بریده‌هایی از کتاب دعا برای ربوده‌شدگان

به سرزمین خشمگین خودم فکر کردم که روزی جمعیتی واقعی داشت، اما به دست جنایت‌کاران قاچاقچی و به خاطر مهاجرت مردم به امریکا به نابودی کشیده شد. آن تکه از سرزمین من مثل یک صورت فلکی درهم‌شکسته بود و خانه‌های کوچک ما مثل خاکسترِ ستارگان.

هدف همه این بود که دیگر برنگردند. زمانی عدهٔ زیادی در این کوهستان زندگی می‌کردند، تا وقتی بزرگراه خورشید از مکزیکوسیتی به آکاپولکو کشیده شد. به عقیدهٔ مادرم آن بزرگراه مردم ما را دو قسمت کرد، مثل خنجری که بدن یک آدم را دو تکه کند. بعضی از مردم در یک طرف آسفالت سیاه‌رنگ ماندند و بعضی به طرف دیگر رفتند. پس همه مجبور بودند مرتب از عرض جاده عبور کنند. وقتی مادرِ مادرم داشت برای مادرش که می‌شد مادربزرگ مادرم، ظرفی شیر می‌برد زیر اتوبوس رفت و کشته شد. سرخی خون و سفیدی شیر، جاده را رنگین کرد.

وقتی بیماری مادر استفانی تشخیص داده شد پدرش سه‌تا کشیدهٔ چپ‌وراست به صورت زنش زد و به او گفت فاحشه و خانه را ترک کرد. بیماری را نتیجهٔ خیانت زن دانست در صورتی که همه می‌دانستیم چنین چیزی امکان ندارد. در کوهستان ما مردی نبود.

«وقتی می‌شه آواز خوند چرا آدم حرف بزنه؟»

عشق یه احساس نیست، یه فداکاریه.»

گفتم «یه چیزی باید به‌تون بگم. توی این ماشین پنج نفر هستن.» و با انگشت به شکم خودم اشاره کردم. «یه بچه توی شکم منه.» مادرم بدون هیچ حرفی برگشت و گونه‌ام را بوسید. ماریا هم طرف دیگر صورتم را بوسید. بوسه به چهرهٔ کودکی که در رحم داشتم. مادرم گفت «فقط دعا کن پسر باشه.»

گفتم «یه چیزی باید به‌تون بگم. توی این ماشین پنج نفر هستن.» و با انگشت به شکم خودم اشاره کردم. «یه بچه توی شکم منه.» مادرم بدون هیچ حرفی برگشت و گونه‌ام را بوسید. ماریا هم طرف دیگر صورتم را بوسید. بوسه به چهرهٔ کودکی که در رحم داشتم. مادرم گفت «فقط دعا کن پسر باشه.»

عشق یه احساس نیست، یه فداکاریه.»

«زمین این‌جا خیلی سرده.» «آره، این‌جا حتا خورشید هم سرده.»

«معده‌م درد می‌کنه، سرم درد می‌کنه.» «این‌جا دکتر نیست؟» «فقط دوشنبه‌ها می‌آد، من نمی‌خوام اون رو ببینم، ممکنه نذاره سم‌پاشی کنم، اون وقت پول از کجا بیارم؟» «این کار داره تو رو مریض می‌کنه.» «باعث می‌شه بخوابم و خواب ببینم. اما تو متوجه نیستی لیدی‌دی، تو متوجه نیستی.»

مسلماً هیچ‌کس نمی‌خواست خطر بیرون رفتن در دنیایی را به جان بخرد که در آن مردها فکر می‌کردند می‌توانند تو را فقط به خاطر این‌که ناخن‌هایت قرمز است بدزدند.

«چه فرقی داره که بچه‌ت رو بکشی یا این‌که بندازیش تو سطل‌آشغال؟ ها؟» مانده بودم آیا این هم یک سؤال امتحانی است یا نه؟ خودش به سؤالش پاسخ داد؛ «خیلی فرق داره، لااقل کشتن می‌تونه از روی ترحم باشه.»

«همیشه آشپز خودت باش، هیچ‌وقت نذار کسی برات آش بپزه.»

ماریا بود که یک چوب دراز برداشت و آن‌قدر به مار سیخونک زد تا افتاد روی زمین. من و استفانی و پائولا جیغ زدیم و فرار کردیم اما ماریا دولا شد، بلندش کرد و بین انگشت اشاره و شستش نگهش داشت. نگاهی به مار کرد و گفت «خب، تو فکر می‌کنی صورت زشتی داری؟ پس صورت من رو نگاه کن!» پائولا گفت «بندازش، بندازش، نیشِت می‌زنه!» ماریا مار را انداخت روی زمین و گفت «احمق‌جون، این همون چیزیه که می‌خوام.»

بعد از مدتی پدرم دیگر مقرری ماهیانهٔ ما را هم از امریکا نفرستاد، فکر می‌کنم ما برای پول او هم زیادی خوب بودیم.

مادر می‌گفت «هیچ‌وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه تو چه چیزی رو می‌خوای، اون رو بهِت نمی‌ده. تضمین می‌کنم.» پدرم که رفت مادرم گفت «زانو بزن و برای قاشق‌ها دعا کن.»

مادر می‌گفت «هیچ‌وقت برای عشق و سلامتی یا پول دعا نکن، اگه خدا بفهمه تو چه چیزی رو می‌خوای، اون رو بهِت نمی‌ده. تضمین می‌کنم.»

گفت به تو بگم عشق یه احساس نیست، یه فداکاریه.

ممکنه از خودت بپرسی چه‌طور می‌شه دنیا یه آدم رو فراموش کنه، ولی این اتفاقیه که همیشه می‌افته.

«باورت می‌شه فقط بیست و شیش حرف برای بیان همه‌چیز وجود داره؟ فقط بیست و شیش حرف برای گفتن دربارهٔ عشق، حسادت و خدا.»