بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

محبوبم!!!! این سرما و یخ زدگی قلب‌ها را حتی برای دشمنت هم آرزو نخواهم کرد... با من مهربان باش.

یک روز باور می‌‌کنیم این ما هستیم که به یک تجربه ابدیت می‌‌بخشیم و می‌‌توانیم آن را در ذهن خودمان زیبا و دلنشین ثبت کنیم باور می‌کنیم این ما هستیم که خاطره‌ها را می‌سازیم... قدرتِ لحظه‌ها را نباید دستِ کم گرفت.

در حقیقت معادله‌ی یک رابطه، وقتی‌ ساده تر می‌‌شود، که در خلوتِ خود صادقانه اعتراف کنیم، از یک هم آغوشی همانقدر لذت برده‌ایم و همانقدر مالکِ غریزه‌ی طبیعی خود هستیم که طرف مقابل.

قبول دارم؛ یک لحظه، یک بوسه‌، یک حرف، یک شب، می‌‌تواند آغاز یا پایانِ یک احساس باشد در عین حال اعتقاد دارم جاودانگی اتفاقی‌ ‌ست که باید در آغوشِ معشوق بیفتد، حتی اگر به قیمتِ سراسیمگی و جنونِ در جا زدن در یک لحظه، یک شب یا یک بوسه باشد.

چنان درگیرِ حفظِ اغراق‌آمیزِ ظواهر شده‌ایم که هیچ کس از خودش نمی‌پرسد این خود آزاری بی‌‌انتهای جنون‌آمیز تا به کی‌؟ این ترسِ کشنده‌ی “ از دست دادن‌های مکرّر” تا به کی‌؟؟

دنیا پر شده از ما ترسوها. دستِ خودمان هم نیست. اینطور تربیت شده‌ایم. در خانه، مدرسه، مسجد، خیابان، پشتِ تلفن، در حمام، حتی در رختخواب، همیشه از کسی‌ یا کاری ترسیده‌ایم. از ترس به دروغ پناه آورده‌ایم و باز از خودمان و دروغ‌هایمان ترسیده ایم.

اگر زمانی‌ دوباره عاشق شدی، اگر ترکت کردند، اگر در همین لحظه که اینها را میخوانی‌ تنها هستی‌، می‌توانی‌ غصه بخوری، گریه کن، رنج ببر فریاد بزن، سکوت کن، خودخوری کن، از آدم‌ها نفرت داشته باش... ولی‌ همزمان از همه‌ی اینها لذت ببر... شادمان باش که عشق را تجربه کرده‌ای حتی برای مدتی‌ کوتاه... به خاطر بسپار، در دنیای آشفته‌ی دوست داشتن‌ها و عاشق شدن‌ها کمتر کسی‌ می‌‌داند که ارزشِ یک رابطه به عمق آن است نه به طولِ آن.

دوست داشتم بنویسم دل به هیچکس نده. دوست داشته باش ولی‌ عاشق نشو... نمی‌‌توانم... خوب می‌‌دانم زندگی‌ با عشق سخت است، بدونِ عشق سخت تر.

با جای خالی‌ کسی‌ که بی‌ هیچ قضاوتی به حرف‌هایمان گوش می‌‌کرد، چه باید بکنیم؟؟

دلگیر که می‌‌شوند... فرق می‌کند، گاهی‌ با لباسی زیبا در را برایت باز میکنند و با لبخند به یک چای دعوتت می‌کنند، گاهی‌ با کتابی در دست، کنجِ یک کافه، بی‌خیالِ حضورِ چشم‌های کنجکاو با موهایشان بازی می‌کنند.

زن‌ها وقتی‌ خوشحالند لباس‌های زیبا می‌‌پوشند؛ وقتی‌ خوشحال ترند گوشواره آویزان می‌‌کنند؛ غمگین که باشند با موهایشان ور می‌روند؛ تنها که باشند کفش می‌‌خرند، کتاب می‌خرند، قهوه زیاد می‌‌خورند؛ دلتنگ که باشند عینک سیاه بزرگ می‌‌زنند، و دور از چشمِ دنیا، با واژه‌های تلخ، جمله‌های قشنگ می‌‌سازند

باید فکر می‌کردم نبودنت پایانِ حسِ زندگی‌ و زنده بودن در من است تنها گناهم این بود که بی‌ هیچ فکری درگیرِ تو بودم... همین.

روزی که هر چیزی، حتی نفس کشیدنم با یادِ تو شروع می‌شد، باید فکر روزی را می‌‌کردم که برای فراموش کردنِ تو نفس کشیدن را فراموش کنم...

آرزو می‌کنم دیگر دوستت نداشته باشم، در من بیشتر جان می‌گیری

لازم است بدانیم که عشق با ما و در درونِ ماست حتی اگر این روز‌ها تنها باشیم و غمگین باشیم خیلی‌ تنها و غمگین

اتفاقِ بسیار دردناکی‌‌ست زمانی که حس میکنی‌ اطرافیانت تو را باور نمی‌کنند. دردناک تر از آن، زمانیست که متوجه می‌‌شوی اطرافیانت و باور‌هایشان دیگر هیچ اهمیتی برای تو ندارند. جز زخم خوردگانِ این روزگار، هیچکس دیگری نمی‌فهمد، ایمانِ یک نفر به آدم‌های بزرگِ زندگیش چطور به یکباره و به تمامی‌ فرو می‌پاشد.

اسارت در خاطراتِ کهنه شیرین‌تر از تخریبِ احساس برای رهایی‌ست.

هزاران نفری برسد که در فاصله‌هایی‌ به غایت دور، بی‌‌هیچ تصوری از دلتنگی‌، زندگی‌ می‌‌کنند، از آفتاب می‌نویسند و باران و هوای پاییزی؛ بی‌ آنکه به خاطر آورند، یک نفر، بسیار دورتر ها، آفتاب را فراموش کرده و باران را و هوای پاییز را، تنها به عشقِ آنها.

بعد از تو، هیچ چیزِ آدم‌ها، جز لحظه‌ی وداع‌شان برای من شورآفرین نیست

مثلِ یک پلنگِ وحشی با خودم دست و پنجه نرم می‌کنم، خودم با خودم حرف می‌‌زنم و می‌گذارم یک دیوانه که خودش را به زور در سرم جا داده نصیحتم کند. شاید بگویی‌ خیالاتی شده‌ام ولی‌ شب‌ها، این شب‌هایِ تاریکِ طولانیِ، حرف‌های تو، آخرین حرف‌های تو، شکلِ یک سگِ هار می‌‌شوند، سگی‌ که وحشی‌تر از قبل وجودِ نازکِ مرا می‌‌درد و می‌‌درد و می‌‌درد... و من باز هر شب بیشتر دوستت دارم و صبح که خسته و خون آلود و دلتنگ و کلافه بیدار می‌‌شوم هنوز آرزو می‌کنم فراموشت کنم. چنگ می‌‌زنم به ته مانده‌ی اراده‌ای که دارم و به آخرین قطره‌های غرورم التماس می‌کنم... التماس... التماس... التماس...