بریده‌هایی از کتاب جدایی معنوی؛ چگونه پس از جدایی به زندگی خود ادامه دهیم

‫هرگز نباید فراموش کنیم که خداوند هیچ‌گاه بیشتر از توانمان به ما سختی نمی‌دهد.

بزرگ‌ترین درسی که باید در زندگی بیاموزید این است که خودتان را دوست بدارید.

خداوند همیشه آغوش خود را برای ما باز می‌گذارد تا تسلیم اراده او شویم و اجازه دهیم به‌جای اینکه پشتمان قدم بردارد دوش‌به‌دوش ما و در کنارمان راه برود.

اگر شما در برابر حرف‌های ناراحت‌کننده همسرتان مقاومت کنید؛ او آن‌قدر حرف خود را تکرار می‌کند تا سرانجام تسلیم شوید و به او گوش دهید. اگر احساس کند نمی‌تواند شما را مجبور به گوش دادن به حرف‌هایش کند، ممکن است راهی دیگر انتخاب کند و به‌جای حرف زدن دست به خشونت بزند؛ اما اگر دست از مقاومت بردارید، نفسی عمیق بکشید و اجازه دهید حرف‌هایش را بزند، شاید بتوانید از موضع تسلیم به او گوش کنید. گوش دادن از موضع تسلیم مستلزم آن است که قلب خود را صاف کنید، از انتظارات خود دست بردارید و با گوش‌هایی معصوم بشنوید. آن‌گاه به طرف مقابلتان حق بیان احساسات و نظراتش را می‌دهید و خودتان نیز حرف‌های او را بدون مقاومت و بدون دشمنی می‌شنوید. شما به او اجازه شنیده شدن می‌دهید و شنیده شدن مهم‌ترین چیزی است که افراد برای رهایی از خشم نیاز دارند. به این ترتیب هر دو می‌توانید اسلحه خود را زمین بگذارید و از موضع دفاعی خود کناره بگیرید.

برای جیمز توضیح دادم که برداشت‌های ما مانند فیلتری عمل می‌کند که به هر چیزی مغایر با خود اجازه عبور نمی‌دهد. برای مثال اگر شما همسر یا شریک زندگی‌تان را فردی کوته‌فکر یا وسواسی تعریف کنید، در تمام شرایط و مکالمات خود او را با این فیلتر که شامل صفات، ویژگی‌ها و باورهای به‌خصوصی درباره اوست، قضاوت می‌کنید. هر وقت به حرف‌هایش گوش می‌کنید فیلتری دارید که می‌گوید او آدمی کوته‌فکر و وسواسی است و اجازه نمی‌دهد او را طوری غیر از این تجربه کنید. برای او نیز تقریباً ناممکن است که خود را طور دیگری نشان دهد؛ زیرا فیلترهای شما به‌طور اتوماتیک هر پیام دیگری مخالف با باورهایتان را دور می‌ریزد.

ما همواره در حال تکامل هستیم چه از آن آگاه باشیم و چه نباشیم و خداوند متعال زندگی هر یک از ما را به نحوی طراحی کرده است که درست همان چیزی که برای روند تکاملی خاص خود نیاز داریم سر راهمان قرار گیرد.

نمی‌فهمیدم چرا دن نمی‌تواند تغییر کند و به همان مردی تبدیل شود که فکر می‌کردم با او ازدواج کرده‌ام. در خواب و بیداری از خودم می‌پرسیدم: «چرا این اتفاق افتاد؟ چرا نمی‌توانم جلوی این وضعیت را بگیرم؟ چرا باید بدترین کابوس زندگی‌ام به واقعیت تبدیل شود؟»

روزنگارم را در می‌آوردم و هر فکر یا احساسی را، که آن لحظه به ذهنم می‌رسید، در آن می‌نوشتم. بدون آنکه فکر کنم چه می‌خواهم بنویسم فقط چیزی را که به ذهنم می‌رسید روی کاغذ می‌آوردم. یکی از نوشته‌هایم در آن دوران این بود: امروز با ناامیدی هر چه تمام‌تر از خواب بیدار شدم. درحالی‌که احساس می‌کردم ارتباطم با همه چیز و همه کس قطع شده است بلند شدم و سعی کردم وانمود کنم حالم خوب است؛ اما واقعاً خوب نبودم. از باقی زندگی‌ام وحشت داشتم و می‌ترسیدم. کجا خواهم رفت و چه خواهم کرد؟ چه کسی پشت و پناه من خواهد بود؟ فکر می‌کردم بالاخره تنهایی‌هایم به پایان رسیده است؛ اما دوباره سر جای اولم هستم

تسلیم شدن یعنی با خود بگویید که نمی‌دانم این رودخانه مرا به کجا خواهد برد؛ اما ایمان دارم مرا به مقصد درست خواهد رساند.

هنگامی‌که قدم در دنیای ناشناخته‌ها می‌گذاریم، فرصت‌ها به رویمان گشوده می‌شود و خود را تسلیم ذهن خلاقی می‌کنیم که آهنگ رقص زیبای زندگی را می‌نوازد.

هنگامی‌که تسلیم شویم و خودمان را بی‌دفاع نشان دهیم او به‌طور غریزی فشار را از روی ما برمی‌دارد و به ما فرصت رها شدن می‌دهد. پاسخ اولیه اغلب ما به هر گونه تهدید احتمالی، مقاومت کردن و ایستادگی تا پای مرگ است؛ اما گاهی باید چشم‌ها را بست، نفسی عمیق کشید و تسلیم شد.

قانون تسلیم به ما می‌گوید هنگامی‌که دست از مقاومت برمی‌داریم و به شرایط خود درست همان‌گونه که هست، تسلیم می‌شویم، همه چیز شروع به تغییر می‌کند. ما از ترس اینکه اگر تسلیم شویم با شرایطی روبه‌رو خواهیم شد که نمی‌توانیم از عهده آن برآییم، مقاومت می‌کنیم. مقاومت کردن یک مکانیزم دفاعی طبیعی است، حفاظی است که ما ناآگاهانه دور خود می‌کشیم تا از رنج در امان بمانیم؛ اما درنهایت مقاومت نه‌تنها از ما محافظت نمی‌کند، بلکه حق التیام یافتن را نیز از ما می‌گیرد. مقاومت مانع از دیدن حقیقت و آنچه به‌راستی در زندگی ما می‌گذرد، می‌شود. مقاومت اجازه نمی‌دهد فرصت‌هایی را، که زندگی سر راهمان می‌گذارد، ببینیم. هنگامی‌که تسلیم می‌شویم تصویر محدودی را که از زندگی داریم، کنار می‌گذاریم و بدون هر گونه تعبیر و توهم خود را در لحظه حال احساس می‌کنیم.

اغلب ما آموخته‌ایم اگر آدم‌های خوبی باشیم، خداوند از ما مراقبت خواهد کرد و اگر آدم‌های بدی باشیم، ما را رها خواهد کرد. این باور دروغی بیش نیست. خداوند همیشه آغوش خود را برای ما باز می‌گذارد تا تسلیم اراده او شویم و اجازه دهیم به‌جای اینکه پشتمان قدم بردارد دوش‌به‌دوش ما و در کنارمان راه برود.

گام‌های عملی برای التیام ۱. فضایی آرام به دور از هرگونه مزاحمت برای خود تدارک ببینید. کاغذ و قلمی بردارید و داستان جدایی خود را کامل با همه احساساتی که از وقایع داشته‌اید بنویسید. از زبانی استفاده کنید که همه احساسات تاریک و ناخوشایندتان را بیان کند. اکنون زمانی نیست که بخواهید چیزی را سانسور کنید، صادق باشید و مسئولیت رفتارهای خود را بپذیرید. اجازه دهید هر آنچه درباره خود، همسرتان و جدایی‌تان باید بگویید، گفته شود. ۲. اکنون فهرستی از تمام حقایق جدایی‌تان، بدون هیچ قضاوت، داستان‌سرایی و اندوه، بنویسید. ۳. به عقب برگردید و داستان جدایی خود را دوباره بخوانید. از خودتان سؤال کنید که کدام بخش این داستان حقیقت دارد و کدام بخش فقط خیال و افسانه است.

چشم‌های تازه به ما اجازه می‌دهد همه پیشامدها و افراد زندگی‌مان را به‌عنوان راهنمایی برای مقصد بعدی و رسیدن به جایی ببینیم که تجلی برترین وجه وجودمان روی زمین خواهد بود.

طلاق یک زبان بین‌المللی دارد که در تمام دنیا با جملات مشابهی بیان می‌شود مانند: «من به هیچ‌وجه مثل شوهرم نبودم.»؛ «من و همسرم هیچ شباهتی به هم نداشتیم.» یا «من هیچ‌وقت نمی‌توانم مثل زنم باشم.» اما در اینجا از شما می‌خواهم کمی فکر کنید و ببینید به جز موارد خاص که یکی از طرفین مشکل اخلاقی، رفتاری یا بیماری غیر قابل درمانی دارد آیا شما و همسرتان بیش از آنچه فکر می‌کنید به هم شباهت ندارید؟

تسلیم شدن نتیجه ایمان است. تسلیم شدن یعنی با خود بگویید که نمی‌دانم این رودخانه مرا به کجا خواهد برد؛ اما ایمان دارم مرا به مقصد درست خواهد رساند.

وقتی تصمیم می‌گیرید از کوهی بالا بروید نمی‌توانید همه کوه را ببینید و نمی‌دانید چه چیزی در انتظار شماست. در طول راه ممکن است هزاربار به خود لعنت بفرستید و با خود بگویید: عجب دیوانه‌ای هستم؟ مگر بیکار بودم؟ کی من رو توی این هچل انداخت؟ اینجا چه‌کار می‌کنم؟ اما وقتی به بالای کوه می‌رسید و از آن ارتفاع به راهی که پیموده‌اید و هدفی که رسیده‌اید نگاه می‌کنید، می‌دانید چه کرده‌اید.

درحقیقت اگر شما صفتی را در خود نداشته باشید نمی‌توانید آن را در دیگری تشخیص دهید.

«رنج فاصله بین آن چیزی است که وجود دارد و آن چیزی که می‌خواستیم وجود داشته باشد.»