بریده‌هایی از کتاب امیلی و صعود (کتاب دوم)

«این دختر عمیقاً عشق می‌ورزد، به‌شدت رنج می‌کشد و لحظات پرفرازونشیبی را تجربه می‌کند.»

می‌گوید: «از ذهنت پاکش کن، بچه جان. از قلبت پاکش کن. ترس یک‌جور اعتراف به ضعف است. چیزی که از آن می‌ترسید از شما قوی‌تر است یا خیال می‌کنید که هست، وگرنه از آن نمی‌ترسیدید. هیچ‌وقت این حرف امرسون را از یاد نبرید که می‌گوید "همیشه کاری را انجام بده که از انجام دادنش می‌ترسی".»

نکته: با یک لبخند مناسب، خیلی کارها می‌شود کرد. باید روی این موضوع دقیق‌تر کار کنم. لبخند دوستانه، لبخند سرزنش‌آمیز،‌ لبخند جدایی، لبخند ملتمسانه و لبخند معمولی.

«اگر هیچ‌کس هیچ حرف ناخوشایندی نمی‌زد، دنیای خوبی می‌شد، اما خطرناک بود.

اگر لازم شد بی‌رحمی‌ها و بدجنسی‌ها را مسخره کن ـ اما در مورد ضعف‌ها رحم داشته باش.

"همیشه کاری را انجام بده که از انجام دادنش می‌ترسی".»

ترس یک‌جور اعتراف به ضعف است. چیزی که از آن می‌ترسید از شما قوی‌تر است یا خیال می‌کنید که هست، وگرنه از آن نمی‌ترسیدید.

هر چیزی که خیلی محترم باشد حوصلهٔ آدم را سر می‌برد.»

ایلزه، خواهش می‌کنم ماجرای دیشب را برای کسی تعریف نکن. شب قشنگی بود ولی خاطره‌اش تا وقتی قشنگ می‌ماند که بین خودمان بماند

«این لباس آبی‌ات خیلی قشنگ است. خیلی هم به تو می‌آید. عالیست. تحمل زن‌های بدلباس را ندارم. اعصابم را خرد می‌کند ـ احتمالاً اعصاب خدا را هم خرد می‌کند. به‌هرحال اگر بلد باشی چطور لباس بپوشی دیگر ایرادی ندارد اگر شعرهای همانس را هم دوست داشته باشی.»

ـ گربهٔ واقعی یعنی گربهٔ خاکستری!

ولی حالا که دارم این ماجرا را در دفترم می‌نویسم دیگر زیاد به نظرم ناراحت‌کننده نمی‌آید. هیچ چیز وقتی روی کاغذ می‌آید به اندازهٔ وقتی که در ذهنت است بد و منزجر کننده ـ یا متأسفانه نیست. افسوس! انگار وقتی آنها را به شکل کلمه درمی‌آوری چروک می‌شوند و از قیافه می‌افتند. حتی شعری که به خاطرش حواسم پرت شد و آن سؤال چرند را پرسیدم، وقتی روی کاغذ آمد، زیاد جالب به نظرم نرسید.

زنی که حس شوخ‌طبعی دارد اوضاعش خوب نیست.

جوان‌ها فکر می‌کنند پیرها احمقند و پیرها می‌دانند که جوان‌ها احمقند.

«آقای کارپنتر همیشه می‌گوید باید از تمام تجربه‌هایمان درس بگیریم. می‌گوید همهٔ تجربه‌ها، چه تلخ و چه شیرین می‌توانند آموزنده باشند به شرطی که با آنها احساساتی برخورد نکنیم. البته خودش می‌گوید این نصیحتی است که همیشه به دیگران می‌کند، اما خودش تا حالا نتوانسته آن را به کار ببندد.

بچه‌جان، اینجا مثلاً چه‌کاری از دستت برمی‌آید؟ تو خبر از مشکلات پیش رویت نداری. اینجا هیچ امکاناتی نداری. فضای مناسب نداری. هیچ...» امیلی بااعتمادبه‌نفس گفت: «فضای مناسب را خودم ایجاد می‌کنم.»

«وقتش می‌رسد ـ وقتش می‌رسد. کمی صبر داشته باش ـ فقط کمی صبر. اگر به دنبال خواسته‌هایمان راه نیفتیم ممکن است چیزهایی که دنبالمان آمده‌اند ما را بگیرند. "با عقل می‌شود خانه ساخت و با درک محکمش کرد و با دانش از ثروتی گران‌بها و دوست‌داشتنی پرش کرد." ثروتی گران‌بها و دوست‌داشتنی.»

در آن ساعت، او به اندازه‌ای خوشحال بود که بیش از آن برای نوع بشر مقدور نبود.

می‌دانم اینجا زندگی کردن، بعضی‌وقت‌ها کسالت‌آور می‌شود، اما آسمان همه‌جا همین رنگ است. اگر اینجا موفق نشوم، در نیویورک هم نمی‌شوم. اگر این سرزمین را که این‌قدر عاشقش هستم ترک کنم، بعضی چشمه‌های وجودم خشک می‌شوند. می‌دانم که اینجا باید با مشکلات و موانع زیادی دست و پنجه نرم کنم، اما خیلی‌ها سختی‌های بیشتری کشیده‌اند.

به‌هرحال نمی‌شود که هم دونات خورد و هم غصه. امتحان کنید!