بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با این‌که باور کردنش سخته اما یک روز هرکدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!»

«با خرافه‌های بزرگ بجنگ، بی‌واهمه با دشمنانت روبه‌رو شو!»

«حقیقت چون رواندازی‌ست که هیچ‌گاه پاهای سردت را نمی‌پوشاند!»

«در میان مردمان کاملاً تنها باش، تا بفهمی چقدر توان ایستادگی داری!»

تلاشه که ارزش داره.

اندیشه و کلمات چنان قدرتی دارند که می‌تونن جهان را دگرگون کنند.

«پس اگه می‌خوای یه آتئیست دوآتیشه بار بیاری، اون‌ها رو سفت و سخت بگیر به باد تعلیمات مذهبی. این همیشه جواب داده.»

کیتینگ تکرار کرد: «دم را غنیمت بشمار. خب چرا شاعر این سطرها رو نوشته؟» یکی از شاگردان داد زد: «چون عجله داشته؟» همهٔ بچه‌ها زیر خنده زدند. کیتینگ فریاد زد: «نه، نه، نه! چون ما غذای کرم‌ها خواهیم شد، پسرها! چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با این‌که باور کردنش سخته اما یک روز هرکدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!»

«و نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده‌ام.»

فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با این‌که باور کردنش سخته اما یک روز هرکدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!

آه ای خدا! ای هستی! داد از این پرسش‌های تکراری، داد از زنجیرهٔ بی‌پایان بی‌ایمانی، داد از سرزمین‌های آکنده از حماقت و نادانی،...

نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده‌ام.

کیتینگ پای تخته رفت و درشت و پُررنگ نوشت: «دانشگاه» رو به پسرها گفت: «آقایون. امروز قراره به مبحث واجبی بپردازیم این‌که چطور قراره از دانشگاه بیشترین استفاده رو ببریم و کتاب‌هایی رو تحلیل کنیم که لاشون رو باز نکردین.» مکثی کرد و به پسرهایی نگاه کرد که می‌خندیدند. «احتمالاً دانشگاه ذوق شاعرانه‌تون رو کور خواهد کرد. تجربهٔ کسالت‌آور ساعت‌ها تجزیه‌وتحلیل و نقد این بلا رو سر شما خواهد آورد. البته دانشگاه گونه‌های دیگه‌ای از ادبیات رو هم براتون فاش خواهد کرد. بسیاری از آثار برتر و سحرانگیز ادبی رو با شما آشنا خواهد کرد که باید با دل‌وجان اون رو جذب کنید. بعضی از اون‌ها هم به معنی واقعی کلمه چرند و مزخرف‌ان و مثل بلا و طاعون باید ازشون دوری کنید.»

به قلبت ایمان بیاور حتی اگر آب دریاها شعله‌ور شود (و با عشق نفس بکش حتی اگر ستارگان پا پس کشند)

«و نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده‌ام.»

اجازه بدین شعرتون یادآور روز رستگاری باشه، یا رستاخیز، یا هر روزی. همان‌قدر که شعرتون باید روشنگری کنه، ما رو به هیجان بیاره و الهام‌بخش باشه، باید اندکی هم حس جاودانگی رو در ما زنده کنه.

«آه ای خدا! ای هستی! داد از این پرسش‌های تکراری، داد از زنجیرهٔ بی‌پایان بی‌ایمانی، داد از سرزمین‌های آکنده از حماقت و نادانی،... در این میان بگو، چیست مایهٔ امید و دل‌خوشی، ای خدا، ای هستی؟

فقط مسابقه و رقابته که از من یه شاعر و اهل علم و سخن‌ور ساخت.»

تو شعر می‌خونی چون عضوی از نژاد بشر هستی چون نژاد بشر، سرشار از شور و عشق و احساسه! پزشکی، قانون، بانک‌داری، این چیزها برای حفظ و ادامهٔ بقای زندگی لازم‌ان. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این‌ها چیزهایی‌ان که ما به خاطرش زنده‌ایم و نفس می‌کشیم!

«چنان‌چه، کسی با ثبات قدم و اعتماد به خویش، گام در مسیر رؤیاهایش نهد، در زمان آتی با موفقیت و کامیابیِ غیرمنتظره‌ای روبه‌رو خواهد شد. آری!