بریده‌هایی از کتاب امیلی و صعود (کتاب دوم)

می‌دانی استار، تو خیلی زیبا نیستی اما چهره‌ات طوری است که باعث می‌شود آدم به چیزهای زیبا فکر کند و این موهبتی ارزشمندتر از زیبایی است.»

انگار رهبر یک دسته ستاره‌ام. کاش این حس و حال همیشگی بود. امشب به خودم کاملاً مطمئنم. از آینده‌ام مطمئنم. از هیچ‌چیز نمی‌ترسم. در مهمانی موفقیت زندگی، من مهمانی ناخوانده نخواهم بود، بلکه مهمان ویژه‌ام.

احساس می‌کردم همیشه زنده می‌مانم ـ همیشه و همیشه! به زندگی جاودانه اعتقاد پیدا کرده بودم. نه تنها اعتقاد داشتم، بلکه احساسش می‌کردم.

«لحظهٔ طلوع، دنیا چند لحظه دوباره جوان می‌شود.»

امیلی بعدها هروقت به آن شب پرستاره فکر می‌کرد آن را نقطهٔ عطفی در زندگی‌اش به شمار می‌آورد. هر چیزی که به آن شب مربوط می‌شد دلش را می‌لرزاند و قلبش مالامال از زیبایی‌هایی می‌شد که باید بعدها به دنیا عرضه می‌کرد. دلش می‌خواست کلمه‌های سحرآمیز به ذهنش برسد تا بتواند آن شب را توصیف کند.

«این همه زیبایی نمی‌تواند واقعیت داشته باشد. به‌قدری حیرت‌انگیز است که دلم را می‌لرزاند. می‌ترسم بلند حرف بزنم، مبادا که ناپدید شود!

وقتی می‌خواستیم راهی خانه شویم مه غلیظی ازطرف خلیج آمد و بندر را فراگرفت. اما تدی در جهت صدای سوت قطار حرکت کرد و به مشکل بر نخوردیم ولی چیزی که تجربه کردیم واقعاً شگفت‌انگیز بود؛ گویی در آرامشی عمیق، بر فراز دریایی سپید شناور بودیم. صدایی نبود جز نالهٔ مبهم خلیج، حرکت سنگین امواج دریا و تاب‌خوردن پاروها در عمق آب. ما در دنیای مه‌آلود، میان دریایی ابریشمی و بی‌ساحل تنها بودیم. هرازگاهی به مدت چند ثانیه باد خنکی می‌وزید و پردهٔ مه را کنار می‌زد و تصاویری شبح‌وار ظاهر می‌شد و بعد دوباره سفیدی مطلق مانع دیدمان می‌شد. انگار در جست‌وجوی ساحلی طلسم‌شده و جادویی بود که هر لحظه دور و دورتر می‌شد

دلش می‌خواست به آدم‌هایی فکر کند که در خانه‌ها خوابیده بودند و خواب می‌دیدند آنچه را که زندگی واقعی از آنها دریغ می‌کرد، به بچه‌هایی فکر کند که دست‌های کوچک و قشنگشان را زیر سرشان گذاشته بودند، به دل‌هایی که شاید شکسته بودند و صاحبانشان را بیدار نگه می‌داشتند و به دست‌های تنهایی که در فضای خالی شب، دراز شده بودند.

نکته: با یک لبخند مناسب، خیلی کارها می‌شود کرد. باید روی این موضوع دقیق‌تر کار کنم. لبخند دوستانه، لبخند سرزنش‌آمیز،‌ لبخند جدایی، لبخند ملتمسانه و لبخند معمولی.

خودم ترجیح می‌دهم تودار باشم تا سطحی.

دین هم یک‌بار گفت: «استار، وقتی این‌طوری نگاهم می‌کنی چاره‌ای ندارم جز اینکه درخواستت را اطاعت کنم."

همهٔ تجربه‌ها، چه تلخ و چه شیرین می‌توانند آموزنده باشند به شرطی که با آنها احساساتی برخورد نکنیم.

چقدر دردناک است که هدفت از زندگی کردن فرار از مردن باشد. حتی با اینکه به آخرت ایمان دارد و مطمئن است به بهشت می‌رود.

من چه چیز را بیشتر از همه می‌خواهم؟ بالا رفتن از جادهٔ آلپ و رسیدن به قله‌اش را.

دین با قاطعیت گفت: «توی همهٔ نقاشی‌هایش یک اثری از تو هست. از چشم‌هایت، انحنای گردنت، گردی سرت و شخصیتت. این از همه بدتر است. به کشیدن چشم‌ها و گردنت اهمیت نمی‌دهم، اما خوشم نمی‌آید آن وروجک توی همهٔ طراحی‌هایش یک تکه از درون تو را اضافه کند. احتمال دارد خودش هم از کاری که می‌کند خبر نداشته باشد ـ که این می‌شود بدتر از بد.»

«شبیه به خودت نیست. خوب معلوم است هیچ‌کس نمی‌تواند از یک ستاره عکس بگیرد.»

«تنها راه رسیدن، زخمی شدن پاها و به دندان گرفتن صخره‌هاست.»

دین می‌گوید من نیم‌رخ خوبی دارم ـ "شبیه به یونانی‌ها" ـ از تعریف‌های دین خوشم می‌آید. او گفت: «ستارهٔ صبح من، چقدر بزرگ شده‌ای!

". امیلی، به شکست‌خورده‌ها رحم کن. اگر لازم شد بی‌رحمی‌ها و بدجنسی‌ها را مسخره کن ـ اما در مورد ضعف‌ها رحم داشته باش.»

یکی از ابرهایی که آن روز نشانم داد دقیقاً شبیه به فرشته‌ای بود که داشت وسط آسمان سفید و روشن پرواز می‌کرد و نوزادی هم توی بغلش بود. روی سرش یک تور آبی ظریف بود که اولین ستارهٔ شب، پولکش شده بود. روی بال‌هایش خط‌های طلایی افتاده بود و ردای سفیدش نقطه‌های سرخ داشت. دین گفت: «آن فرشتهٔ شب است که فردا را در آغوش گرفته.»