بریده‌هایی از کتاب شهامت؛ مؤثرترین و کاربردی‌ترین راهکارهای افزایش عزت نفس (دبی فورد ۷)

وقتی تو به استقبال دنیا می‌روی، دنیا هم با آغوش بازتری به استقبال تو می‌آید

خویشتن‌دوستی مستلزم آن است که از همه دفعاتی که این بخش آسیب‌پذیر درونتان را نادیده گرفته‌اید آگاه شوید و برای همه سرزنش‌ها، تنبیه‌ها، انتقادها و سرکوب‌هایی که خود را کرده‌اید عذرخواهی کنید. به عبارت دیگر، باید قلب خود را به روی خویش بگشایید و به کودک درونتان بگویید: «عزیزم برای هر آسیبی که به تو زده‌ام معذرت می‌خواهم.»

پشت انتخاب‌هایمان باوری ناخودآگاه پنهان است.

مسئولیت‌پذیری یعنی پذیرش مالکیت؛ یعنی بپذیریم ما در همه انتخاب‌ها و وقایعی که دردناک‌ترین تجربه‌های زندگی‌مان را به‌وجود آورده‌اند نقش داشته‌ایم. این تجربه‌ها فقط زمانی دردناک و هشداردهنده خواهد بود که ما ندانیم قرار است ما را به جایی که می‌خواهیم باشیم برسانند.

به محض آنکه فرد خود را متعهد می‌کند، مشیت الهی وارد عمل می‌شود. اتفاقاتی می‌افتد که پیش از آن هرگز رخ نمی‌داد. همه‌چیز دست‌به‌دست هم می‌دهد تا او را به مقصد برساند. سلسله‌ای از وقایع، از تصمیم‌ها گرفته تا ملاقات با افرادی که راه را هموار می‌کنند، چنان پیاپی هم می‌آید که حتی در باور فرد نمی‌گنجد. بنابراین، هر کاری که می‌خواهید انجام دهید یا رؤیای آن را در سر دارید بی‌تردید دست‌به‌کار شوید. جسارت و تعهد چنان جادو و قدرتی در خویش دارد که هر ناممکنی را ممکن می‌کند.

تا زمانی که کسی به چیزی پایبند باشد، احتمال عقب‌نشینی و تردید تقریباً ناچیز است. در تمام فعالیت‌های خلاقانه و آفرینش‌ها، فقط یک حقیقت وجود دارد که نادیده گرفتن آن اندیشه‌ها و فرصت‌های بسیاری را می‌کُشد و آن این است: به محض آنکه فرد خود را متعهد می‌کند، مشیت الهی وارد عمل می‌شود.

شما باید خودتان را برای گوش ندادن به شهودتان ببخشید، برای گذشتن از انتخاب‌هایتان، برای دفاع نکردن از حقتان. شما باید خودتان را برای هر چیزی که به خود سخت گرفته‌اید، هر اشتباهی که مرتکب شده‌اید، هربار که به جای نه، بله گفته‌اید، هربار که اجازه داده‌اید مردم از حد و مرز شما عبور کنند، هربار که به کسی یا چیزی حسادت ورزیده‌اید، هربار که رقابت ناسالم داشته‌اید، هربار که حرص زده‌اید و هربار که حرفی را ناگفته در سینه خود نگه داشته‌اید، ببخشید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که خود را ببخشید و دوست بدارید. نیازی نیست که گذشته را درست کنید. باید آن‌قدر به آگاهی برسید که متوجه شوید هر اتفاقی که افتاده باشد و هر اتفاقی که بیفتد کودک درونتان، نه فقط گاهی اوقات که همیشه به توجه و محبت نیاز دارد.

شعری از الن روزولت را به یاد آوردم. اگرچه متن دقیق آن یادم نبود، معنای آن این بود که: «تو باید کاری را انجام بدهی که فکر می‌کنی نمی‌توانی انجام دهی.» ترس به من نهیب می‌زد فردا صبح که از خواب بیدار شد، از او عذرخواهی می‌کنی و سعی می‌کنی دلش را به‌دست بیاوری؛ ولی از جایی دیگر می‌شنیدم: «تو باید کاری را انجام بدهی که فکر می‌کنی نمی‌توانی انجام دهی.»

اگرچه ترس سرکوب‌شده مقصر اصلی پشت رنج‌های ماست، به محض پذیرش آن، میانبری به دنیای شهامت و اعتمادبه‌نفس می‌زنیم. ترس پذیرفته‌شده دوستی قابل اطمینان است که شما را به ابعاد ناشناخته زندگی‌تان هدایت می‌کند. بیایید به زخم‌های مقدس خود، آن‌ها که زیر جامه ترس پنهان شده‌اند، نگاهی بیندازیم. آنجاست که می‌توانیم کلید پاکسازی ذهن و جان بخشیدن به مبارز باشهامت قلب خویش را پیدا کنیم و سرانجام قدم به جاده اعتمادبه‌نفس و شهامت بگذاریم؛ راهی که زندگی ما را دگرگون خواهد کرد

هنگامی‌که شما ترسی را درون خود انکار، قضاوت یا پنهان می‌کنید در حقیقت او را قدرتمندتر می‌کنید. تنها راه بازستاندن این قدرت آن است که به جای طفره رفتن، قلب خود را به روی این بخش زخم‌خورده وجودتان «گربه کوچولوی ترسویتان» بگشایید. من عاشق این گربه کوچولوی ترسوی خودم هستم. من از او مراقبت می‌کنم و سعی نمی‌کنم کاری کنم که محو شود یا به چیزی غیر از آن چیزی که هست، یعنی بخشی از وجودم که ترس‌هایم را در خود جای داده است، تبدیل شود. هر گاه که سعی می‌کنم این بخش از وجودم را انکار کنم، وارد یک چرخه نومیدی و منفی‌گرایی می‌شوم، اما وقتی ترس خود را می‌پذیرم و پیامی را که برایم دارد در آغوش می‌گیرم، اعتمادبه‌نفس و شجاعتی را که برای تجلی ناب خود نیاز دارم به‌دست می‌آورم.

شما نیز به جای آنکه برخیزید و فریاد بزنید: «من زنی توانگر، مقتدر و با اعتمادبه‌نفسم!» عقب‌نشینی می‌کنید، سر خود را پایین می‌اندازید و در ترسی که همیشه شما را عقب نشانده است فرو می‌روید. خبر بدتر آنکه اگر شما در برابر این ترس‌ها ایستادگی نکنید، این صدا هر روز بلندتر و بلندتر می‌شود و درنهایت شما را به تباهی می‌کشاند و پیش از آنکه متوجه شوید، با قدرت عظیم خود هر آنچه را تا به امروز ساخته‌اید و هر آرزویی را که در سر پرورانده‌اید نیست و نابود می‌کند.

توانایی ما در گذر از ترس و شجاعانه عمل کردن، به انتخاب‌های ما بستگی دارد، به اینکه از روی فکر و با برنامه‌ریزی انتخاب کرده باشیم یا با بی‌فکری و بی‌برنامگی خود را به‌دست قضاوقدر سپرده باشیم. اگر شما با حس اعتماد به خود و خویش‌باوری بزرگ نشده باشید، همیشه خود را دست‌کم خواهید گرفت. همیشه آنجا که باید حرف می‌زدید، سکوت کرده‌اید و آنجا که باید می‌دیدید چشمانتان را بسته‌اید. ترس سبب شده است تصمیمی بگیرید که فکر می‌کردید برایتان بهتر است و امنیت بیشتری خواهید داشت؛ حتی اگر می‌دانستید که خلاف آن درست است. ترس شما را وادار کرده است که باور کنید نمی‌توانید، اشتباه می‌کنید، کاری از دست‌تان ساخته نیست یا راه بسیار دشواری در پیش دارید. ترس در گوشتان زمزمه می‌کند: «حتی فکرش را هم نکن. همین جا که هستی بمان تکان هم نخور. الان اصلاً وقتش نیست.» اما همه این افکار دروغی بیش نیست که ترس را پابرجا و شما را سر جایتان راکد نگه می‌دارد. دروغ‌هایی که مانع از پیشرفت شما می‌شود و بذر بی‌حرکتی و سکون را می‌پاشد. اگر می‌خواهید از این موانع عبور کنید و به سوی آینده‌ای بی‌نهایت رهسپار شوید، وقت آن است که با این ترس‌ها روبه‌رو شوید.

من مبارز باشهامت راه عشق هستم.» من یک مبارز قدرتمندم. من می‌دانم که مبارز راه عشقم. من حضور خداوند را کنار خویش احساس می‌کنم. من قلب خود را به روی هر آنچه هست می‌گشایم.

من زمانی که احساس ناامنی می‌کنم، نوعی بی‌قراری در دلم احساس می‌کنم که اکنون می‌فهمم هشداری است که می‌خواهد بگوید از منبع درونی اعتمادبه‌نفس و شجاعتم جدا شده‌ام. اغلب برای من فقط پنج دقیقه طول می‌کشد تا چشمانم را ببندم، احساساتم را مرور کنم و با منبع درونی خود اتصال مجدد برقرار کنم. این حرکتِ از سر به قلب، بسته به موضوع، ممکن است از چند دقیقه تا چند روز طول بکشد.

اورهای پوسیده خود را، که اوهامی بیش نیست، دور بریزید. حقیقت شما این است. شما خدایی دارید که هر لحظه با شماست. از این لحظه با او زندگی کنید و همه‌چیز را به او بسپارید. این یعنی شهامت! من عاشق این کتاب هستم، عاشق نحوه نگارش آن هستم و از همه بیشتر عاشق دبی فورد هستم. دبی عزیز تو روح مرا سرشار می‌کنی و به من انگیزهٔ زندگی می‌بخشی.