بریده‌هایی از کتاب مهارت‌های تربیت کودک ۲ تا ۷ سال با رویکرد طیب‌گزینی

تأدیب نطق مانند پی‌ریزی و چیدن خشت‌های اولیه ساختمان ایمان است که اگر کیفیت خوب یا ساختار هماهنگی نداشته باشد، بی‌شک فروریخته یا به صورت کج بالا می‌رود. مقدمه رسیدن به غایت تأدیب نطق، شکل‌گیری اعتماد کامل به والدین و احساس آرامش از بودن در کنار آن‌ها، انس با اعتقادات و رفتارهای ایمانی والدین، توان کنترل در بروزات و واکنش‌ها و تخیلات و افکار سالم و طیب در مورد خود و دیگران است.

تربیت در این دوره به خلاف نظربرخی والدین یا مربیان به معنای رها گذاشتن کودک نیست، بلکه بیشترین انرژی و برنامه‌ریزی باید در همین دوره برای تأدیب نطق کودک اختصاص یابد. درعین اینکه کودک فضایی از آزادی و نشاط را تجربه می‌کند والدین می‌بایست روح عبودیت را در فضای تربیتی و تأدیب نطق کودک اعمال کنند. نطق به صورت مستقیم به درونیات، تخیلات و باورها مرتبط است بنابراین برنامه‌ریزی برای تأدیب نطق، شکل‌دهی به باورها، افکار و تخیلات را نیز دربرمی‌گیرد.

نطق می‌تواند به طرق مختلفی ابراز شود و لزوما ابراز درونیات به بیرون از طریق کلام صورت نمی‌گیرد. حالات صورت و بروز هیجانات، علایم اشاره‌ای و رفتارهای بدنی نیز می‌توانند آشکارکننده حال درونی باشند.

نطق عبارت است از فرایند آشکار شدن باطن که در اثر توجه به نیاز و درک نفع و ضرر برای موجود محقق می‌شود.

ارتباط والدین با کودک در این دوره از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است به نحوی که ارتباط عاطفی و قوی مؤثر در این دوران، تبعیت و حرف شنوی در دوره‌های بعد را پیش‌بینی می‌کند.

کودک تعلیم‌پذیر است. هر آموزشی در کودکی تأثیری پایدار بر رفتارها و فرایندهای روانی او برجای خواهد گذاشت.

نطق، کلام، حواس و طیبات چهار کلیدواژه اصلی در چیدمان اصول و مهارت‌های تربیتی دوره اول رشد می‌باشند

درنظر داشتن غایت‌های بلند و خداگرایانه برای کودک در همه دوران رشد از بروز رفتارها و روش‌های تربیتی نامناسب، خودخواهانه و کوتاه‌مدت جلوگیری کرده و فضای خانواده را آکنده از معنویت، صداقت و مهربانی می‌کند.

تربیت در دوره اول رشد، دارای اهمیت حیاتی است. هر نقش و تأثیری در این سنین مانند نقش بر سنگ ماندنی و پایدار است.نطق و درونیات کودک در این دوران آنقدر انعطاف دارد که مانند موم هر نقشی را به خود گرفته و منعکس می‌سازد. یکی از شواهد این حقیقت، تأثیرپذیری بالای کودکان در این دوره است. با افزایش سن میزان این تأثیرپذیری کمتر و اختیار در رشد بیشتر می‌شود.

آنچه در تربیت و ادب الهی کودکان اهمیت دارد، بهره‌مندی از فطرت پاک و الهی آنها و جلوگیری از آسیب‌های احتمالی به آن است.