بریده‌هایی از کتاب زیارت عاشورا در نگاهی دیگر

قرآن خواندن آسان است؛ امّا قرآن خواندن بر سرِ نی کار حسین علیه‌السلام است. نماز خواندن آسان است؛ امّا نماز خواندن در زیر باران تیر، کار حسین است. دعا خواندن آسان است؛ امّا گفتن «اِلهی رِضاً بِرِضاک لا مَعْبُودَ سِواک» در گودال قتلگاه، کار حسین است.

برادرم! خواهرم! اگر در غمِ شهادت حسین علیه‌السلام می‌سوزی، اگر از یاد لب‌های تشنه علی‌اصغر علیه‌السلام جگرت پاره‌پاره می‌شود و اگر از داغ آتشی که خیمه‌های اهل‌بیت علیهم‌السلام را سوزاند آتش می‌گیری، به خودت امیدوار باش که هنوز ناخدای کشتی قلبتْ خداست. اگر همچنان ثابت و استوار بمانی، یقین بدان که به ساحل نجات خواهی رسید. ان‌شاءاللّه‌.

حسین به تو شجاعت می‌دهد و مهدی به تو مقاومت. حسین می‌گوید نترس و مهدی می‌گوید ناامید هم مباش و آن‌گاه که ترس و یأس از دلی رخت بربندند، قیام برای خدا آسان خواهد شد.

دلی که در روز عاشورا، از داغ حسین علیه‌السلام آتش می‌گیرد، نباید از نماز اوّل‌وقت سیدالشهدا علیه‌السلام در ظهر عاشورا غافل شود. سوختن در عزای حسین علیه‌السلام بهانه غفلت از ارزش‌های والای دین نیست.

مردی از شیعیان به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد: فدایت شوم من بسیاری از اوقات به یاد حسین علیه‌السلام می‌افتم، در آن حال چه بگویم؟ امام علیه‌السلام فرمود: «بگو السّلام علیک یا اباعبداللّه‌ و سه بار آن را تکرار کن؛ زیرا سلام، به او خواهد رسید چه از نزدیک باشد چه از دور.»

بدون حسین علیه‌السلام بهشت خدا هم لذّتی ندارد

سلام بر تو ای اباعبداللّه‌ و بر جان‌هایی که در آستانت آرمیده‌اند. از سوی من، سلام جاودانه خدا بر تو باد؛ مادام که من زنده‌ام و شب و روزی هست. خدا این زیارت را آخرین دیدار من و شما قرار ندهد. سلام بر حسین و بر علی پسر حسین و بر فرزندان حسین و بر یاران حسین.

یکی از جوانان حاضر در واقعه عاشورا، پس از شهادت پدرش عازم میدان می‌گردد و چنین می‌خواند: اَمیری حُسینٌ وَ نِعْمَ الاَمیر سُرُورُ فُؤادِ البَشیر النَذیر عَلیٌّ وَ فَاطمةُ والِداهُ فَهَلْ تَعْلَمُونَ لَهُ مِنْ نَظیرٍ؟ فرمانده من حسین است و چه نیک فرمانده‌ای است او که شادمانی قلب پیامبر بشیر و نذیر است پدر و مادرش علی و فاطمه‌اند پس آیا شما برای او نظیر و همانندی می‌شناسید؟ و چون به شهادت می‌رسد و سر از تنش جدا می‌گردد و دشمن سر او را به سوی لشگرگاه امام می‌افکند، مادر این جوان سر فرزند را می‌گیرد و می‌گوید: آفرین ای پسرم! ای شادی قلبم! ای نور چشمم! آن‌گاه سر را به سوی دشمن پرتاب می‌کند

السلام علیک یا ثاراللّه‌ سلام بر تو ای آن‌که خونخواهت خداست

اَمیری حُسینٌ وَ نِعْمَ الاَمیر

عجب کیمیایی است حسین علیه‌السلام که با نزدیک شدن به او، به خدا و به بهترین بندگان خدا می‌توان تقرّب جست

اگر حسینی زیستن من و تو، به حسینی مردنمان نینجامد، یقین بدان که راه را به پایان نرسانده‌ایم، یقین بدان.

حسین علیه‌السلام ـ با تمام عزّت و شوکت خود ـ از دشمن پست و زبون مهلت می‌گیرد تا شبی دیگر به مناجات با خدا بپردازد. سرور و سالار شهیدان و یاران باوفای او، تمام شب را به نماز و دعا و استغفار و تضرّع می‌گذراندند و خود را برای لقای پروردگار آماده می‌کردند. چرا برخی عاشقان حسین علیه‌السلام، یک شب از همه عمر خود را نیز مانند شب آخر زندگی حسین علیه‌السلام نمی‌گذرانند؟! مایی که برای حسین علیه‌السلام اشک می‌ریزیم، آیا نباید لااقل به‌اندازه تظاهر به دوستی او، به او اقتدا کنیم.

دلی که در روز عاشورا، از داغ حسین علیه‌السلام آتش می‌گیرد، نباید از نماز اوّل‌وقت سیدالشهدا علیه‌السلام در ظهر عاشورا غافل شود. سوختن در عزای حسین علیه‌السلام بهانه غفلت از ارزش‌های والای دین نیست.

«حسین، فرزند فاطمه است» واللّه‌ توجه به همین یک نکته و تأمل در آن کافی بود تا سپاه عمر سعد شمشیر در نیام کنند و به پابوس سیدالشهدا علیه‌السلام بشتابند.

چرا برخی عاشقان حسین علیه‌السلام، یک شب از همه عمر خود را نیز مانند شب آخر زندگی حسین علیه‌السلام نمی‌گذرانند؟! مایی که برای حسین علیه‌السلام اشک می‌ریزیم، آیا نباید لااقل به‌اندازه تظاهر به دوستی او، به او اقتدا کنیم

اگر شنیده‌ای که فلان ذکر را باید چهل یا صد یا هزار بار گفت، علّت آن اثری است که این تکرار بر قلب ذاکر به‌جای می‌نهد. اکنون در فرازهای پایانی زیارت عاشورا نیز قرار است تو به عمیق‌ترین و جدّی‌ترین مرحله برائت و محبّت برسی. از این رو فرمان یافته‌ای که این لعن و سلام را صد بار بر زبان و در پی آن بر جان خود، جاری کنی.

لقب «سرور زنان جهان» سخن خود پیامبر است که فرمود: «اِبنَتی فاطِمَةُ سَیدَةُ نِساءِ العالمینَ»؛ دخترم فاطمه سرور زنان جهان است.

«به خدا قسم اگر می‌دانستم کشته می‌شوم و سپس زنده می‌شوم و آن‌گاه زنده‌زنده می‌سوزم و خاکستر می‌گردم و این کار هفتاد بار تکرار می‌شود، از تو جدا نمی‌شدم تا در راهت بمیرم، حال چرا چنین نکنم با آن‌که تنها یک کشته شدن است و سپس کرامتی ابدی و بی‌پایان در پیش.»

تا حقّ و باطل در نبردند، حسین باید بتابد و حقّ‌جویان را یاری دهد و آنان را به پایداری تا پای جان فرا بخواند