بریده‌هایی از کتاب زیارت عاشورا در نگاهی دیگر

در کلام یکی از شاعران چنین آمده است: «اِن کانَ دینُ مُحَمّدٍ لَم یسْتَقِم اِلاّ بِقَتْلی فَیا سُیوفُ خُذینی»؛ «اگر دین محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله جز با کشته شدن من اصلاح نمی‌شود، پس ای شمشیرها مرا دریابید.»

«هرگاه دو رکعت نماز به‌جای آوری و با سلامی، به امام حسین علیه‌السلام اشاره کنی و در آن هنگام این گفتار (زیارت عاشورا) را بخوانی، همانا دعایی را خوانده‌ای که فرشتگانِ زائر آن حضرت می‌خوانند. (به پاداش این زیارت) خداوند یک میلیون حسنه برایت خواهد نوشت، یک میلیون گناه از تو پاک خواهد کرد و صد میلیون درجه به تو خواهد بخشید. تو همچون کسانی خواهی بود که با حسین بن علی علیه‌السلام شهید شدند؛ با درجات آنان شریک و در زمره شهیدانی که با او به شهادت رسیدند، شناخته می‌شوی. همچنین برای تو پاداش هر نبی و رسول و هرکس دیگری که از روز شهادت حسین علیه‌السلام او را زیارت کرده، نوشته خواهد شد.... اگر بتوانی در همه عمر و هر روز، آن حضرت را با این گفتار زیارت کنی، چنین کن که پاداش همه عمر نصیبت خواهد شد. ان‌شاءاللّه‌. »

امام صادق علیه‌السلام فرمود: «کسی که به ما ایمان آورد و سخن ما را تصدیق کند و منتظر فرج ما باشد، مانند کسی است که زیر پرچم «قائم ما» بلکه واللّه‌ زیر پرچم رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله کشته شود.»

اگر امام باقر علیه‌السلام ما را به خواندن هر روزه زیارت عاشورا سفارش فرموده، برای آن است که ما هم در عاشوراهای مکرّری که پیش خواهد آمد، حسینی باشیم وگرنه چه نیازی به خواندن مداوم این زیارت بود.

«حسین» بازتاب پیام هدایتی بود که در غار حرا طنین افکند و «یزید» تکرار ضلالتی که در بَدر و اُحد و حُنین در برابر پیامبر به مقاومت برخاست. از این رو است که لعن تو از ابوسفیان ـ که ریشه سیاهی است ـ آغاز می‌گردد و به شاخه آن، یزید پایان می‌پذیرد وگرنه از نظر تاریخی، عامل اصلی جنایت کربلا یزید است نه ابوسفیان؛ زینب کبری هم برای روشن کردن ریشه‌های واقعی جنایت یزید، در سخنرانی خود در برابر خود او فرمود: «نیرنگ خویش را به‌کار گیر و سعی خود را انجام ده و آخرین تلاشت را بکن؛ ولی به خدا سوگند نمی‌توانی یاد ما را محو کنی و وحی ما را نابود سازی.»

بسم اللّه‌ الرحمان الرحیم و الحمدللّه‌ ربّ العالمین و صلّی اللّه‌ علی محمّد و آله الطاهرین

مردی از شیعیان به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد: فدایت شوم من بسیاری از اوقات به یاد حسین علیه‌السلام می‌افتم، در آن حال چه بگویم؟ امام علیه‌السلام فرمود: «بگو السّلام علیک یا اباعبداللّه‌ و سه بار آن را تکرار کن؛ زیرا سلام، به او خواهد رسید چه از نزدیک باشد چه از دور.

مردی از شیعیان به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد: فدایت شوم من بسیاری از اوقات به یاد حسین علیه‌السلام می‌افتم، در آن حال چه بگویم؟ امام علیه‌السلام فرمود: «بگو السّلام علیک یا اباعبداللّه‌ و سه بار آن را تکرار کن؛ زیرا سلام، به او خواهد رسید چه از نزدیک باشد چه از دور.»

عجب توفیقی نصیبت شده که توانسته‌ای داغدار حسین علیه‌السلام باشی! عجب سعادتی داری که می‌توانی برای حسین گریه کنی! و چه رحمتی به تو رو کرده که عزادار سیدالشهدا علیه‌السلام گشته‌ای

کسی که ادّعای حسینی شدن دارد، امّا از اطاعت خدا سر باز می‌زند، باید در حسینی بودن خود تردید کند.

چون روز قیامت شود منادی ندا دهد: کجایند ستمگران و یاران آن‌ها؟ هرکس که دواتی برای آنان لیقه کرده، یا سرکیسه‌ای را برای آنان بسته، یا قلمی برای آنان در مرکب فرو برده است. پس آنان را نیز با ستمگران محشور کنید.» ظلم، زشت است و ظلم بر ذرّیه رسول‌اللّه‌ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله زشت‌تر و ظلمی که به ذبح پیمبرزاده‌ای چون حسین علیه‌السلام بینجامد، زشت‌تر و زشت‌تر و زشت‌تر. بی‌تردید، مشارکت در چنین ستمی نیز، لعن و نفرین ابدی خدا را به همراه خواهد داشت.

ای یزید! بدان که در روز قیامت، تو می‌آیی در حالی که ابن‌زیاد شفیع توست! و این حسین هم می‌آید در حالی که محمّد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله شفیع اوست.»

در این زیارت، برائت بی‌محبّت و محبّت بی‌برائت، جایگاهی ندارد. در زیارت عاشورا، لعن و سلام، دوستی و دشمنی، سازش و ستیز، برائت و محبّت، خشم و خنده، صلابت و لطافت و مِهر و قَهر با هم عجین می‌شوند تا گوهری بسازند به نام «عاشق حسین»

شگفت‌تر از همه، صحنه‌ای است که در شام به نمایش درمی‌آید تا بدبختی یک امّت معلوم شود. اذان می‌گویند و به رسالت محمّد شهادت می‌دهند، در حالی که اهل‌بیت آن حضرت در گوشه‌ای از مجلس یزید، لباس اسارت به تن کرده‌اند. آن‌گاه یزید ـ نوه هند جگرخوار ـ که از دیدن سر بریده حسین علیه‌السلام ـ نوه رسول‌اللّه‌ ـ احساس غرور می‌کند، جلوی جمعیت قرار می‌گیرد تا نماز جماعت به امامت وی اقامه گردد!!!

آری! همین امید و آرزوی سربازی مهدی علیه‌السلام کافی است که تو را به مقام سربازی آن حضرت و حتّی به مقام شهادت در رکاب او و جدّش رسول‌اللّه‌ برساند.

هرگاه در حضور امام صادق علیه‌السلام یادی از حسین علیه‌السلام به میان می‌آمد، آن روز دیگر تبسّمی بر لب‌های مبارک امام دیده نمی‌شد. آن حضرت پیوسته می‌فرمود: «حسین، مایه گریه و اشک هر مؤمنی است.

رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله فرموده است: «اِذا کانَ یومُ الْقِیامَةِ نادی مُنادٍ اَینَ الظَّلَمَةُ وَ اَعْوانُهُمْ مَن لاقَ لَهُم دَواةً اَوْ ربَط کیساً اَوْ مَدَّ لَهُمْ مُدّةَ قَلَمٍ فَاحْشُرُوهُمْ مَعَهُمْ؛ چون روز قیامت شود منادی ندا دهد: کجایند ستمگران و یاران آن‌ها؟ هرکس که دواتی برای آنان لیقه کرده، یا سرکیسه‌ای را برای آنان بسته، یا قلمی برای آنان در مرکب فرو برده است. پس آنان را نیز با ستمگران محشور کنید.»

فرمانده من حسین است و چه نیک فرمانده‌ای است او که شادمانی قلب پیامبر بشیر و نذیر است پدر و مادرش علی و فاطمه‌اند پس آیا شما برای او نظیر و همانندی می‌شناسید؟

اگر توفیق قیام هم پیدا نکنی باید با چنین آرزویی بمیری. آن‌گاه که دیدگانت را برهم می‌گذاری و از این دنیا می‌روی، در همان حال نیز باید چشم‌انتظار مهدی علیه‌السلام باشی. مهم، آن روح قیام و انتقام است که انسان را تربیت می‌کند. اگر دست تو از شمشیر زدن در رکاب مهدی سهمی نداشته باشد، چرا قلبت ـ که مرکز همه هستی آدمی است ـ از فیض همراهی مهدی علیه‌السلام محروم بماند.

آتشی که خیمه‌های حسین علیه‌السلام را سوزاند، همان شعله‌ای بود که درِ خانه زهرا را به آتش کشید