بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

«هزینۀ هر چیزی همان مقدار زندگی‌ای است که شما در ازای آن می‌دهید.»

وقتی شما کمی زمان صرف فکر‌کردن به مرگ کنید نسبت به دیگران مهربان‌تر و بخشنده‌تر می‌شوید؛ برای مدت کوتاهی اهداف کوتاه‌مدت خود را کنار می‌گذارید و به این فکر می‌کنید که واقعاً دلتان می‌‌خواهد چگونه انسانی باشید. به نظر کمی ترسناک می‌آید ولی افرادی که به مرگ فکر می‌کنند درواقع رفتار سالم‌تری خواهند داشت-و حتی ممکن است طول عمر بیشتری هم داشته باشند. همچنین اثبات شده که این کار به بالابردن عزت‌نفس هم کمک می‌کند

اگر در‌حال‌حاضر در محیط بدی قرار دارید با کمک انسان‌های خوب دیگر با آن محیط مقابله کنید. فقط ۵% از تعاملاتِ بین برنامه‌های «خوب» بودند که باعث شدند خوبی بر بدی غلبه کند.

ما زمان بسیار زیادی را صرف می‌کنیم که خوب باشیم در‌صورتی‌که خوب‌بودن معمولاً فقط به‌معنای متوسط‌بودن است. برای عالی‌بودن باید متفاوت بود؛ و تلاش برای پیروی از آنچه جامعه از ما می‌خواهد کمکی به متفاوت‌بودن ما نمی‌کند

در سوئد اصطلاحی قدیمی وجود دارد که می‌گوید: اکثر بچه‌ها مثل گل قاصدک هستند و تعداد کمی از آنها ارکیده‌اند. گل‌های قاصدک سازگاری بالایی دارند. این گل‌ها گل‌های خیلی زیبایی نیستند اما خودشان حتی بدون مراقبت هم رشد می‌کنند. هیچ‌کس آگاهانه اقدام به کاشت گل قاصدک نمی‌کند چون اصلاً نیازی به این کار نیست؛ آنها تقریباً در هر شرایطی به‌خوبی رشد می‌کنند. گل‌های ارکیده متفاوت هستند؛ اگر از آنها به‌خوبی مراقبت نکنید پژمرده شده و از بین می‌روند؛ ولی اگر از آنها مراقبت شود شکوفه می‌دهند و به زیباترین گل‌های ممکن تبدیل می‌شوند.

موفقیت مالی بسیار اهمیت دارد، ولی برای داشتن یک زندگی موفق ما به احساس شادی نیاز داریم. موفقیت شغلی همیشه در ما حس شادی ایجاد نمی‌کند، ولی تحقیقات نشان می‌دهند شادی همیشه موجب موفقیت می‌شود.

برای دوست خود آرزوی موفقیت کنید؛ این کار شما کمک خیلی بزرگی به او می‌کند.

افراد خلاق تجربیات خاص خود را دارند. این افراد بسیار بلندپرواز هستند و همیشه هم در کار خود موفق نیستند؛ ولی وقتی شکست می‌خورند زمان زیادی را صرف غصه‌خوردن نمی‌کنند بلکه سعی می‌کنند از آن شکست برای تلاش‌های بعدی خود درس بگیرند.

چگونگی حال و حوصلۀ شما در صبح روی عملکرد شما در کل روز تأثیر می‌گذارد. چگونگی خواب شما مثل یک رفت‌وآمد پر از تنش می‌تواند از لحظه‌ای که پایتان را در دفتر کار می‌گذارید تا لحظه‌ای که از آن خارج می‌شوید روی بازدهی شما تأثیر بگذارد. یکی از مطالعات وارتون نشان داد حال و حوصلۀ شما در صبح روی واکنش شما نسبت به اتفاقات تأثیر می‌گذارد. آیا خطای همکارتان یک رنجش جزئی است یا یک فاجعۀ وحشتناک؟ (به‌همین‌خاطر اگر رئیس شما با ظاهری عصبانی وارد دفتر شد بهتر است برای درخواست اضافه‌حقوق تا فردا صبر کنید.)

طبق نتایج به‌دست‌آمده خواب روی تصمیم‌گیری، اصول اخلاقی، سلامتی و میزان زمانی که برای گشتن در اینترنت صرف می‌کنید تأثیر می‌گذارد. تحقیقات همچنین نشان می‌دهند رابطۀ میان زیبایی و خواب واقعاً وجود دارد. دانشمندان عکس افراد را پیش و پس از کمبود خواب موردبررسی قرار دادند: آن دسته از عکس‌هایی که چهرۀ خسته داشتند همواره کمترین امتیاز را از نظر جذابیت می‌گرفتند.

جان مِدینا، استاد دانشکدۀ پزشکی دانشگاه واشنگتن دراین‌باره می‌گوید: یک دانش‌آموز زرنگ را در نظر بگیرید که عملاً همیشه در تمام کارهای خود جزو ۱۰% افراد برتر قرار داشته است. طبق یکی از مطالعات انجام‌شده اگر او در طول روزهای هفته کمی زیر ۷ ساعت، و آخر هفته‌ها حدوداً چهل دقیقه بیشتر، بخوابد در گروه ۹% آخر افراد محروم از خواب کافی قرار می‌گیرد.

طبق یکی از مقالات مجلۀ اقتصاد اجتماعی، کاهش میزان شادی حاصل از استرسِ کار زیاد بسیار بیشتر از افزایش میزان شادی‌ای است که هنگام گرفتن پول بیشتر به‌خاطر کار زیادی که انجام داده‌ایم کسب می‌کنیم. علم ریاضی اینجا کارایی ندارد.

هر ساعتی که درگیر کار خود هستید به این معناست که یک ساعت در کنار دوستان و خانواده‌تان نیستید. آیا واقعاً لازم است فردی موفق در سطح جهانی باشید؟ متأسفانه شاید لازم باشد. مقاله‌ای به نام «چرا با گذر زمان بازدهی افراد کاهش می‌یابد: رابطۀ میان نبوغ و لغزش» نشان می‌دهد ازدواج در بازدهی مردان دانشمند، نویسنده، نوازندۀ جاز، نقاش و یا حتی خلاف‌کار تأثیرات منفی دارد. نویسندۀ این مقاله، ساتوشیا کاناوازا، می‌نویسد: «دانشمندان بلافاصله بعد از ازدواج از کارشان دست می‌کشند؛ ولی آن دسته از دانشمندانی که ازدواج نکرده‌اند به مسیر خود ادامه می‌دهند تا در آینده در زندگی خود کارهای علمی برجسته و بزرگی انجام دهند.»

مِیسون کِری هم پس از آنالیز عادات افراد موفق و نوابغ به این نتیجه رسید که تعداد بسیار زیادی از آنها-مثل پائول اردوش-از آمفتامین استفاده می‌کردند. سین استبان مک‌کابی از دانشگاه میشیگان دانشجویان کارشناسی را موردبررسی قرار داد و گزارش داد که ۴.۱ درصد از آنها هم از دارو استفاده می‌کنند

افراد خلاق نه‌تنها زمان کمتری را با نامزد خود می‌گذرانند بلکه طبق یکی از مطالعات انجام‌شده در انجمن مجلۀ مدیریت همان مقدار کم زمانی که با آنها صرف می‌کنند هم از لحاظ کیفی بسیار کیفیت پایینی دارد. این افراد وقتی به خانه می‌رسند مغزشان کاملاً خسته است و هیچ سوختی ندارند برای اینکه بتوانند همسر مهربانی هم باشند. یکی از مطالعات نشان می‌داد ۳۳% کمتر احتمال دارد افراد کمال‌گرا روابط رضایت‌بخشی داشته باشند.

جرج برنارد شاو می‌گفت: «یک هنرمند واقعی وقتی در حال انجام کار هنری خود باشد اجازه می‌دهد همسرش گرسنگی بکشد، فرزندانش پابرهنه باشند و مادرش در سن ۷۰ سالگی برای گذران زندگی خود به‌سختی کار کند.» فکر می‌کنید موتسارت وقتی همسرش داشت اولین بچه‌شان را به دنیا می‌آورد کجا بود؟ معلوم است... در اتاق بغلی در حال ساختن یک آهنگ.

اگر بدون اینکه مغرور شوید نسبت به خودتان و توانایی‌های‌تان حس خوبی داشته باشید چه اتفاقی می‌افتد؟ مردم شما را دوست خواهند داشت. تحقیقات عصب‌شناسی نشان می‌دهند به‌جای عدم همدردی ناشی از اعتمادبه‌نفس کاذب، افزایش خود-دلسوزی موجب می‌شود نسبت به دیگران هم حس دلسوزی داشته باشید. عکس‌های اف‌ام‌آر‌آیِ افرادی که نسبت به خودشان حس بخشش داشتند از همان نواحی‌ای روشن بودند که وقتی نسبت به دیگران حس همدردی داریم فعال می‌شوند. در زوج‌های جوان هم خود-دلسوزی نسبت به عزت‌نفس برای تبدیل‌شدن به یک شریک خوب عامل مهم‌تری شناخته شده است.

وارِن بافِت می‌گفت: «مدیرانی که دیگران را در ملأعام فریب می‌دهند ممکن است درنهایت خودشان را هم در خلوت فریب بدهند.»

بزرگ‌ترین و سخت‌ترین مأموریت ارتش شبح عملیات بتمبورگ بود. آمریکایی‌ها نازی‌ها را تا پشت رودخانۀ راین کشانده بودند. نیروهای آلمانی می‌خواستند تا پای جان بجنگند و قسم خورده بودند رودخانه را با خون ارتش آمریکا سرخ کنند. اصلاً شوخی نداشتند. ارتش آمریکا متوجه شد یک چالۀ هفتاد مایلی در مسیر پیشروی آنها قرار دارد و اگر نازی‌ها متوجه این موضوع می‌شدند و از آن استفاده می‌کردند برای متفقین گران تمام می‌شد؛ به‌همین‌خاطر ارتش شبح را فرستادند که چاله را پوشش دهد. مأموریت آنها این بود که وانمود کنند یک لشکر بیست‌هزار‌نفره هستند و دشمن را فریب دهند که به نقطه‌ای دورتر به‌سمت جنوب حمله کنند، جایی که نیروهای ارتش آمریکا منتظر آنها بودند. آنچه که ارتش شبح انتظارش را نداشتند این بود که مجبور شوند هفت روز کامل نقش بازی‌کردن خود را ادامه دهند.

حیله‌های جنگی چیز جدیدی نبودند ولی تا پیش از جنگ جهانی دوم هیچ یگانی به آن اختصاص داده نشده بود؛ یگانی آنچنان تخصصی که می‌توانست ظاهر، صدا و مخابره‌های یک ارتش را تا آن حد واقعی بازسازی کند. هیچ دستورالعمل خاصی وجود نداشت که گروه از آن پیروی کند. آنها را به چشم افرادی دیوانه و عجیب‌و‌غریب می‌دیدند؛ کسانی که به‌جای کشتن انسان‌ها فیلم بازی می‌کردند؛ کسانی که در وقت استراحت خود به‌جای پاستور بازی‌کردن نقشه می‌کشیدند. افراد زیادی هم کار آنها را مأموریتی برای خودکشی می‌دانستند. آنها گروه نسبتاً کوچکی بودند که سلاح کمی همراه داشتند و عمداً سعی می‌کردند توجه دشمن را به‌سمت خود جلب کنند. این افراد کمتر از ۱۰۰۰ نفر سرباز بودند که وانمود می‌کردند ۳۰۰۰۰ نفر هستند. تلاش آنها در جلب‌توجه دشمن اغلب موفقیت‌آمیز بود و همین مسئله به اهداف ایالات‌ متحده کمک زیادی می‌کرد؛ ولی اگر شرایط سخت و بحرانی می‌شد، بدون داشتن تانک واقعی‌ و قدرت آتش کافی دشمن به‌راحتی آنها را تکه‌پاره می‌کرد و سناریوی خیالی آنها از هم پاشیده می‌شد.