بریده‌هایی از کتاب کوچه کوچک‌ها

مرغ بی‌صدا! دل به نرده‌های آهنی گره مزن بال و پر در این هوای یخ زده فلك زده به پیش و پس مزن سینه پُر قفس نفس نفس مزن در میان این حصار در حصار زندگی دست مهربان مرگ را پس مزن.

قلبت را به من بِدِه تا ستاره‌های مُرده را در شب بی‌چراغ زنده كنم

من؛ که از خود بِدَرَم، در به دَرم نیز نکوست؟!

تنها به پرندۀ بی‌پرواز می‌اندیشم؛ که آب و دانۀ این قفسِ پُرهیاهو پرواز را ز خاطرش نبُرده است؛

تمام عشاق؛ اسب‌های رها شده در باداند که بی‌غرض شیهه می‌کشند نه بی‌هدف! *** گونه‌های تو هدیه‌های ممنوع‌اند. ***

من معشوق انزوایم که دیگر هیچ بعید نیست؛ بد بودن کسی که آنچنان بد نیست، یا خوب بودن کسی که آنچنان خوب، نه!

نخند! باور كن. به سرعت نور تُف می‌شی بَر غباری كه از یاد دست رفته.

من شاعری بی‌خطرم! که کلید قفل زبانش را در وحشت روز و شب‌های تهدید گُم کرده است.

تمام عشاق؛ اسب‌های رها شده در باداند که بی‌غرض شیهه می‌کشند نه بی‌هدف!

مرغ بی‌صدا! دل به نرده‌های آهنی گره مزن بال و پر در این هوای یخ زده فلك زده به پیش و پس مزن سینه پُر قفس نفس نفس مزن در میان این حصار در حصار زندگی دست مهربان مرگ را پس مزن.