بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

من هنوز مومنانه پایبند به شریف‌ترین قانونِ روی زمین هستم حق هیچ انسانی هیچ انسانی تنهایی‌ نیست حق هیچ انسانی‌ تنهایی‌ نیست.

واقعیّت این است که همه‌ی ما در اشتباه هستیم. چه در رابطه با آن یک نفری که فکر می‌‌کنیم با همه فرق دارد و چه در رابطه با خودمان که فکر می‌کنیم با همه فرق داریم.

تا تو در آغوش من گل نکنی‌ این بهار، بهار نمی‌‌شود.

دفتر خاطراتت (خودم قایمش کرده بودم) یک لنگ جورابِ سیاه (زیرِ تخت بود) ... ( لنگ دیگرش کجاست؟؟) فروغ (حاشیه‌اش نوشته‌ای... و این منم، زنی‌ تنها در آستانه‌ی فصلی سرد) بازمانده‌های من بعد از رفتنت سکوت تنهایی‌ تاریکی‌ و یک دنیا سوالِ بی‌ جواب ... راستی‌ تو کی‌ سردت شد؟؟؟...

اکثرِ ما، شیفته‌ی اولین روز‌های آدم‌ها می‌شویم. اگر شخصیتی که اطرافیان ما بعد از چند روز، چند هفته یا چند ماه نشان می‌دهند، همان روز‌های اول بروز می‌دادند، چه بسا که تعداد زیادی از ما نه تنها دل‌بسته نمی‌شدیم، بلکه حتی طرف این آدم‌ها هم نمی‌رفتیم. به این ترتیب هزینه‌های روحی، روانی‌ و جسمی‌ که متحمل می‌شدیم هم کاهش پیدا می‌‌کرد. شاداب‌تر بودیم. خوش اخلاق‌تر. کمتر قرص خواب استفاده می‌‌کردیم. کمتر سیگار می‌‌کشیدیم. کمتر فحش و ناسزا نثار در و دیوار و دنیا می‌‌کردیم...

مثل مسافری که مسیرش جهنم است دوست دارم تمام پل‌های پشتِ سرم را خراب کنم من برای آغوش تو بی‌ اندازه شاعرم.

نوازشم می‌کند و نمی‌‌داند بانویِ شاعرش از سرِ بی‌ واژ گی‌ست که می‌‌گرید.

شک نکن اعتماد داشته باش رفیق... اگر رفیق باشد تیرش... هرگز... به خطا... نمی‌رود.

اگر میل وحشیانه به گریز، به پرواز، به همه جا بودن و هیچ جا نبودن، مرا رها می‌‌کرد

در میهمانی امشب باید در آغوشِ جهانی‌ برقصم که بطور هولناکی غم‌انگیز است

من هرگز به مرگ‌های بی‌ دلیل اعتقاد نداشته‌ام برای من هیچ چیز برای همیشه نابود نخواهد شد اینجا که من ایستاده‌ام، هیچ کس نمی‌‌میرد هیچ عشقی‌ نمی‌‌میرد برای من راهی‌ جز اعتقاد باقی‌ نمانده است

آدم‌ها با دلایلِ خاصِ خودشان به زندگی‌ ما وارد می‌شوند و با دلایلِ خاصِ خودشان از زندگی‌ِ ما می‌‌روند نه از آمدن‌ها زیاد خوشحال باش، نه از رفتن‌ها زیاد غمگین تا هستند دوستشان داشته باش به هر دلیلی‌ که آمده‌اند به هر دلیلی‌ که هستند بودنشان را دوست داشته باش، بی‌ هیچ دلیلی‌ شادمانی‌های بی‌سبب، همین دوست داشتن‌هایِ بی‌ چون و چراست.

حتی اگر برای هزارمین بار به دستِ عزیزترین هامان شکسته شده باشیم، باز دوست داریم، کسی‌ را دوست داشته باشیم که با همه‌ی دنیا فرق می‌کند، کسی‌ که ما برایش با همه‌ی دنیا فرق داشته باشیم.

آدم ها ظاهر آسوده را بیشتر دوست دارند تا آسودگیِ خاطر را

نبودن‌هایی‌ هست که هیچ بودنی جبران‌شان نمی‌‌کند.

آری خوشبختی‌ همین قدر می‌‌توانست باشد اندازه‌ی شانه کردنِ موهای سیاه تو.

می‌خوابم تو هم کنارِ من بخواب بی‌ هیچ حرفی‌ هیچ بوسه‌ای هیچ نوازشی بی‌هیچ... حتی رویایی مردن نیست مکثی ‌ست که هزار بار هزاران بار از بی‌ تفاوتی‌ بهتر‌ست.

بیا در سوگ عمر‌ی که حتی آنقدر طولانی نخواهد بود که به هدرش بدهیم مشکی‌‌ترین لباسِ خودمان را بپوشیم روی گرم‌ترین تخت خانه دراز بکشیم و در انتظار ترک خوردنِ سقف و باران و آوار و پایان در انتظار ترکِ با شکوه جمعه‌های غم آلود و دلگیر و پر از بوی خاکِ مرده به ابدی‌ترین خوابِ دنیا فرو برویم

بیا نگذاریم که ماندن... یک جا ماندن بودنمان را به ابتذال بکشد.

همیشه همینطور بود ناگهان از آغوشِ پر نیازِ من دور می‌‌شدی. ناگهان برایِ دست‌های من وقت نداشتی‌. ناگهان دیر بود. ..‌. من به پهلوی راست، پشت به دنیا، می‌‌خوابیدم و خوابِ پروانه می‌‌دیدم. تو اما، دور می‌‌شدی. آه! شاپرک‌های خوابِ من همیشه مست‌ا‌ند.