بریده‌هایی از کتاب امیلی و جست و جو (کتاب سوم)

خدا را شکر ما آدم‌ها توان این را داریم که وقتی مشغول کاری هستیم روحمان را جای دیگری پرواز دهیم

باز هم رنگین‌کمان پیدا می‌شود

«صخره‌ها خاکستریند، دریا خاکستری‌تر و ساحل تا بی‌نهایت ادامه دارد اما قلب من فقط نام یک نفر را فریاد می‌زند و دهانم قدرت بیان ندارد.»

صدای خنده‌اش از همه بلندتر بود، اما همواره احساس می‌کرد مثل همان روح بیچارهٔ داستانی که قبلاً خوانده بود، توی سینه‌اش به جای قلب، ذغالی گداخته گذاشته‌اند.

مرگ برایش بهترین انتخاب است

نگار دیگر هیچ‌چیز برایش اهمیت نداشت.

«از این آب در هاون کوبیدن خسته شده‌ام.»

معلوم شد که میز عسلی چیپندیل و میز ماهونی پایه‌پنجه‌ای نیو مون هم مال امیلی هستند.

زندگی شاید چیزی سست و متزلزل باشد که هر لحظه ممکن است تغییر کند یا از دست برود، اما بنفشه‌ها و ابرهای سرخ دم غروب همواره زیبایی‌شان را حفظ می‌کنند

فراموش کنید بزرگ و عاقل و پر از غم شده‌ایم. بیایید تا آخر تابستان همان بچه‌های شاد و خوش و دیوانه باشیم.»

چاپلوسی یا تشویق الکی نمی‌خواهم ـ حقیقت را می‌خواهم، حقیقت محض. دین با لحن خشکی پرسید: «مطمئنی؟ به ندرت پیدا می‌شود کسی تحمل شنیدن حقیقت محض را داشته باشد. باید خیلی از خودت مطمئن باشی که چنین چیزی بخواهی.»

«صخره‌ها خاکستریند، دریا خاکستری‌تر و ساحل تا بی‌نهایت ادامه دارد اما قلب من فقط نام یک نفر را فریاد می‌زند و دهانم قدرت بیان ندارد.»

آدم نمی‌تواند قبول کند که چرا کار برای بعضی‌ها مصیبت است. اما وقتی عذاب کار اجباری را می‌چشد درکشان می‌کند. در عوض کاری که برای آن ساخته شده‌ایم کاری که به خاطرش خلق شده‌ایم برایمان موهبتی است که انجام‌دادنش ما را سرشار از لذت می‌کن

"به کارت بچسب" ـ شاید بعضی‌ها فکر کنند کار راحتی است اما گاهی دل‌شکستگی‌ها و ناراحتی‌ها ما را از مشغول شدن به این سرگرمی باز می‌دارد. آن وقت است که می‌فهمیم چه چیزی را از دست داده‌ایم و ترجیح می‌دهیم خدا نفرینمان کند نه فراموشمان.

«حتی اگر ما هیچ‌وقت پیدایش نکنیم، چیزی در این جست‌وجو هست که شاید دل‌چسب‌تر از پیداکردن باشد.»

وقتی شادی، شب زیباست، وقتی اندوهگینی، آرامش‌بخش است و وقتی افسرده و تنهایی عذاب‌آور است.

درخت‌های بی‌برگ،‌ غمگین و دل‌مرده به نظر می‌رسند، برف کنده‌کاری‌ها و تزیینات ظریفی روی شاخه‌هایشان به جا گذاشته. شاخه‌هایی که به نظر مرده می‌رسند اما خون زندگی در رگ‌هایشان جاریست و خیلی زود دوباره به جنبش می‌افتند و لباس عروسی از برگ‌های جوان و سبز و شکوفه‌های صورتی به تن می‌کنند.

آدم نمی‌تواند قبول کند که چرا کار برای بعضی‌ها مصیبت است. اما وقتی عذاب کار اجباری را می‌چشد درکشان می‌کند. در عوض کاری که برای آن ساخته شده‌ایم کاری که به خاطرش خلق شده‌ایم برایمان موهبتی است که انجام‌دادنش ما را سرشار از لذت می‌کند

گاهی لعن و نفرین خداوند برای ما بهتر از لطف و موهبت بندگانش است

هیچ‌وقت خوشبخت نبوده. نمی‌دانید چقدر لذت‌بخش است که خوشبختی در دست‌هایت باشد و بتوانی آن را مثل مرواریدی ارزشمند به کسی که انتظارش را می‌کشد تقدیم کنی.»