بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

برای بیشتر داشتن اول باید بیشتر شویم

غفلت مانند عفونت است. اگر به آن رسیدگی نشود، در سرتاسر دستگاه انضباط ما پخش شده و در نهایت منجر به ویرانی کامل زندگی‌ای می‌شود که بالقوه برای لذت بردن از جهان و شادی کردن در آن، طراحی شده است.

موفقیت تعقیب‌کردنی نیست؛ موفقیت را باید با شخصیتی که به آن تبدیل می‌شوید، جذب کنید.

خرمن، که زنذگی اکنون ماست، نتیجۀ بذرهایی است که قبل‌تر کاشته‌ایم. بعضی از «بذرها» را با عادت‌های سرسخت خود کاشته‌ایم. بذرهای دیگر کشتِ والدین، معلمان، و دیگر افراد خوش‌نیت ولی گمراه[یا ناخودآگاه] است که عادت‌های پست و بد خود را به ما انتقال داده‌اند. در هر دو مورد، نگرش، وضع مالی، شرایط، سبک زندگی، و دید کنونی ما از امکانات آینده‌مان، معلول نامیده می‌شود. برای تغییر این معلول‌ها باید علت آنها را تغییر دهیم؛ که علت خودمان هستیم. اگر قرار است معلولی تغییر کند، ابتدا باید عادت‌ها‌ی‌مان، نگرش‌های‌مان، عقیده‌های‌مان، و حتا اغلب حرفه، محل سکونت، و دوستان‌مان را تغییر دهیم.

«رسیدگی به خانواده و عشق و محبت بین اعضا باید مثل رسیدگی به یک باغچه باشد. باید برای خانواده‌ات مدام از وقت، تلاش و قوّۀ تصوّرت بگذاری تا رابطه‌ها را شکوفا و رویان ببینی.»

درهر انضباطی پاداشی چند برابر است. در هر کتابی آگاهی جدید، درهرموفقیتی اشتیاقی تازه، در هر چالشی درکی نو، و در هر شکستی عزمی دیگر است.

«شما می‌خواهید من این‌قدر زود بیایم سر کار؟» «شما می‌خواهید من این‌قدر دیر محل کار را ترک کنم؟» «وقت استراحت فقط ده دقیقه هست؟» «باید دو شب هم در هفته کار کنم؟» «روز آخر هفته هم باید کار کنم؟» نباید این سرنخ‌ها را نادیده بگیرید. پاسخ‌های فرد نشانه‌های خوبی از منش و سخت‌کوشی وی است. نگرش بازتابی از خویشتنِ درون است، پس تا مدتی می‌توان سر دیگران کلاه گذاشت، ولی سرانجام خویشتن حقیقی خودش را رو می‌کند.

زمان برای همه یکسان است. زمان بهترین‌ها و بدترین‌های ما را بدون توجه به خوب یا بد بودن‌مان، با خود برده است. زمان فرصت‌ها را تقدیم می‌کند، ولی درک فوریت را از ما می‌طلبد.

ما در زندگی دو انتخاب داریم: می‌توانیم گذران زندگی کنیم یا می‌توانیم طرح یک زندگی را بریزیم. خیلی‌ها هستند که فقط به گذران زندگی مشغولند. هر روز به سر کار می‌روند، بدون اینکه برای زندگی خود بینش و طرحی داشته باشند. و پیش از اینکه بدان پی ببرند، زندگی‌شان به پایان رسیده است. و بعضی‌ها آن قدر ترسو هستند که با وجود داشتن رؤیا هرگز به آن نخواهند رسید، چون هرگز شهامت خطرپذیری را ندارند تا آنها را قادر سازد به اهداف‌شان برسند و زندگی را با رؤیا بگذرانند.

ما راهی را طی می‌کند که به دست دیگران که آن را قبلاً پیموده‌اند، آماده شده است.

اکثر مردم گوش نمی‌دهند، آنها صرفاً منتظرند که طرف مقابل بخواهد نفسی تازه کند، و بعد رشتۀ صحبت را از او بقاپند و خودشان صحبت را به دست بگیرند.»

مهمترین اتفاق، نگرش‌ات تغییر می‌کند. مایکل! نود و نه درصد زندگی نگرش است.» «و دوستان من نوع نگرش من را تعیین می‌کنند؟»

سرنوشت آینده به دست اتفاقات امروز نیست. این اتفاقات برای همه هست. واکنش شما به اتفاقات است که سرنوشت شما را رقم می‌زند.

همۀ ما باید از یکی از دو درد رنج ببریم؛ درد انضباط یا درد تأسف. تفاوتش این است که انضباط یک گرم وزن دارد و تأسف یک تُن.

مهم نیست برای خرید یک کتاب چقدر باید هزینه کنید؛ مهم این است که با نخواندن آن کتاب چقدر باید هزینه کنید.

به یاد دارم روزی به مربی‌ام گفتم، «اگر پول بیشتری می‌داشتم، برنامه‌ریزیم بهتر می‌بود.» مربی‌ام بلافاصله پاسخ داد، «ولی من می‌گویم اگر برنامه‌ریزی‌ات بهترمی‌بود، پول بیشتری می‌داشتی.»

درآمد به‌ندرت از رشد شخصی بالا می‌زند. اگر می‌خواهی یک میلیون دلار در بیاوری، بهتر است که شخصیت خود را تا جایی رشد دهی که یک آدم یک میلیون دلاری شوی. باید به آن کس که می‌شوی عشق بورزی، نه به پول. می‌دانی که مَثَل قدیمی چه می‌گوید: «کسی که عاشق پول باشد هیچ وقت پول کافی ندارد.»

نیازهای خود را برای بازار نیاورید، مهارت‌های خود را بیاورید. اگر حال‌تان ناخوش است به پزشک‌تان بگویید، نه به بازار. اگر به پول نیاز دارید، به بانک بروید، نه به بازار.

«چالش رهبری این است که قوی بود نه گستاخ؛ مهربان بود نه ضعیف؛ شجاع بود نه قلدر؛ متواضع بود نه کمرو؛ شوخ‌طبع بود نه لوس

شروع غفلت به صورت عفونت است که بعد به بیماری تبدیل می‌شود.