بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

او اصلاً به نجوای مهربان آن شب بهاری اعتنا نکرد. حتی زمزمه‌های خانم باد را نشنیده گرفت؛ چون پری‌های افسانه‌ها فقط می‌توانستند در سرزمین شادی زندگی کنند و هرگز در قلمرو اندوه پا نمی‌گذاشتند.

دخترک کاملاً تنها بود و درد جان‌کاهی را در تمام تنش حس می‌کرد اما می‌دانست دردش جسمی نیست.

زندگی تکه‌ای اسرارآمیز و اعجاب‌انگیز از یک زیبایی پابرجا و ماندنیست.

لحظه‌ای پیش در آسمان هفتم سیر می‌کرد و حالا اینجا میان درد و تحقیر و بدفهمی! برایش قابل تحمل نبود. مگر چه کار کرده بود؟

چون تدی خیلی به مادرش وابسته است. ظرف‌ها را برایش می‌شوید و در همهٔ کارهای خانه کمکش می‌کند. ایلزه می‌گوید به خاطر این کارهای تدی، بچه‌ها توی مدرسه، دُخی صدایش می‌کنند، اما به نظر من این از بزرگواری و مردانگی اوست

اگر این ادعا درست باشد که "عمر ما از روی ضربان قلبمان محاسبه می‌شود" امیلی در آن دو روز به اندازهٔ دو سال زندگی کرد.

از هر ده شایعه نه تایش دروغ است و یکی‌اش نصف واقعیت را می‌گوید.

وقتی مردم دربارهٔ من نظر بدی دارند می‌توانم تحمل کنم، اما نظر بد خودم دربارهٔ خودم قابل تحمل نیست

نمی‌دانم بخشیدن مردم اصلاً فایده‌ای دارد یا نه. چرا، دارد. حداقل خیال خودت راحت می‌شود.

نمی‌توانی خدا را دوست نداشته باشی. او خودِ دوست داشتن است.

دکتر خوبی است،‌ اما کمی بچه‌بازی درمی‌آورد ـ بیشتر از من، اما هیچ‌کس تا به حال به هوش و حواس او شک نکرده. باورت می‌شود؟ او به خدا اعتقاد ندارد در حالی که من این‌قدرها هم دیوانه نیستم.

شب‌ها صدای طوفان را دوست دارم. خیلی دل‌چسب است که پتوها را دور خودت بپیچی و خیالت راحت باشد که سرمایش به تو نمی‌رسد.

پسرعمو جیمی شروع کرد به پختن سیب‌زمینی‌ها ـ اسمی بی‌احساس برای کاری پر احساس ـ یا شاید امیلی این‌طور فکر می‌کرد،

آنجا سه تا جاده داریم. اسمشان را گذاشته‌ایم جادهٔ دیروز، جادهٔ امروز و جادهٔ فردا.

خاله لورا، "کله‌خر" حرف خوبیست؟ ـ نه! نه! امیلی خیلی جدی گفت: «حیف شد! کلمهٔ جالبی بود.»

باغی سرشار از خاطرات هزار تابستان آمده و رفته.

دیگر به فکر نفرین‌کردن آدم‌هایی نمی‌افتی که آن‌قدر برایت زحمت کشیده‌اند که گوشت‌شان به استخوان رسیده است.» امیلی به دست‌های اِلن که دستمال ظرف‌شویی را برمی‌داشت، خیره شد و گفت: «دست‌هایت آن‌قدر چاق و گوشتالو است که استخوانشان اصلاً معلوم نیست.»

حضور پری‌های شبدرهای سفید، آدمک‌های سبزپوش توی چمن‌ها، جن‌های لابه‌لای توسکاها و روح باد و خزه‌ها و خارها را باور می‌کرد.

با خودش گفت: «اگر خدا بودم نمی‌گذاشتم این اتفاق‌ها بیفتد.» بعد پیش خودش فکر کرد درست نیست از این فکرها بکند. اِلن یک بار به او گفته بود بدترین کار این است که کسی از خدا ایراد بگیرد.

ین گفت: «شادترین کشورها مثل شادترین زن‌ها هیچ تاریخی ندارند.» امیلی گفت: «امیدوارم در آینده، تاریخ داشته باشم. دلم می‌خواهد تن خواننده را بلرزاند.» ـ می‌دانی چه چیزی تاریخ را می‌سازد؟ درد، شرم، خیانت، خون‌ریزی و دل‌شکستگی