بریده‌هایی از کتاب امیلی و صعود (کتاب دوم)

«من هیچ‌وقت نمی‌خواهم عاشق بشوم. عاشق شدن یک‌جور اسارت است.»

گفت: «خوب، توی این دنیا هرکسی باید اسیر یک چیزی باشد. هیچ‌کس آزاد نیست. شاید عشق حتی بهترین غل و زنجیر باشد. بهتر از نفرت، یا ترس یا اجبار یا بلندپروازی یا غرور. ب

هیچ‌کاری جالب‌تر از رقصیدن دور آتشی بزرگ نیست، پس چه دلیلی دارد که غصهٔ خاکستر بعد از آتش را بخوریم؟»

«آنکه دیرباور است چه چیزها که از کف نمی‌دهد!

«وقتش می‌رسد ـ وقتش می‌رسد. کمی صبر داشته باش ـ فقط کمی صبر. اگر به دنبال خواسته‌هایمان راه نیفتیم ممکن است چیزهایی که دنبالمان آمده‌اند ما را بگیرند. "با عقل می‌شود خانه ساخت و با درک محکمش کرد و با دانش از ثروتی گران‌بها و دوست‌داشتنی پرش کرد." ثروتی گران‌بها و دوست‌داشتنی.»

نه، نه، تحمل صدتا خار سخت‌تر از تحمل یک پای شکسته است.

به‌هرحال نمی‌شود که هم دونات خورد و هم غصه. امتحان کنید!

هیچ‌کدام از ما زندگی را بدون خطای دید نمی‌بینیم ـ حتی دقیق‌ترین آدم‌ها هم همین‌طورند. برای همین هم است که چیزهایی که زیادی به واقعیت نزدیک باشند در باورمان نمی‌نشینند.

قانقاریا را فقط می‌توان با سوزاندن دفع کرد ـ اما سراغ سوزاندن نرو. درمان کردن بهتر از آسیب‌زدن است. این را همهٔ ما شکست‌خورده‌ها می‌دانیم.»