بریده‌هایی از کتاب کشتن شوالیه ی دلیر (۲)

همهٔ ما مشکلاتی داریم که باید باهاشون روبه‌رو بشیم... با عبور از همین مشکلاته که می‌تونیم مسیرهای جدیدی رو توی زندگی پیدا کنیم. هر چه مشکل بزرگ‌تر باشه، به ما کمک می‌کنه که در مسیر خودمون بهتر پیشروی کنیم.

من اصلاً وقت ندارم خسته و کسل بشم؛ به نظر من این بهترین روش برای دور نگه‌داشتن احساس پوچی یا ترسه.

اگرچه پرترهٔ ماریه را می‌کشیدم، اما حضور عناصر وجودی خواهر مرحومم و همسر سابقم را نیز در آن پرتره احساس می‌کردم. این کار عمدی یا آگاهانه نبود... این عناصر مسیر خود را به‌طور طبیعی به این پرتره باز کرده بودند. شاید در وجود ماریه همان دو زن را جست‌وجو می‌کردم که برایم بسیار مهم بودند، اما هر دوی آن‌ها را از دست داده بودم

"هیچ‌وقت نگران پیر شدن نیستی؟ مثلا این‌که قراره یه پیرمرد تنها بشی، تو رو نگران نمی‌کنه؟" منشیکی: "خب؛ من هم مثل همه پیر می‌شم، قطعآ اون موقع وضعیت بدنی من هم وخیم می‌شه... و احتمالا از حالا هم تنهاتر می‌شم... اما هنوز که به اون مرحله نرسیدم... دقیقآ می‌دونم پیری چه جوریه، اما من اعتقاد دارم که تا یه چیزی رو با چشم‌های خودم نبینم، نباید باورش کنم؛

"فردا؛ فرداست... به‌طور کلی ما فقط امروز رو وقت داریم که زندگی کنیم

"دیوارها اصولاً برای حفاظت مردم در برابر دشمن‌های خارجی، طوفان و سیلاب و از این جور موارد ساخته می‌شن؛ گاهی اوقات هم دیوارها برای محصور کردن انسان‌ها ساخته می‌شن؛ همهٔ انسان‌ها در برابر یه دیوار محکم سر به فلک‌کشیده ناتوان هستن؛ چه از نظر بصری و چه از نظر روانی! بعضی از دیوارها به همین منظور خاص ساخته شدن."

من هرگز دروغگوی خوبی نبودم؛ گویی هر بار دروغ می‌گفتم واژهٔ دروغگو به وضوح روی چهره‌ام نمایان می‌شد.

یاد اون شخصیت کتاب جن‌زدگان نوشتهٔ داستایفسکی افتادم، اون جوون که به خودش شلیک کرد تا بتونه عمق آزادی خودش رو درک کنه

"بیشتر از اونی که لازمه نمی‌خوام بدونم... در هر حال، آینده به اندازهٔ رویدادهای گذشته دردآور نخواهد بود."

فردا؛ فرداست... به‌طور کلی ما فقط امروز رو وقت داریم که زندگی کنیم