بریده‌هایی از کتاب شاعر

هرگونه قانون دنیوی را که در قبال پلیس نقض کنی، ممکن است دلخور شوند.

من از مسیری متروک و نامعلوم ـ تسخیرشده به‌دست فرشتگان مغضوب ـ جایی که شبحی به نام شب ـ نشسته بر سریری سیاه حکم می‌راند ـ به این سرزمین رسیده‌ام ـ از دورترین نقطهٔ مسکونی تا ابد تاریک ـ از برهوتی با آب‌وهوایی غریب ـ خارج از مکان، خارج از زمان.

«تو بچه هم که بودی همیشه می‌خواستی از همه‌چی سر دربیاری. یادت میاد؟ دل و رودهٔ همهٔ اسباب‌بازی‌هات رو می‌ریختی بیرون.» «چی داری می‌گی، مامان؟ این…» «من دارم می‌گم وقتی دل و رودهٔ همه چی رو بریزی بیرون، همیشه هم نمی‌تونی دوباره سر همشون کنی. اون‌وقت چی داری؟ هیچی، جانی، هیچی نداری.»

در این حرفه، سردبیران به دو دسته تقسیم می‌شدند. عده‌ای از آنان از حقایق خوش‌شان می‌آمد و به قدری آن‌ها را در داستان می‌گنجاندند که عملاً هیچ‌کس آن را تا آخر نمی‌خواند. بعضی‌شان هم از حرف و حدیث خوش‌شان می‌آمد و هرگز اجازه نمی‌دادند حقایق سد راهشان شود.

متوجه شده بودم که بخش اعظم اندوهم درواقع خشم است.

سعی می‌کردم تنم را خسته کنم به این امید که ذهنم هم از جسمم پیروی کند، اما موفق نمی‌شدم.

مهارت من در زندگی این بود که کلمات را کنار هم بگذارم و حکایتی منسجم و خواندنی از آن‌ها بسازم، اما حالا هیچ جمله‌ای برای این یکی نداشتم.

گمان نمی‌کنم هیچ نوع مرگی مانده باشد که درباره‌اش ننوشته باشم، که بعدش هم باعث می‌شد ناخوانده به سراغ آدم‌ها بروم و به رنج و دردشان سرک بکشم.

همیشه برایم جالب بود بدانم پلیس‌ها چه نوع نوشیدنی‌ای می‌خورند. این موضوع تا حدودی شخصیت آنان را تعریف می‌کرد. وقتی نوشیدنی را این طوری خالی بالا می‌انداختند، به نظرم می‌رسید شاید بارها و بارها خیلی چیزها را دیده‌اند که بقیهٔ مردم حتی یک بار هم ندیده‌اند.

همیشه معتقد بوده‌ام راز و رمز معامله با مرگ این است که از آن دوری کنی. این قانون است. نگذار نفسش به صورتت بخورد.

مرگ ضربان قلب من است. از طریق آن امرار معاش می‌کنم. اعتبار حرفه‌ای‌ام را روی آن بنا نهاده‌ام. با شور و شوق و دقت متصدی کفن و دفن با آن رفتار می‌کنم؛ در کنار آدمی داغ‌دیده، غمگین و دلسوز می‌شوم و وقتی تنها هستم، یک صنعتگر کارکشته.

از نظر بعضی از گزارشگران جوان، من تا حدودی قهرمان بودم، با گزارش‌هایی که می‌شد آن‌ها را از روزنامه برید و نگهشان داشت، دارای ذوق و قریحه بود و قبل از همه هم منتشر می‌شد. از نظر عده‌ای دیگر، شک نداشتم نویسندهٔ مزدور دیوانه‌ای تلقی می‌شوم که به‌ناحق گزارش‌هایش راحت و بی‌دردسر در روزنامه چاپ می‌شود.

آدم هر روز جنگی بی‌حاصل با زندگی دارد و در زندگی چه چیزی بیش از اظهار جسمانی عشق، حیاتی است؟