمان به چیزهایی شگفت‌انگیز فکر کند. خدا را شکر ما آدم‌ها توان این را داریم که وقتی مشغول کاری هستیم روحمان را جای دیگری پرواز دهیم. جای شکرش باقی است چون در غیر این صورت فکر و روحی برایمان باقی نمی‌ماند. به این ترتیب من علف‌های هرز را می‌کندم و در کهکشان راه شیری پرسه می‌زدم.

"به کارت بچسب که در این دنیا بهترین چیز است. گاهی لعن و نفرین خداوند برای ما بهتر از لطف و موهبت بندگانش است." اثری بود از الیزابت بارت برونینگ

غم و اندوه، پایدار نیست؛‌ چرا که گذر زمان به ما یاد می‌دهد که همه‌چیز گذراست و اگر به پشت‌سرمان نگاه کنیم از غصه‌خوردن‌هایمان تعجب می‌کنیم.

الان پرده را کنار زده‌ام و دارم بیرون را تماشا می‌کنم. باغ، زیر نور ماه سفید و آرام است و از سایه‌های سیاه و برف‌های یخ‌زدهٔ نقره‌ای پوشیده شده. آن سوتر جایی که درخت‌های بی‌برگ،‌ غمگین و دل‌مرده به نظر می‌رسند، برف کنده‌کاری‌ها و تزیینات ظریفی روی شاخه‌هایشان به جا گذاشته. شاخه‌هایی که به نظر مرده می‌رسند اما خون زندگی در رگ‌هایشان جاریست و خیلی زود دوباره به جنبش می‌افتند و لباس عروسی از برگ‌های جوان و سبز و شکوفه‌های صورتی به تن می‌کنند.

"هرگز در حضور کسی که مخفیانه عاشقش هستید سکوت نکنید. سکوت همه‌چیز را برملا می‌کند."

زندگی با وجود دردناک‌بودنش می‌گذشت. به خاطر غصه‌خوردن یک آدم دنیا از حرکت نمی‌ایستد

«متأسفانه هر شب،‌ یک ساعت سه دارد. در آن ساعت شیطانی همیشه به این نتیجه می‌رسم که هر چیزی را بیشتر بخواهی احتمال اینکه به آن برسی کمتر می‌شود.

خاله الیزابت ماهرانه هیجانش را پنهان کرد. ـ خوب اگر دلت می‌خواهد اشکالی ندارد. ناراحت نمی‌شوم برایم بخوانی‌شان. فقط حواست باشد از شخصیت همسایه‌ها استفاده نکنی.

حالا که نمی‌توانم آنچه را می‌خواهم به دست بیاورم پس آنچه را به دست می‌آورم، می‌خواهم.