بریده‌هایی از کتاب هفت نمایشنامه تک پرده‌ای

هیچ چیز به اندازه‌ی رویارویی با مرگ، ترسناک نیست. مرگ، به ما اثبات می‌کند که چه‌قدر حقیر و ناچیزیم.

گویی درخت رنج در اندام من، قد می‌کشد!

چون آن شاعرِ اسکاتلندی خوب گفته است، کسی که برای یک ملت، ترانه خلق می‌کند، تواناتر از واضعِ قانون است.

مگر به شما نگفته‌اند که در ابتدای آفرینش هستی، کلمه بود و این‌که کلمه با خدا بود و کلمه، خودِ خدا بود؟

دنیا براساس همین وزن و موسیقی پایه‌ریزی شده، رفیق!

دروغه! دروغه! دروغه! زندگی، یه دروغِ بزرگه که به ریش همه‌ی ما احمقا بسته‌س.

همیشه، یکی هست که می‌تونه دنیا رو عوض کنه! همیشه! همیشه!

آه، اشنایدکیند! تو جوونی و احساساتی! حرکت‌های شتاب‌زده و انقلابی تو رو به وجد می‌آره و دچار احساسات زودگذر می‌کنه. انگار با چسبِ دوقلو، چسبوندنت به چیزای انتزاعی و دور از دسترس، مثل آزادی!

انسان‌ها، می‌کشند چون با این کار اقناع می‌شوند، غافل از این‌که برای انسان، هیچ چیز اقناع‌کننده نیست. ارضای روح بشر، خیالی بیش نیست.

عشق جنون‌آمیز، آتش ترس را سرد می‌کند.