بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

از قرار معلوم خیلی از کارهای جالب خانمانه نیستند.

«چیزی پشت‌سرت نمی‌گویم. فقط پشت‌سرت به کارهایت "فکر" می‌کنم.»

آنچه امیلی به خاطر از دست دادنش غصه می‌خورد، رودا نبود، بلکه رابطهٔ دوستانه‌ای بود که آن‌قدر برایش ارزش داشت.

نمی‌دانم بخشیدن مردم اصلاً فایده‌ای دارد یا نه. چرا، دارد. حداقل خیال خودت راحت می‌شود.

می‌ترسم زیادی مغرور شوم به همین خاطر هر شب از خدا می‌خواهم بیشتر غرورم را از بین ببرد، ولی نه همه‌اش را.

بچه‌ها اگر بخواهند می‌توانند بی‌رحم‌ترین موجودات روی زمین باشند.

آدم‌ها بدون پول هم می‌توانند ثروتمند باشند.

چیزی که در رگ و ریشهٔ آدم باشد هیچ‌وقت درست نمی‌شود.

«ولی اگر همه صبر کنند تا یکی دیگر حرف را شروع کند، هیچ‌وقت هیچ صحبتی پیش نمی‌آید.»

یادت نرود که برای کسی اهمیت زیادی نداری. امیلی مغرورانه فریاد زد: «برای خودم که اهمیت دارم.»

«اگر روزی صاحب یک خوک شوم، اسم تو را رویش می‌گذارم.»

«ولی اگر همه صبر کنند تا یکی دیگر حرف را شروع کند، هیچ‌وقت هیچ صحبتی پیش نمی‌آید.»

یادت نرود که برای کسی اهمیت زیادی نداری. امیلی مغرورانه فریاد زد: «برای خودم که اهمیت دارم.»

اما امیلی چند ویژگی خاص را از اجدادش به ارث برده بود؛ قدرت فراوان برای مبارزه‌کردن، رنج‌کشیدن، دلسوزی‌کردن، عاشق‌شدن، تجدید قواکردن و تاب‌آوردن.

این‌همه زیبایی تا زمانی که آنها را روی کاغذ پیاده نمی‌کرد،‌ روی قلبش سنگینی می‌کردند.

داری کاری می‌کنی که افسانه‌ها را باور کنم، چه قبولشان داشته باشم و چه نداشته باشم، و این یعنی شور جوانی. تا زمانی که به افسانه‌ها اعتقاد داشته باشی، نمی‌توانی پیر شوی

مثل ستاره هستی ـ شخصیت درخشانی داری که در ظاهرت هم نمایان است. جای تو توی آسمان است،‌ آسمان عصر، درست وقتی آفتاب تازه غروب کرده، یا آسمان صبح،‌ درست وقتی آفتاب تازه طلوع کرده. دلم می‌خواهد استار صدایت کنم. امیلی با صراحت پرسید: «منظورتان این است که من خوشگلم؟» ـ این چه سؤالی است؟ من اصلاً به خوشگل‌بودن یا نبودنت فکر نکردم. به نظر تو یک ستاره حتماً باید خوشگل باشد؟ امیلی جا خورد. کمی فکر کرد و بعد گفت: «نه، دنیا اصلاً در حد و اندازهٔ یک ستاره نیست.» ـ خوب، مثل اینکه هنر استفاده از کلمه‌ها را هم داری. البته که نیست. ستاره‌ها پرنور، خیره‌کننده و جذابند. اینها چیزهایی نیست که در موجودات زمینی به راحتی پیدا شود. فکر کنم منتظرت بمانم.

مغزداشتن بهتر از زیبایی‌داشتن است؛ مغز برای آدم می‌ماند، ولی زیبایی نه

بهار به همه‌جا سرک می‌کشد و مرگ فقط بازکردن و بستن یک در است. آن طرف در هم چیزهای قشنگی هست.

وقتی سؤال‌پرسیدن‌های آقای دیر از من تمام شد، فکر کردم حالا نوبت من است و می‌توانم سؤال‌هایی را که سال‌هاست دلم می‌خواهد جوابشان را بدانم، بپرسم. پرسیدم آیا خدا واقعاً همهٔ کارهای مرا یادش می‌ماند و آیا گربه‌هایم به بهشت می‌روند. او گفت امیدوار است هیچ‌وقت کار بدی نکرده باشم و حیوان‌ها اصلاً روح ندارند. گفتم خیلی نگرانم چون می‌دانم که باید خدا را بیشتر از همه‌چیز دوست داشته باشم اما یک چیزهایی هستند که بیشتر از خدا دوست‌شان دارم. گفت: «چه چیزهایی؟» و من گفتم گل‌ها و ستاره‌ها و خانم باد و سه شاهزاده و از این‌جور چیزها. او لبخند زد و گفت: «اما اینها خودشان بخشی از وجود خدا هستند، امیلی، همه‌چیزهای زیبا همین‌طورند.» یکهو خیلی از او خوشم آمد و دیگر از او خجالت نمی‌کشیدم.