بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

هیچ‌کدام فکر نمی‌کردند بتوانند از پس این کلاس بربیایند و طاقت بیاورند اما وقتی زنگ خورد از خودشان متعجب بودند.

«با دقت به چهرهٔ پسرهایی نگاه کنین که شصت یا هفتاد سال پیش در این مدرسه حضور داشتند. نترسید، برین جلو و نگاه‌شون کنید.» پسرها از جا برخاستند و به سمت قاب عکس‌های کلاسی رفتند که سطح دیوار را پوشانده بود. به صورت مردان جوانی نگاه کردند که از ورای سالیان گذشته به آن‌ها زل زده بودند. «اون‌ها هیچ فرقی با تک‌تک شما ندارند، ها؟ چشم‌هاشون پر از امیده درست مثل شما. معتقدند سرنوشت اون‌ها رو به سوی آیندهٔ فوق‌العاده‌ای رهسپار خواهد کرد، مثل خیلی از شماها. خب پسرها، حالا بگین اون لبخندها کجان؟ اون امیدها چی شدن؟» پسرها به قاب عکس‌ها خیره شدند. صورت‌شان حالتی جدی و متفکر به خود گرفت. کیتینگ با گام‌هایی سریع دور اتاق راه افتاد و از عکسی به عکس دیگر اشاره کرد. «آیا خیلی از اون‌ها دست روی دست نگذاشتند تا وقت از دست بره و دیگه قادر به تغییر چیزی نباشند؟ آیا خیلی از اون‌ها با تعقیب الههٔ قدرتمند موفقیت، رؤیاهای جوانی خودشون رو هدر ندادند؟

کیتینگ تکرار کرد: «دم را غنیمت بشمار. خب چرا شاعر این سطرها رو نوشته؟» یکی از شاگردان داد زد: «چون عجله داشته؟» همهٔ بچه‌ها زیر خنده زدند. کیتینگ فریاد زد: «نه، نه، نه! چون ما غذای کرم‌ها خواهیم شد، پسرها! چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم. با این‌که باور کردنش سخته اما یک روز هرکدوم از ما از نفس خواهیم افتاد، تن‌مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد!»

«اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می‌کنید.

«پس اگه می‌خوای یه آتئیست دوآتیشه بار بیاری، اون‌ها رو سفت و سخت بگیر به باد تعلیمات مذهبی. این همیشه جواب داده.»

«یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

«اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می‌کنید.

«حقیقت چون رواندازی‌ست که هیچ‌گاه پاهای سردت را نمی‌پوشاند!»

مدیر نولان موقرانه اعلام کرد: «مشعل دانش را از پیر به جوان، دست به دست بگردانید.»

خداوند دخترکان را فردا را و زمین را دوست می‌دارد)

از گذشته‌ات با افتخار یاد کن اما رو به آینده‌ات لبخند بزن و خوش دارش (و با مرگ به رقص آ در این سرور) از دنیا خرده مگیر به خاطر قهرمان و ضد قهرمانش (چرا که خداوند دخترکان را فردا را و زمین را دوست می‌دارد)

خود را به‌تمامی بر رؤیاهایت بیفکن وگرنه حرف بی‌عمل تو را سرنگون خواهد کرد (درختان بر ریشه‌گان خویش استوارند و باد چون باد رهاست) به قلبت ایمان بیاور حتی اگر آب دریاها شعله‌ور شود (و با عشق نفس بکش حتی اگر ستارگان پا پس کشند)

«زن‌ها کلیسای جامع‌اند، پسرها! در اولین فرصتی که یافتید، یکی از اون‌ها رو برای عبادت انتخاب کنید.»

نمی‌خواهم لحظهٔ مرگ دریابم زندگی نکرده‌ام.»

«آه ای خدا! ای هستی! داد از این پرسش‌های تکراری، داد از زنجیرهٔ بی‌پایان بی‌ایمانی، داد از سرزمین‌های آکنده از حماقت و نادانی،... در این میان بگو، چیست مایهٔ امید و دل‌خوشی، ای خدا، ای هستی؟ ندا آمد؛ به این خاطر که تو این‌جایی ـ که زندگی هست و یگانگی ـ که این نمایش در جریان است با قدرت و برتری، شاید که تو شعر خویش را بنگاری...»

پزشکی، قانون، بانک‌داری، این چیزها برای حفظ و ادامهٔ بقای زندگی لازم‌ان. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این‌ها چیزهایی‌ان که ما به خاطرش زنده‌ایم و نفس می‌کشیم!

به قول فراست: «یک دوراهی در جنگل سر برآورده بود و من جاده‌ای را در پی گرفتم که رد کمتری در آن نمایان بود و این همانی بود که راه را متفاوت می‌ساخت.»

گفت: «شاید هواخواهان و طرف‌داران یک بازی ورزشی ادعا کنند اون بازی یا ورزش ذاتاً از بقیه بهتره. از نظر من مهم‌ترین چیز در ورزش راهی‌یه که انسان رو به سمت بهتر بودن سوق می‌ده. افلاطون، که مرد مستعدی بود مثل من، یه بار گفته بود؛ فقط مسابقه و رقابته که از من یه شاعر و اهل علم و سخن‌ور ساخت.»

سر قبری که توش مرده نیست، شیون نمی‌کنن.»

«نگران نباش، روز اول همیشه سخته. اما از پسش برمی‌آیم. همیشه یه‌جورایی از پسش برمی‌آیم.»