بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

«ادراک شعر نوشتهٔ دکتر جی. ایوانز پریچارد. برای ادراک کامل شعر، ابتدا باید وزن و قافیه و آرایه‌های ادبی را به‌خوبی بشناسیم. پس از آن دو پرسش پدید می‌آید: ۱) منظور مطلوب در شعر تا چه میزانی، هنرمندانه بیان شده است؟ ۲) این منظور تا چه حد حائز اهمیت است؟ پرسش اول، کمالِ مطلوب شعر را می‌سنجد. سؤال دوم، میزان اهمیت آن را ارزیابی می‌کند.

«اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه.

جرأت و جسارت حدی داره و احتیاط و حواس‌جمعی هم اندازه‌ای. آدمی هم عاقله که بدونه کجا باید اون‌ها رو به کار ببنده.

در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن. به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

فارغ از همهٔ حرف‌هایی که دیگران می‌گن، اندیشه و کلمات چنان قدرتی دارند که می‌تونن جهان را دگرگون کنند.

خود را به‌تمامی بر رؤیاهایت بیفکن وگرنه حرف بی‌عمل تو را سرنگون خواهد کرد (درختان بر ریشه‌گان خویش استوارند و باد چون باد رهاست) به قلبت ایمان بیاور حتی اگر آب دریاها شعله‌ور شود (و با عشق نفس بکش حتی اگر ستارگان پا پس کشند) از گذشته‌ات با افتخار یاد کن اما رو به آینده‌ات لبخند بزن و خوش دارش (و با مرگ به رقص آ در این سرور) از دنیا خرده مگیر به خاطر قهرمان و ضد قهرمانش

«رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم. می‌خواستم زندگی‌م ژرف و معنادار باشد و تمام عصارهٔ حیات را فرو برم! تا ریشه‌کن کنم هرآن‌چه را که زندگی‌بخش نیست و نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم زندگی نکرده‌ام.»

میکس دستش را بالا آورد: «ناخدا... اگه مثلاً چیزی دربارهٔ راهش نان نمی‌دونستیم، چی؟» «راهش نان اصلاً وجود خارجی نداره جناب میکس. از خودتون می‌سازینش یا یکی شبیه اون. هیچ استاد دانشگاه خودبزرگ‌بینی جرأت نمی‌کنه بپذیره چنین شخصیت مهمی رو نمی‌شناسه، و شما هم ممکنه نظری رو از استادتون دریافت کنید که من دریافت کردم!» کیتینگ برگه‌ای را از روی میزش برداشت و آن را برای کلاس خواند: «اشارهٔ شما به راهش نان بسیار سنجیده بود و با بصیرت ارائه شده بود. خرسندم کسی دیگر نیز علاوه بر خویش، این فیلسوف بزرگ و فراموش‌شدهٔ شرقی را می‌شناسد و قدردان شخصیت اوست. نمرهٔ بیست تمام!»

به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن.

حس می‌کنم هرگز پیش از این زنده نبودم. سال‌هاست که خطر نکردم و برای چیزی دل به دریا نزدم.

«آه ای خدا! ای هستی! داد از این پرسش‌های تکراری، داد از زنجیرهٔ بی‌پایان بی‌ایمانی، داد از سرزمین‌های آکنده از حماقت و نادانی،... در این میان بگو، چیست مایهٔ امید و دل‌خوشی، ای خدا، ای هستی؟ ندا آمد؛ به این خاطر که تو این‌جایی ـ که زندگی هست و یگانگی ـ که این نمایش در جریان است با قدرت و برتری، شاید که تو شعر خویش را بنگاری...»

انضباط یعنی احترام به والدین، مدیر و معلمین. انضباط، هر چیزی در این حیطه را در بر می‌گیرد

افتخار یعنی عزت نفس و انجام وظیفه!

در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن. به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

«رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم

در نمازخانهٔ سنگی مدرسهٔ عالی ولتون، که مدرسه‌ای خصوصی است و در تپه‌های دوردست ورمونت قرار گرفته است