بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

نمی‌توانی خدا را دوست نداشته باشی. او خودِ دوست داشتن است.

از تدی پرسید: «چرا مادرت مرا دوست ندارد؟» تدی گفت: «چون من دوستت دارم. او هیچ‌کدام از چیزهایی را که من دوست دارم، دوست ندارد.

بدترین کار این است که کسی از خدا ایراد بگیرد.

«فکر نکنم نود سال بعد از مردنم کسی به یاد من بیفتد.»

باز هم طلوع خورشید و آواز پرنده‌ها و درخشش ستاره‌های سفید زیر نور ماه و زوزهٔ باد، ذوق‌زده‌اش می‌کرد و کم‌کم داشت به این باور می‌رسید که اینجا هم زندگی می‌تواند شگفت‌انگیز باشد؛ شگفت‌انگیز و پر هیجان!

نمی‌دانم بخشیدن مردم اصلاً فایده‌ای دارد یا نه. چرا، دارد. حداقل خیال خودت راحت می‌شود.

شب‌ها صدای طوفان را دوست دارم. خیلی دل‌چسب است که پتوها را دور خودت بپیچی و خیالت راحت باشد که سرمایش به تو نمی‌رسد

در بلر واتر شاعر خیلی کم است و مردم با خلق و خویشان آشنا نیستند. در ضمن آن‌قدر همه عادت کرده‌اند بی‌خود و بی‌جهت اعصاب خودشان را خرد کنند که وقتی یک بی‌خیال می‌بینند،‌ تعجب می‌کنند.»

می‌دانی چه چیزی تاریخ را می‌سازد؟ درد، شرم، خیانت، خون‌ریزی و دل‌شکستگی.

قوی و عاقل باش.

تا زمانی که به افسانه‌ها اعتقاد داشته باشی، نمی‌توانی پیر شوی.»

«چه عشق‌هایی که باید به دل راه بدهد! چه رنج‌هایی که باید بکشد! چه لحظات باشکوهی که باید پشت‌سر بگذارد!

رنگ از صورت کوچکش پرید و مردمک چشم‌هایش آن‌قدر گشاد شدند که تمام عنبیه را دربرگرفتند و چشم‌هایش را به رنگ سیاه درآوردند.

زندگی تکه‌ای اسرارآمیز و اعجاب‌انگیز از یک زیبایی پابرجا و ماندنیست.

هر عشقی بخشی از وجود خداست.

یادت نرود که برای کسی اهمیت زیادی نداری. امیلی مغرورانه فریاد زد: «برای خودم که اهمیت دارم.»

"عمر ما از روی ضربان قلبمان محاسبه می‌شود

آن‌قدر شور زندگی در تو هست که حالاحالاها زنده می‌مانی. هیچ نشانی از مرگ در تو نمی‌بینم.

وقتی مردم دربارهٔ من نظر بدی دارند می‌توانم تحمل کنم، اما نظر بد خودم دربارهٔ خودم قابل تحمل نیست.

مغزداشتن بهتر از زیبایی‌داشتن است؛ مغز برای آدم می‌ماند، ولی زیبایی نه.