بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

بازی‌های خوب به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که امکان پیروزی در آنها وجود دارد. آنها بازی‌هایی نمی‌سازند که شما نتوانید در آن برنده شوید. هر بازی قوانین مشخصی دارد. ما به‌صورت حسی آن قوانین را بلدیم و همین مسئله هم باعث می‌شود اگر کار خود را ادامه دهیم احتمال برد بیشتر و دلیل خوبی برای خوش‌بین‌بودن داشته باشیم. بازی‌ها ما را به کسی مثل جیمز واترز که توانست دورۀ تخریب زیرآبی را پشت سر بگذارد تبدیل می‌کنند. این «خوش‌بینی قابل‌توجیه» باعث می‌شود هر کار سختی سرگرم‌کننده شود. بازی‌ها اغلب از زندگی واقعی سخت‌تر هستند ولی در صورتی که سخت باشند جذاب هستند و وقتی ساده‌اند کسالت‌آورند.

ویلیام آرتور وارد یک بار گفت: «داشتن احساس قدرشناسی و ابراز‌نکردن آن مثل کادو‌کردن یک هدیه و تقدیم‌نکردن آن می‌ماند.»

تحقیقات نشان می‌دهند ۷۰ تا ۹۰ درصد شایعاتی که در محیط کار وجود دارند حقیقت دارند و این اطلاعات را هم نمی‌توان از طریق ایمیل‌های هفتگی شرکت به‌دست آورد. اگر می‌خواهید پیشرفت کنید باید از اتفاقاتی که در اطراف شما می‌افتد خبر داشته باشید. اگر رهبر یک سازمان هستید خیلی مهم است که در جهت ایجاد یک ارتباط خوب بین کارمندان خود تلاش کنید. وقتی کارمندان حداقل یک دوست صمیمی و خوش‌برخورد در یک شرکت داشته باشند تلاش و بازدهی آنها ۱۰% افزایش می‌یابد.

افرادی در محیط کار شما هستند که شما نمی‌توانید با آنها کنار بیایید. می‌دانم. ولی وقتی با جفری پفر، استاد مدرسۀ عالی کسب‌و‌کار استنفورد، صحبت می‌کردم از او پرسیدم بزرگ‌ترین اشتباه افراد زمانی که سعی دارند در محیط کار خود پیشرفت کنند چه بوده است؟ می‌خواهید بدانید پاسخ او چه بود؟ دوری‌کردن از فعالیت‌های اجتماعی شرکت. گفتن اینکه: «بله من می‌دانم ارتباطات به پیشرفت افراد کمک می‌کند اما من دلم نمی‌خواهد این بازی را ادامه بدهم.»

اگرچه در ابتدا برون‌گراها به‌خاطر خاصیت پرحرفی و نفوذ اجتماعی‌ای که دارند به‌نظر ویژگی‌های بارز رهبری بیشتری دارند، ولی مطالعات نشان می‌دهند که این موضوع خیلی دوام نخواهد داشت. ضعف افراد برون‌گرا در مهارت گوش‌کردن پس از مدتی خود را نشان می‌دهد و همین مسئله باعث می‌شود در موقعیت‌های تیمی جایگاه خود را در میان همکاران خود از دست بدهند.

ورزشکارانی که کار تیمی انجام می‌دهند احتمالاً مدت زیادی را در ارتباط با دیگران هستند، ولی علت موفق‌شدن آنها این مسئله نیست بلکه ساعاتی‌‌ست که در تنهایی خود تمرین می‌کنند؛ زدن ضربۀ سه امتیازی پشت ضربۀ سه امتیازی تا جایی که دیگر توان حرکت‌دادن دستانشان را ندارند و مهمانی‌هایی که از دست می‌دهند تا بتوانند بعد از غروب آفتاب کمی بیشتر بدوند.

هیچ‌کس در دنیا نتوانست کاری به بزرگیِ کاری که نیوتون کرده بود انجام دهد تا اینکه انیشتین، دویست سال بعد، پا به عرصۀ ظهور نهاد. اگرچه انیشتین نحوۀ تفکر دانشمندان نسبت به قوانین جهان هستی را کاملاً تغییر داد ولی نحوۀ نگاه افراد عادی را به دنیایی که روی آن زندگی می‌کنند تغییر نداد. نیوتون برای همۀ ما بازی را تغییر داد و تحول بزرگی ایجاد کرد. حتی اصطلاح «تغییر الگوی ذهنی» هم برای نشان‌دادن اهمیت آن کافی نیست. انیشتین خیلی تلاش کرد و در نهایت هم نتوانست نظریۀ میدان واحد را به سرانجام برساند؛ نظریه‌ای که توضیح می‌داد چگونه تمام نظریات فیزیک در ساختاری واحد و به‌هم‌پیوسته قرار می‌گیرند. نیوتون درمورد چیزی فراتر از آن، یعنی «چگونگی کارکردن دنیا» سخن گفت و یک سیستم نسبتاً کامل را شرح داد.

تحقیقات همواره نشان می‌دهند افراد برون‌گرا درآمد بیشتری دارند. استنفورد به مدت بیست سال دانشجویان رشتۀ مدیریت بازرگانی خود را موردبررسی قرار داد و به این نتیجه رسید که اکثر آنها برون‌گرا هستند. این موضوع به دوران کودکی افراد برمی‌گردد. در یکی دیگر از مطالعات به این نتیجه رسیدند که «برون‌گرایی در دوران کودکی تعیین‌کنندۀ موفقیت در دنیای بیرون است.» و باعث می‌شود جایگاه فردی که در دوران مدرسه جزو پنج نفر آخر کلاس بوده به پنج نفر اول تغییر یابد و در بزرگسالی ۱۰% افزایش درآمد داشته باشد. ولی موفقیت فقط به پول مربوط نمی‌شود. می‌خواهید ترفیع بگیرید؟ یکی از مطالعات نشان می‌دهد «برون‌گرایی با رضایت شغلی، میزان حقوق و تعداد ترفیع‌های دریافتی در کل طول دورۀ کاری رابطه‌ای مستقیم دارد.»

تعامل با مردم کاری است که اکثر ما انجام می‌دهیم؛ اینکه چطور با دیگران کنار بیاییم همان کلید موفقیت ماست.

ریچارد وایزمن، استاد دانشگاه هرتفوردشایر، روی افراد خوش‌شانس و بدشانس مطالعاتی انجام داد تا ببیند این فقط یک اتفاق تصادفی و نیروی فرازمینی بوده یا واقعاً تفاوت‌هایی وجود دارد که موجب چنین نتایج متفاوتی در زندگی می‌شود. وی به این نتیجه رسید که شانس فقط نعمتی نیست که به‌صورت اتفاقی یا به‌خاطر مسائل ماوراءالطبیعه نصیب کسی شود بلکه بیشتر به انتخاب‌هایی مربوط می‌شود که افراد در طول زندگی انجام می‌دهند. وایزمن با مطالعه روی هزار مورد به این نتیجه رسید که افراد خوش‌شانس تعداد فرصت‌های خود را تا حد ممکن افزایش می‌دهند. این تحقیق نشان داد این افراد با آغوش باز از تجارب جدید استقبال می‌کنند، برون‌گراتر از دیگران هستند و کمتر عصبانی می‌شوند. این افراد کسانی هستند که به ندای درونی خود گوش می‌کنند.

«وقتی کسی به پیروزی کوچکی دست پیدا می‌کند تمام نیروهای موجود برای کسب یک موفقیت کوچک دیگر به حرکت درمی‌آیند.» بازی‌های خوب با دادن بازخوردهای سریع و مکرر شما را به ادامۀ بازی تشویق می‌کنند

در یک محیط کاری اهداف مشخصی وجود دارد؛ ولی آیا آن اهداف، اهداف شما هستند؟ وقتی شرکت به آنچه می‌خواهد دست پیدا کند آیا شما هم به آنچه خواسته‌اید دست پیدا می‌کنید؟ آه، فکر نمی‌کنم. شما قادر نخواهید بود به آنچه می‌خواهید دست پیدا کنید مگر اینکه وقت صرف کنید و تصمیم بگیرید چه می‌خواهید.

تیم متحد نوآوریِ دانشگاه ییل (بخشی از جامعۀ کارآفرینی دانشجویان) می‌خواستند ببینند آیا می‌توانند تعداد دانش‌آموزانی را که بعد از غذاخوردن دستان خود را ضدعفونی می‌کنند در یکی از کافه‌تریاهای مدرسه افزایش دهند. آیا افراد این تیم دانش‌آموزان را با اطلاعات زیاد بمباران کردند و یا با مدیریت آنجا صحبت کردند که قوانینی برایشان وضع کند؟ خیر. آنها تصمیم گرفتند این کار را به کاری جذاب و سرگرم‌کننده تبدیل کنند. آنها تعدادی بلندگو و یک آی‌پد به نازل مواد ضدعفونی‌کننده وصل کردند. وقتی کسی از آن استفاده می‌کرد صدای جالبی از آن بیرون می‌آمد؛ صدایی مشابه صدایی که در بازی‌های کامپیوتری و وقتی کسی امتیاز می‌گیرد پخش می‌شود. قبل از نصب این وسایل فقط سیزده نفر از دانش‌آموزان از مواد ضدعفونی‌کننده استفاده می‌کردند ولی بعد از این کار تعداد آنها به ۹۱ نفر رسید.

تقدیر آن چیزی است که ما نمی‌توانیم جلوی آن را بگیریم و هرچقدر هم که از آن فرار کنیم باز هم به‌دنبال ما خواهد آمد. از طرفی، سرنوشت آن چیزی است که ما باید به‌دنبال آن برویم و ما باید آن را به ثمر برسانیم؛ سرنوشت چیزی است که ما در جهت آن تلاش می‌کنیم و آن را تحقق می‌بخشیم. وقتی اتفاق بدی رخ می‌دهد فکرکردن به تقدیر حالمان را بهتر می‌کند، درصورتی‌که صرف وقت برای فکرکردن به فضایل ستایشی‌ به ما کمک می‌کند بیشتر به سرنوشت فکر کنیم.

فیلم‌های سینمایی، سریال‌های تلویزیونی و داستان‌های دیگر هم مثل داستان‌های دینی و داستان‌های اهداف شخصی در تحمل‌کردن مسائل موجود به ما کمک می‌کنند. داستان‌ها نه‌تنها ذهنمان را درگیر می‌کنند بلکه به‌آرامی حس خوش‌بینی را در مغز ما ایجاد می‌کنند.

روی بامستر، یکی از اساتید دانشگاه ایالتی فلوریدا، پی برد افرادی که دست به خودکشی می‌زدند اغلب در بدترین شرایط ممکن قرار نداشته‌اند بلکه انتظاراتی که از خودشان داشتند بسیار کم شده بود. زندگی آنها با داستان‌هایی که در سر داشتند مطابقت نداشت.

تحقیقات نشان داده‌اند که بسیاری از افراد نسبت به زندگی خود احساس خوبی ندارند چون آنها اوقات خوش خود را با تصوراتی که از خودشان دارند هم‌سو نمی‌دانند. آنها دوست دارند زندگی‌هایشان شبیه داستان‌هایشان باشد، به‌همین‌خاطر وقتی اتفاق بدی برایشان می‌افتد آن را متناسب با کسی که هستند می‌بینند؛ و لحظات خوش را استثناهایی تصور می‌کنند که باید نادیده گرفته شوند.

آنچه بهتر از هر چیزی موفقیت در روابط عاشقانه را تعیین می‌کند چیست؟ نه روابط جنسی است و نه پول و اهداف مشترک. یکی از محققین به نام جان گاتمن متوجه شد فقط با گوش‌کردن به اینکه یک زوج چگونه داستان رابطه‌شان با یکدیگر را تعریف می‌کنند می‌توان با ۹۴% دقت پیش‌بینی کرد که آنها از یکدیگر طلاق می‌گیرند یا خیر.

بخشش در رفتار روزانۀ ما بسیار مهم‌تر از بخشش در بازی است. زندگی پیچیده و پرهیاهوست و ما هم اطلاعات کاملی درمورد دیگران و انگیزه‌های آنها نداریم. نادیده‌گرفتن افراد ممکن است فقط به‌خاطر عدم شفافیت شرایط باشد. این موضوع را بپذیرید که شما حتی نمی‌توانید همیشه به خودتان هم اعتماد کنید. شما می‌گویید رژیم دارید ولی وقتی در محیط کارتان کسی دونات همراه خود بیاورد شما رژیم خود را می‌شکنید. آیا این به این معنی‌ست که شما آدم بدی هستید و دیگر نباید به خودتان اعتماد کنید؟ البته که نه. هرگز فقط یک بازی نبود که باعث شد تی‌اف‌تی برنده شود بلکه اتفاقات مختلف در کنار هم باعث پیروزی او شدند. یکی از دلایل پیروزی او این بود که می‌توانست به رقیب خود یاد دهد که باید چگونه رفتار کند؛ یعنی به او شانس دوباره می‌داد. شما انسان کاملی نیستید، دیگران هم نیستند و همین مسئله باعث سردرگم‌شدن افراد می‌شود.

دیوید دی‌اِستِنو، رئیس گروه احساسات اجتماعی در دانشگاه نورت‌ایسترن می‌گوید: «انسان‌ها همیشه سعی دارند دو چیز را بدانند: اینکه آیا می‌توان به یک شریک بالقوه اطمینان کرد و اینکه آیا قرار است او را دوباره ملاقات کنیم یا خیر. پاسخ‌هایی که به این دو سؤال می‌دهیم، بیش از هر چیز دیگری، تعیین‌کنندۀ عملی هستند که هریک از ما احساس می‌کنیم در آن لحظه باید انجام دهیم.»