بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

سلام! از این همه بودن و بی‌ تو بودن‌ها که بگذریم از این همه شب‌های بی‌ مهتاب از گریه‌های بی‌ امان از سوال‌های بی‌جواب از این همه انتظار بی‌ پایان از نامه‌های بی‌ نشان از این همه کتمان بی‌ حساب از این روز‌های گنگ و بی‌ خبر از این همه وعده‌های بی‌ عمل از این همه سفر‌های بی‌ برگشت که بگذریم چقدر همه چیز خوب پیش می‌‌رود.

دروغ. دروغ. دروغ. ... به جسد‌هایمان قسم که ما هنوز زنده‌ایم...

ناگهان به این حقیقتِ تلخ می‌‌رسم که از پسِ سال‌ها انتظار، هنوز ندارمت، نیامده‌ای و شاید هرگز فکرِ آمدن به مخیله ات خطور نکند ولی‌ من چنان مومنم به رسیدن که مقدس‌ترین لحظه‌ها را جمع کرده‌ام برای روز آمدنت. کسی گفت: امید آخرین چیزیست که می‌میرد. آه محبوبِ همیشه غایبِ من!

دو راهی، اینجاست که من ایستاده‌ام، نه جایی‌ که تو رفته‌ای

تقدیم به تمام آنهایی که منتظرند، به کسانی‌ که امید برگشت دارند، حتی کسانی‌ که هیچ آمدنی را دیگر باور ندارند.

باور می‌کنیم این ما هستیم که خاطره‌ها را می‌سازیم... قدرتِ لحظه‌ها را نباید دستِ کم گرفت.

و باور کن خوشبختی‌ را خواهی‌ یافت اگر بدانی کجای زندگی‌ایستاده ای.

نازنینم! آدم‌ها با دلایلِ خاصِ خودشان به زندگی‌ ما وارد می‌شوند و با دلایلِ خاصِ خودشان از زندگی‌ِ ما می‌‌روند نه از آمدن‌ها زیاد خوشحال باش، نه از رفتن‌ها زیاد غمگین تا هستند دوستشان داشته باش به هر دلیلی‌ که آمده‌اند به هر دلیلی‌ که هستند بودنشان را دوست داشته باش، بی‌ هیچ دلیلی‌ شادمانی‌های بی‌سبب، همین دوست داشتن‌هایِ بی‌ چون و چراست.

اسارت در خاطراتِ کهنه شیرین‌تر از تخریبِ احساس برای رهایی‌ست.

تو از رنج‌های من برایِ فراموش کردنت چیزی نمی‌دانی. یعنی‌ هیچ کس نمی‌‌داند. هیچ کس جز خودم و خدایِ خودم. مثلِ یک پلنگِ وحشی با خودم دست و پنجه نرم می‌کنم، خودم با خودم حرف می‌‌زنم و می‌گذارم یک دیوانه که خودش را به زور در سرم جا داده نصیحتم کند. شاید بگویی‌ خیالاتی شده‌ام ولی‌ شب‌ها، این شب‌هایِ تاریکِ طولانیِ، حرف‌های تو، آخرین حرف‌های تو، شکلِ یک سگِ هار می‌‌شوند، سگی‌ که وحشی‌تر از قبل وجودِ نازکِ مرا می‌‌درد و می‌‌درد و می‌‌درد... و من باز هر شب بیشتر دوستت دارم

بازگشتی اگر بود برایم گردن بندی بیاور با پنجاه و پنج دانه‌ی مروارید بگذار فکر کنم به خاطرِ من پنجاه و پنج بار دل به دریا زده‌ای.

من تو را بیشمار... بیشمار... دوست داشتم تو اما چیزی بیش از یک تهدید در سر داشتی رفتن... عزیزم... تقدیر نبود... تصمیم بود

ما هرگز نخواستیم درکِ عمیقی از یکدیگر داشته باشیم. ما هرگز نخواستیم به حسی عمیق و آگاهانه از حضور دیگری دست یابیم. اعترافِ غم انگیزیست ولی‌ همین است که من رابطه با تو را بوسیده‌ام، گذاشته‌ام کنار.

همیشه فکر می‌کنیم که جدایی‌ها موقتی است. همیشه امیدواریم و دوست داریم باور کنیم که استحکام رابطه بیشتر و عشق ما قوی تر از اینها بوده که یک رابطه از یک روز به روز دیگر خراب و برای همیشه نابود شود. یک روز صبحِ خیلی‌ زود، در خواب و بیداری، همانطور که نیمه هوشیار به پهلو خودمان را جمع کرده‌ایم (انگار که هنوز در آغوشش خوابیده‌ایم) به این نتیجه می‌رسیم که برگشتی‌ در کار نیست. به این نتیجه می‌رسیم که آخرین بحث‌ها، چیزی جز بهانه گیری نبوده. اینکه ما و عشقِ ما و احساس ما دیگر جایی‌ در زندگی‌ او ندارد. کسی‌ چه می‌داند، شاید هرگز نداشته.

آدم‌هایی‌ که نمی‌دانند تردید و انزوا، انتخابِ هیچ کس نیست.

راستی‌ می‌دانستی سیاهچال، پنجره ندارد؟

وابسته‌ام کن گاهی‌ حتی نبودنت هم غنیمت می‌‌شود همیشه گفته‌ام دلتنگی‌ سگش شرف دارد به دلگیری غروب‌های جمعه...

شاید عاقلانه‌ترین کار این باشد که حتی در مراحل بحرانی زندگی‌ تکیه‌ات به خودت باشد و روی هیچ کس حساب نکنی‌.

بعد از تو، هیچ چیزِ آدم‌ها، جز لحظه‌ی وداع‌شان برای من شورآفرین نیست

یادگاری‌ها ارزشمند‌ترین دستاورد‌های زندگی‌ ما هستند