بریده‌هایی از کتاب سیذارتا

عشق را می‌‌توان به صدقه گرفت یا آن را خرید و یا آن را به هدیه قبول کرد و یا آن را در سر راه پیدا کرد، امّا هرگز نمی‌‌توان آن را دزدید.

زندگی و کردار او در نظر من از افکار و عقایدش بالاتر می‌‌باشد. من او را از لحاظ سخنان و یا افکارش مرد بزرگی نمی‌‌دانم. بلکه بزرگی او را در زندگی و کردارش می‌‌بینم.

بگو، ای دوست من، آیا تو فرزندت را تعلیم می‌‌دهی؟ آیا او از تو فرمان‌‌برداری می‌‌کند؟ آیا تو او را می‌‌زنی و یا تنبیه می‌‌کنی؟ سیذارتا گفت: ای واسوودا، نه، هیچ یک از این کارها را نمی‌‌کنم. واسوودا گفت: این را می‌‌دانستم، تو با او سخت نمی‌‌گیری و او را تنبیه نمی‌‌کنی، به او فرمان نمی‌‌دهی. چون تو می‌‌دانی که مهربانی از سخت‌‌گیری نیرومندتر است، تو می‌‌دانی که آب از سنگ قوی‌‌تر و محبت از زور بالاتر است. خیلی خوب، تو را تحسین می‌‌کنم. امّا آیا این که او را تنبیه نکرده و با او سخت نمی‌‌گیری و او را با محبت خود به زنجیر می‌‌کشی اشتباه تو نیست؟ مگر تو او را هرروز با محبت و صبوری خود بیشتر در خجالت نمی‌‌اندازی و انجام کار را برایش مشکل‌‌تر نمی‌‌کنی؟

سیذارتای کودک، سیذارتای جوان و سیذارتای پیر فقط با سایه‌‌هایی از یکدیگر جدا شده‌‌اند و در واقع مجزا نیستند. زندگانی‌‌های گذشته سیذارتا نیز در گذشته نبود و مرگ در بازگشت او به براهمان در آینده نخواهد بود. هیچ چیزی نبوده و هیچ چیز نخواهد شد. برای هرچیز واقعیت و حال وجود دارد. سیذارتا که در نهایت مسرت سخن می‌‌گفت. گفت: این راز او را شاد کرده بود. می‌‌گفت مگر رنج و اندوه همه جزو زمان نیست؟ و همه بیم‌‌ها و شکنجه‌‌ها در زمان منحل نمی‌‌شود؟ مگر آن وقت که زمان در تحت تسلط آید و آن وقت که به دور افکنده شود، همه مشکلات و رنجها از بین نمی‌‌رود؟ وی در کمال مسرت صحبت می‌‌کرد

عشاق پس از تمتع از میوه عشق باید بدون تحسین یکدیگر و بدون احساس این که فاتح و در عین حال مغلوب شده‌‌اند از هم جدا نشوند، تا آن که احساس سیری و گوشه‌‌گیری و این که با وی ناشی‌‌گری شده و یا وی ناشی‌‌گری کرده ایجاد نگردد.

هیچکس بدون آن که سود و لذتی بخشد نمی‌‌تواند لذتی به دست آورد.

«نوشتن نیکو و تفکر از آن نیکوتر است. هشیاری نیک و صبر از آن نیک‌‌تر است»

هرچیزی که تا به‌‌آخر رنج نبرد سرانجام به پایان نرسد

«نوشتن نیکو و تفکر از آن نیکوتر است. هشیاری نیک و صبر از آن نیک‌‌تر است»

بیا و این را نیز فراگیر که عشق را می‌‌توان به صدقه گرفت یا آن را خرید و یا آن را به هدیه قبول کرد و یا آن را در سر راه پیدا کرد، امّا هرگز نمی‌‌توان آن را دزدید. تو بد فهمیده‌‌ای. راستی حیف است جوانی به خوبی تو در اشتباه باشد.»