بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

زمان، فرصت‌ها را عرضه می‌کند اما نیازمند حس فوریت است.

انسانی که نیات و مقاصد خوبی دارد اما احساس فوریت نمی‌کند، می‌گوید: «فردا صبح زود از خوب بیدار خواهم شد و تا دیر وقت بیدار خواهم ماند و تمام استعداد و توانم را به منظور ایجاد تغییر شگرفی در زندگی‌ام خرج می‌کنم.» و اکنون خطاهای کوچک در داوری که هرروز تکرار می‌شوند: «ماه گذشته سه کتاب خواندم، پس این ماه را کتابی نمی‌خوانم. این هفته خیلی سخت کار کردم، فردا فقط استراحت میکنم. امروز باید آن تلفن را می‌زدم، اما روز دیگری هم می‌شود این کار را کرد، فردا انجامش می‌دهم و...».

یکی از دلایل مهمی که چرا ما در یافتن خوشبختی، یا خلق یک سبک زندگی یگانه شکست می‌خوریم، این است که هنوز در هنر بودن استاد نشده‌ایم.

برنامه‌ریزی، تخیل و خلاقیت، و فعالیت شدید، نیروهای حیرت‌آوری هستند که قدرت ایجاد تغییرات چشمگیر در کیفیت زندگی ما را دارند.

آنچه که ما به دست می‌آوریم ما را ارزشمند نمی‌کند، بلکه آنچه که ما در فرایند انجام این کار می‌شویم، ارزش اصلی را به زندگی ما به ارمغان می‌آورد

به نظر می‌رسد بعضی افراد بیشتر از صحبت کردن در مورد موفقیت لذت می‌برند، تا انجام دادن کارهایی برای دستیابی به آن. آنچنانکه گویی آوازهای همیشگی‌شان در مورد یک‌روز، آنها را به خوابی از احساس دروغین آرامش و امنیت فرو برده

با عادت دادن خودمان به از پیش دیدن آینده قادر می‌شویم تفکرمان را تغییر دهیم، اشتباهات‌مان را اصلاح کنیم و راه‌های جدیدی برای جایگزینی روش‌های قدیمی ایجاد کنیم.

در هر کتابی آگاهی جدید، در هر موفقیتی اشتیاقی تازه، در هر چالشی درکی نو، و در هر شکستی عزمی دیگر است.

پیامدها به ندرت آنی هستند؛ در عوض، روی هم جمع می‌شوند تا سرانجام روز آن فرا برسد. در این روز باید هزینۀ انتخاب‌های ضعیفی را که در ابتدا چندان مهم به نظر نمی‌رسیدند، بدهد.

آدمی تمایل دارد که عدم پیشرفت خود را به گردن دیگری بیندازد؛ دولت، رقبا، مدیر شرکت، تورم، قسط‌ها و حتی ترافیک و آب ‌و ‌هوا را مقصر وضعیت خود می‌دانیم. اشخاص و اتفاقاتی که نشانی از خود بر جای گذاشته‌اند، خواه مطلوب خواه نامطلوب، در حال حاضر پشت سر ما هستند. هر اتفاقی در گذشته، حتی همین دیروز، دیگر اثری ندارد، مگر ما خود بخواهیم که تأثیر داشته باشد.