بریده‌هایی از کتاب درخت دوستی بنشان

گوشزد کردن اشتباهات دیگران راه بسیار خوبی برای دشمن‌تراشی‌ست و اعتراف به اشتباهات خود، راه خوبی برای آغاز یک دوستی.

وقتی همسایه شما تلفن می‌زند و فحش و ناسزا نثارتان می‌کند به آرامی گوشی را بگذارید. وقتی خانهٔ شما تبدیل به میدان جنگ می‌شود و تمام اعضای خانواده در نبردهای تن به تن مقابل هم صف‌آرایی می‌کنند، از خانه بیرون بروید و در پارک قدمی بزنید. بعد می‌توانید برای مذاکرات صلح برگردید. چنین قانونی وجود ندارد که: «اگر دیگران می‌خواهند بعدازظهر خود را خراب کنند شما هم باید به آن‌ها ملحق شوید.» با مشخص کردن مواضع خود به مردم یاد می‌دهید که چگونه با شما رفتار کنند... «داد و فریاد تو برای من قابل درک نیست و تا وقتی دست از پرتاب اسباب و اثاثیه برنداری هیچ حرف دیگری برای گفتن ندارم» و بعد از خانه بیرون بروید.

وقتی کسی به ما حمله می‌کند و ما می‌دانیم که حق با ماست دیگر نمی‌توانیم راحت بنشینیم و تحمل کنیم و بنابراین از خود دفاع می‌کنیم.» چرا دفاع؟ شما هرگز قادر نخواهید بود همیشه، همهٔ آدم‌ها را، در تمام زمینه‌ها از خود خشنود نگه دارید. وقت گرانبهای خود را به تلاش برای متقاعد کردن دیگران و تغییر عقاید آن‌ها هدر ندهید. بگذارید که اعتقادات خود را داشته باشند. خلاصهٔ کلام وقتی با توجه‌طلبان و نزاع‌طلبان سروکار دارید این عقیده را فراموش کنید که: «وقتی کسی با من مخالفت می‌کند، وظیفهٔ من این است که نظرش را عوض کنم.» و این فلسفه را پیش بگیرید: «وقتی کسی با من مخالفت می‌کند وظیفهٔ من این است که بگذارم کارش را بکند.»

کسانی که خود را دوست ندارند، قادر به پرستیدن دیگران هستند، زیرا این پرستش، دیگران را بزرگ و آنان را کوچک جلوه می‌دهد.

«من بی‌عیب و نقص نیستم، اما باتوجه به دانش و اطلاعات خود، به بهترین نحوی که می‌توانم، عمل می‌کنم. تلاشم در جهت بهترشدن است اما عجالتاخود را به همین گونه‌ای که هستم، می‌پذیرم.»

به دیگران محبت کنید، به خاطر نفس محبت. و نه به خاطر توقع محبت متقابل و آن وقت است که دیگر بی‌توجهی آن‌ها، شما را خرد نخواهد کرد.

راه بیرون آمدن از یک چاه، پایین کشیدن دیگران نیست، صعود کردن است.

وقتی بیش از اندازه از خود انتقاد می‌کنیم، این تمایل در ما به وجود می‌آید که دیگرانی را که عملکرد بهتر از ما داشته‌اند بیازاریم.

تا وقتی به سرزنش دیگران ادامه می‌دهیم زندگی ما هرگز سیر صعودی به خود نمی‌گیرد

دیگران به همان میزانی به ما احترام می‌گذارند که ما خود برای خویشتن احترام قایلیم،