بریده‌هایی از کتاب دانش کسب عظمت

با افراد ناسپاس و شریر به روشی باعظمت و مهربانانه رفتار کنید، درست همان‌طور که خداوند رفتار می‌کند. درمورد عظمت خود سخن نگویید؛ درواقع، به‌طور کلی شما از اطرافیان خود باعظمت‌تر نیستید. شاید به مسیری از زندگی و اندیشیدن قدم نهاده‌اید، که آن‌ها هنوز آن را نیافته‌اند، لیکن آن‌ها در همین سطح از اندیشه و کردار خود کامل‌اند. شما برای عظمت خود مستحق هیچ احترام یا توجه و مراعات ویژه‌ای نیستید. چنانچه کاستی‌ها و شکست‌های دیگران را ببینید و آن‌ها را با فضایل و موفقیت‌های خودتان قیاس کنید، در نگرش خودسِتایی خواهید افتاد؛ دراین‌صورت، کسب عظمت در شما متوقف می‌شود و کوچک خواهید شد.

به تمام این‌ها بیندیشید تا وقتی دریابید که تمامشان درست و حقیقی‌اند و به این درک برسید که شما به‌عنوان شهروندی در چنین مجموعهٔ کاملی، چگونه باید زندگی کنید.

چنانچه تفکر مداوم و مستمر را تمرین کنید، وراثت، محیط، شرایط مختلف و غیره، راه را پیش رویتان باز می‌کنند. اما، از سوی دیگر، چنانچه خود از اندیشیدن غفلت کنید و تنها از اندیشهٔ دیگران استفاده کنید، هرگز به قابلیت‌های خود پی نخواهید برد و با ناتوانی در انجام هر کار و هر چیزی، به آخر خط خواهید رسید.

تقدیس وجود و ترک نفس به این صورت شکل می‌گیرد. بگویید: "من جسمم را تسلیم می‌کنم تا توسط ذهنم قرار گیرد؛ ذهنم را تسلیم می‌کنم تا تحت فرمان روحم قرار گیرد و روحم را تسلیم می‌کنم تا تحت هدایت خداوند باشد." این تقدیس نفس را تکمیل کنید و تمام و کمال به انجام برسانید، آن وقت است که در راه عظمت و قدرت، دومین گام متعالی را برمی‌دارید

دنیا، خوب و مناسب و در حال رشد به چیزی برتر است. اختلافات و ناهماهنگی‌ها وجود دارند؛ اما بالا و پایین شدن کشتی ناشی از هدایت ناکامل ماست؛ تمام آن اختلافات و ناهماهنگی‌ها در زمان مناسب خودش از بین خواهند رفت. این دیدگاه، دیدی باز و ذهنی وسیع به ما می‌بخشد، تا دربارهٔ جامعه و خودمان بزرگ بیندیشیم و کارها را به روشی باعظمت انجام دهیم.

می‌اندازد. ما تا حدی توسط معلمان نامناسب آموزش دیده‌ایم که به دنیا به‌عنوان یک کشتی شکستهٔ طوفان‌زده و به‌گل‌نشسته بنگریم؛ نابودی مطلق این کشتی اجتناب‌ناپذیر است و بیشترین کاری که می‌توان انجام داد، شاید نجات چند خدمهٔ کشتی باشد. این دیدگاه به ما می‌آموزد که به دنیا به‌عنوان چیزی از اساس بد و در حال بدتر شدن بنگریم و به این باور برسیم که اختلافات و ناهماهنگی‌های موجود تا پایان دنیا ادامه می‌یابد و تشدید می‌شود. این دیدگاه ما را از امید به جامعه، حکومت و انسانیت محروم می‌سازد و دیدی محدود و ذهنی کوچک و منقبض به ما می‌دهد.

امرسون گفته است: "شکسپیر هرگز با مطالعهٔ کتاب‌های شکسپیر، شکسپیر نشد." شکسپیر، با اندیشیدن به اندیشه‌های شکسپیری، خلق شد.

این یک "پرتو نور درونی" است که شما را به‌سوی کار درست، بهترین‌ها، بزرگ‌ترین اعمال و والاترین شادمانی روانه می‌کند

سپس به این حقیقت شگفت‌انگیز، که این هوشمندی عظیم در شماست بیندیشید؛ این هوشمندی خود شماست.

این حقیقت شگفت‌انگیز، که این هوشمندی عظیم در شماست بیندیشید؛ این هوشمندی خود شماست.