بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید.

تو شعر می‌خونی چون عضوی از نژاد بشر هستی چون نژاد بشر، سرشار از شور و عشق و احساسه! پزشکی، قانون، بانک‌داری، این چیزها برای حفظ و ادامهٔ بقای زندگی لازم‌ان. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این‌ها چیزهایی‌ان که ما به خاطرش زنده‌ایم و نفس می‌کشیم!

اندیشه و کلمات چنان قدرتی دارند که می‌تونن جهان را دگرگون کنند.

اغلب آدم‌ها عمرشان در سکوت و نومیدی سپری می‌شه. چرا به این خاموشی تن بدیم؟ خطر کنید و قدم در راه‌های تازه‌تر بگذارید.

پاهایمان را یارای رفتن نیست اما زمین و آسمان را می‌پیماییم

«دوستان من بیایید برای جست‌وجوی جهانی تازه، دیر نیست برای تحقق اهداف‌مان تا فراسوی غروب همراه باد رهسپار شویم

چیزی که قراره نشون بدیم اینه که برای هرکدوم از ما چقدر سخته بخوایم به صدای درونی‌مون گوش بدیم و عقاید شخصی‌مون رو در حضور دیگران حفظ کنیم. اگه هرکدوم از شما فکر می‌کنه می‌تونه جور متفاوتی رژه بره، پس از خودتون بپرسید چرا شما هم کف می‌زدید براشون. رفقا، در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن. به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

اگه این بیشتر از یه هوا و هوس زودگذره پس بهشون ثابت کن. با تعهد و اشتیاقی که داری بهشون نشون بده که این واقعاً چیزی‌یه که می‌خوای

«رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم... که زندگی‌ام ژرف و معنادار باشد و تمام عصارهٔ حیات را فرو برم...»

قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن.

برای هرکدوم از ما چقدر سخته بخوایم به صدای درونی‌مون گوش بدیم و عقاید شخصی‌مون رو در حضور دیگران حفظ کنیم.

برای هرکدوم از ما چقدر سخته بخوایم به صدای درونی‌مون گوش بدیم و عقاید شخصی‌مون رو در حضور دیگران حفظ کنیم.

«هرگز نبوده‌ام این‌گونه خسته و بیزار هرگز نبوده‌ام چنین پریشان و نزار چنین نمور از رطوبت باران چنین دریده از نیش خاربنان دگر نتوانم خزیدن دگر نتوانم پیش رفتن...»

«و نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم هرگز زندگی نکرده‌ام.

مسئله اینه که اون داشته به من فکر می‌کرده.

خوشحاله بهش زنگ زدم!

«در فریادهای آشفته‌وارت، در رؤیابافی‌های دیوانه‌وارت، در اشک‌ها و فریادها، در پروازت، بیش از این‌ها می‌توان بود! آری، بیش از این‌ها می‌توان بود!»

«در حالی که می‌خندی، اشک می‌ریزی، می‌رقصی، زیر لب نغمه سر می‌دهی می‌توان بیش از این‌ها کاری کرد، بیش از این‌ها بود...»

«حقیقت چون رواندازی‌ست که هیچ‌گاه پاهای سردت را نمی‌پوشاند!»