بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن. به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

مهم‌ترین چیز در ورزش راهی‌یه که انسان رو به سمت بهتر بودن سوق می‌ده.

«اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می‌کنید.

«رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم.» به سطر بعدی رفت: «می‌خواستم زندگی‌ام ژرف و معنادار باشد و تمام عصارهٔ حیات را فرو برم!» چارلی حرفش را قطع کرد: «و من نیز تأیید می‌نمایم!» نیل ادامه داد: «تا ریشه‌کن کنم هرآن‌چه را که زندگی‌بخش نیست.» و به سطر بعدی رفت: «و نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده‌ام.»

هر عصر بشارتگر رؤیایی است که رنگ می‌بازد یا رؤیایی که دگرباره متولد می‌شود.

یک تن با رؤیایی جاودانه پیش می‌رود و تاجی را فتح می‌کند و سه تن با قطعه و ترانه‌ای تازه سلطنتی را منهدم می‌نمایند

«چگونه عشق ورزیدن را به من می‌آموزی؟ به خودت بیاموز که من خود استاد بی‌چون و چرای عشق ورزیدنم. باشد که خداوندگار عشق ـ اگر وجود داشته باشد ـ عشق ورزیدن را از من بیاموزد.»

«چگونه عشق ورزیدن را به من می‌آموزی؟ به خودت بیاموز که من خود استاد بی‌چون و چرای عشق ورزیدنم. باشد که خداوندگار عشق ـ اگر وجود داشته باشد ـ عشق ورزیدن را از من بیاموزد.»

اندیشه و کلمات چنان قدرتی دارند که می‌تونن جهان را دگرگون کنند.

روز اول همیشه سخته. اما از پسش برمی‌آیم. همیشه یه‌جورایی از پسش برمی‌آیم

رفقا، در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن. به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

هواخواهان و طرف‌داران یک بازی ورزشی ادعا کنند اون بازی یا ورزش ذاتاً از بقیه بهتره. از نظر من مهم‌ترین چیز در ورزش راهی‌یه که انسان رو به سمت بهتر بودن سوق می‌ده. افلاطون، که مرد مستعدی بود مثل من، یه بار گفته بود؛ فقط مسابقه و رقابته که از من یه شاعر و اهل علم و سخن‌ور ساخت.

به قول شاعران مرده، شکوفه‌های سرخ را همین حالا که می‌توانی از جا برچین...

اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می‌کنید.

«شعر رو به کلمه محدود نکنید. شعر در موسیقی هست، در یک عکس، در پروسه‌ای که غذا آماده می‌شه. در هر چیزی که کشف و شهودی در اون باشه. شعر می‌تونه در اغلب اتفاقات روزمرهٔ شما وجود داشته باشه، اما هرگز، هرگز معمولی و پیش‌پاافتاده نیست. البته که می‌تونید دربارهٔ آسمان یا لبخند دختری بنویسید، اما وقتی این کار رو می‌کنید، اجازه بدین شعرتون یادآور روز رستگاری باشه، یا رستاخیز، یا هر روزی. همان‌قدر که شعرتون باید روشنگری کنه، ما رو به هیجان بیاره و الهام‌بخش باشه، باید اندکی هم حس جاودانگی رو در ما زنده کنه.»

‫تاد ادامه داد: «وقتی کوچیک بودم، فکر می‌کردم همهٔ پدر و مادرها به شکلی اتومات بچه‌هاشون رو دوست دارن. این حرفی بود که معلم‌هامون می‌زدن. چیزی بود که تو کتاب‌ها خونده بودم، چیزی که باورش کرده بودم. خب، با این حقیقت مواجه شدم که پدر و مادرم عاشق برادرم هستند بدون این‌که علاقه‌ای به من داشته باشند.»

در فریادهای آشفته‌وارت، در رؤیابافی‌های دیوانه‌وارت، در اشک‌ها و فریادها، در پروازت، بیش از این‌ها می‌توان بود! آری، بیش از این‌ها می‌توان بود!

شعر می‌خونی چون عضوی از نژاد بشر هستی چون نژاد بشر، سرشار از شور و عشق و احساسه! پزشکی، قانون، بانک‌داری، این چیزها برای حفظ و ادامهٔ بقای زندگی لازم‌ان. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این‌ها چیزهایی‌ان که ما به خاطرش زنده‌ایم و نفس می‌کشیم!

«پس اگه می‌خوای یه آتئیست دوآتیشه بار بیاری، اون‌ها رو سفت و سخت بگیر به باد تعلیمات مذهبی. این همیشه جواب داده.»

«اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید.