بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

چه جوری پیشرفت کنم؟» «با کار کردن بر روی خودت شروع کن.»

بیشتر از آنکه سخت روی شغل‌تان کار کنید، روی خودتان کار کنید

«تنها زمانی اوضاع تغییر می‌کند که خودت تغییر کنی.»

زندگی به گونه‌ای نیست که به ما به اندازه‌ی نیازمان پاداش بدهد، بلکه متناسب با میزانی که شایستگی آن را داریم، به ما می‌دهد.

زندگی به گونه‌ای نیست که به ما به اندازه‌ی نیازمان پاداش بدهد، بلکه متناسب با میزانی که شایستگی آن را داریم، به ما می‌دهد.

تداوم (دیرپایی) اغلب بهترین شاخص ارزش و اعتبار است.

برای اینکه بتوانی به جایی که می‌خواهی برسی اول باید بدانی کجا هستی.» از خود بپرسید، «کجا هستم؟»

فلسفۀ آقای شوف به این سادگی و آسانی بود: تا کجا باید رفت؟ تا هر جا که می‌توانی! چقدر باید یاد گرفت؟ هر قدر که می‌توانی! چند کتاب باید خواند؟ هر چندتا که می‌توانی! چقدر باید درآمد داشت؟ هر قدر که می‌توانی! چقدر باید موفق بود؟ هر قدر که می‌توانی! فلسفۀ خوب و ساده‌ای است!

انضباط یعنی پیوسته احساس کنی که کاری باید انجام شود، و برای انجام آن کار‌آگاهانه دست به عمل مناسب بزنی. اگر بین لحظۀ احساس و زمانِ عمل فاصلۀ درخورِتوجهی بیفتد، به آن تعلّل می‌گویند، که تقریباً درست متضاد انضباط است.

یادتان باشد، هم فرصت و هم چالش چشم به عمل دارند. هر چیزی تسلیم سخت‌کوشی می‌شود. مهم نیست چه کاری می‌توانید بکنید. مهم کاری است که انجام می‌دهید.

عدم اعتماد به نفس از دو عامل عمده ناشی می‌شود. نخست، نداشتن هدف یا برنامه، و دوم، نداشتن انضباط روزانه برای پیشرفت.

انسان دارای توانایی منحصربه‌فردی است که می‌تواند هرچیز را همان‌گونه که هست ببیند، و نیز این توانایی را دارد که هرچیز را بهتر از آنچه هست ببیند. اولی را واقعیت می‌گویند؛ دومی را ایمان می‌نامند.

انسان دارای توانایی منحصربه‌فردی است که می‌تواند هرچیز را همان‌گونه که هست ببیند، و نیز این توانایی را دارد که هرچیز را بهتر از آنچه هست ببیند. اولی را واقعیت می‌گویند؛ دومی را ایمان می‌نامند.

به ترس اجازه می‌دهم تا من را از واقعیت‌ها باخبر سازد، ولی اجازه نمی‌دهم که بگوید اینها تمام واقعیت‌ها هستند. به‌علاوه اجازه نمی‌دهم که تعیین‌کنندۀ نوع واکنش من به واقعیت‌ها باشد. من با خوشحالی مبارزۀ ایمان با تردید، منطق با ترس و امیدواری با نگرانی را برمی‌گزینم.

چنان باشید، هنگامی که زمستان آمد شما را مشغول برنامه‌ریزی برای بهار ببیند، نه مشغول شکایت از خطاها و قصور در وظایف. شما را با چهره‌ای بشّاش و قلبی شاد ببیند؛ شما را خوش‌صحبت با اطرافیان‌تان؛ مطمئن از آینده، نه مضطرب از آن؛ قدردان گذشته، نه حسرت‌خور آن، ببیند. و نهایتاً اینکه شما را سپاس‌گزار به‌خاطر دستاوردها، ناملایمات، و ناپایداری‌های زندگی ببیند، چرا که هریک شکلی از برکت و نعمت است که تمام محدودیت‌ها را از امکانات آیندۀ زندگی به کنار می‌زند.

تردید به خود راه ندهید، که آنجا که تردید سکونت دارد، جایی برای اعنماد‌به‌نفس نمی‌ماند. از خود غفلت نکنید، که غفلت زیان‌بار است. تصورتان از خود کمتر از حد واقعی نباشد، بیشتر هم نباشد، بلکه بکوشید در حد توان‌تان بهترین باشید.

مهر خود را به لایقش ارزانی دارید؛ و سرانجام، بیشترین احترام‌ها را برای خود نگه دارید، چراکه همین نگاه، یعنی تصوری که از خود در ذهن دارید؛ تعیین کنندۀ کیفیت زندگی‌تان است.

متهم کردن دیگران، متأسف بودن برای خود، یا مدام علت‌تراشی و بهانه‌تراشی کردن، کاری است بس احمقانه. مهم فقط یورش گسترده، داوطلبانه، و اثربخش به علت‌ها و تغییر آنهاست. اگر مایل به تغییر معلول‌ها هستید، افکار، گفتار، و توجه کامل خود را به علت‌ها معطوف کنید

انتظار ناملایمات را داشته باشید، چراکه حتماً پیش خواهد آمد. حتا از ناملایمات سپاس‌گذار باشید، چراکه باعث رشد روح آدمی می‌شود- شخصیت انسان مطمئناً در غیاب سختی‌ها ساخته نمی‌شود، بلکه در واکنش ما به سختی‌ها است، که شکل می‌گیرد.

این وعدۀ بهار است؛ هرکس آن دِرَوَد که کِشت. دروغ بکاریم، دروغ درو می‌کنیم؛ طمع بکاریم، فقر درو می‌کنیم؛ بی‌تحرکی بکاریم، انبار خالی درو می‌کنیم؛ تعلل را انتخاب کنیم، به یقین، بچه‌غول امروز رشد می‌کند و در آینده غولی خواهد شد که تمام کارهای‌مان را بی‌اثر خواهد کرد.