بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

ـ خوب، مغزداشتن بهتر از زیبایی‌داشتن است؛ مغز برای آدم می‌ماند، ولی زیبایی نه.

من به پری دستور زبان یاد می‌دهم. می‌گوید دلش می‌خواهد درست حرف بزند. به او گفتم درست نیست به خاله تامش بگوید جانور پیر اما او گفت چارهٔ دیگری ندارد چون خاله‌اش جانور جوانی نیست.

همین که سقفی بالای سرت باشد باید خدا را شکر کنی. یادت نرود که برای کسی اهمیت زیادی نداری. امیلی مغرورانه فریاد زد: «برای خودم که اهمیت دارم.»

دیدگاه‌های آنها خیلی با هم فرق داشت و برخی برخوردها اجتناب‌ناپذیر بودند. در واقع آنها به زبانی واحد حرف نمی‌زدند و نتیجه‌اش سوءتفاهم بود.

گاهی احساس می‌کرد بیش از این نمی‌تواند زندگی را تحمل کند.

ما چه معادلات عجیبی هستیم، جوابمان هیچ‌وقت آن چیزی نیست که انتظارش می‌رود.

ـ تو هم مثل همهٔ زن‌ها با احساست فکر می‌کنی و نظر می‌دهی. خوب امیدوارم به تاریخچهٔ تکان‌دهنده‌ات برسی. ولی یادت باشد اگر بخواهی در زندگیت درام داشته باشی یکی باید هزینه‌اش را که همان رنج‌کشیدن است بپردازد. یا خودت یا یکی دیگر.

خانم کنت خیلی مذحبی است؛ یعنی خودش فکر می‌کند مذحبی است. حتی وسط روز هم دعا می‌خواند. تدی می‌گوید قبل از اینکه به این دنیا بیاید در یک دنیای دیگر زندگی می‌کرده که دو تا خورشید داشته؛ یکی قرمز و یکی دیگر آبی. روزها قرمز و شب‌ها آبی بوده. نمی‌دانم این فکرها چطور به سرش زده، اما به نظرم جالب آمد. می‌گوید توی جویبارهای آنجا به جای آب، عسل جریان داشته. من پرسیدم پس وقتی تشنه می‌شدید چه کار می‌کردید. گفت ما هیچ‌وقت تشنه نمی‌شدیم. ولی من فکر می‌کنم تشنه‌شدن چیز خوبیست، چون آب خنک خیلی به آدم می‌چسبد.

امیلی با لب‌های لرزان فریاد زد: «نمی‌خواهم یاد بگیرم عاقل باشم و به چیزهای به درد بخور فکر کنم. من ـ من ـ می‌خواهم یکی دوستم داشته باشد.»

خاله الیزابت می‌گوید کیک سیب برای سلامتی‌ام خوب نیست. پدر، چرا بهترین چیزها هیچ‌وقت برای سلامتی خوب نیستند؟

امیدوارم خانوادهٔ مادرش همان برخوردی را با او داشته باشند که دوست دارند خدا با آنها داشته باشد

به نظر من باغ در زمستان به همان قشنگی تابستان است. روی بستر گل‌ها پر از فرو رفتگی‌ها و برآمدگی‌های برفی است که عصرها زیر نور خورشیدِ در حال غروب، صورتی و سرخ می‌شوند و شب‌ها زیر نور ماه آدم را یاد سرزمین پری‌ها می‌اندازند. عاشق تماشای این منظره از پنجرهٔ اتاق نشیمن هستم. پیش خودم فکر می‌کنم ریشه‌ها و دانه‌ها زیر برف به چی فکر می‌کنند.

«مطمئنم وقتی توی دردسر افتاده‌ای سگ داشتن بهتر از گربه داشتن است.»

مغزداشتن بهتر از زیبایی‌داشتن است؛ مغز برای آدم می‌ماند، ولی زیبایی نه

مغزداشتن بهتر از زیبایی‌داشتن است؛ مغز برای آدم می‌ماند، ولی زیبایی نه

کلمه‌ها آزاردهنده نبودند، اما ـ وای، چه لحن گزنده‌ای داشتند؛ توهین‌آمیز و تحقیرکننده! مثل ضربه‌های شلاق روح امیلی را می‌سوزاندند.

خیلی غصه دارم و احساس می‌کنم دیگر هرگز نمی‌توانم شاد باشم.

تنها راه سلامت ماندن این است که هر چه دوست داری بخوری و به هیچ‌چیز فکر نکنی.

می‌دانی چه چیزی تاریخ را می‌سازد؟ درد، شرم، خیانت، خون‌ریزی و دل‌شکستگی. استار، تا به حالا از خودت پرسیده‌ای چه قلب‌هایی شکسته و غصه‌دار شده تا آن صفحه‌های سرخ و کبود تاریخ که به نظر تو تکان‌دهنده می‌آیند، شکل بگیرند؟

خاله الیزابت بدجوری عصبانی شد. از من پرسید چه چیزی باعث شد دست به چنین کاری بزنم. سؤال سختی است، چون همیشه نمی‌توانم بگویم چه چیزی باعث شده کاری را انجام بدهم. بعضی کارها را فقط به این خاطر انجام می‌دهم که ببینم موقع انجام‌دادنشان چه حسی پیدا می‌کنم.