بریده‌هایی از کتاب شاعر

واقعیت این بود که ما مدت‌ها بود درست و حسابی به درددل یکدیگر گوش نداده بودیم. ما دو راه جداگانه را برگزیده بودیم و هر بار من این حقیقت را تأیید می‌کردم، چرخهٔ درد و اندوهم دوباره به حرکت درمی‌آمد.

هیچ انتظاری نداشتم اما تا اندازه‌ای هم منتظر چیزی بودم. دقیقاً نمی‌دانستم چه چیزی. شاید یک احساس.

نیچه در این مورد چی گفته؟ کسی که با هیولا می‌جنگد…» «باید طوری عمل کند که خود به هیولا تبدیل نشود.»

وقتی به همکاری پیشنهاد دوستی بدهی که خواهانش است، آدم باحالی هستی و اگر طرف خواهانش نباشد، با شکایت و لیچار او مواجه می‌شوی. من معتقدم بهتر است آدم از کل ماجرا بپرهیزد.

بیش از هر چیز چشمان آن‌ها را به یاد می‌آورم. بدون مرور آن چشم‌ها در ذهنم، نمی‌توانم بخوابم؛ نه برای آنچه در آن‌ها بود، بلکه برای آنچه در آن‌ها نبود، گم شده بود. در پشت آن‌ها فقط تاریکی محض بود. یأس و پوچی و بی‌معنایی، و به‌قدری جذاب که گاهی با خواب مبارزه می‌کردم تا بتوانم درباره‌اش فکر کنم.

درست مثل این بود که آدم سعی کند قطعات شکستهٔ آیینه‌ای را به هم بچسباند. هر تکهٔ آن قسمتی از آدم را منعکس می‌کند اما اگر آدم حرکت کند، تصویرش هم حرکت می‌کند.

آگاهی از اسرار کسی، قدرتی سکرآور است. از این‌که قادر بودم تکه‌های داستان را در کنار هم بگذارم، لذت می‌بردم.

«شاید بعضی اوقات انتقام به همون خوبی عدالت باشه.»

گاهی منشأ شریرانه‌تر از علته، اگرچه معمولاً علته که اسمش بد درمی‌ره.

تیره‌ترین افکار آدم‌ها منحصربه‌فرد نیست. بدترین چیزی که ممکنه تصورش رو بکنی، هر چیزی که باشه، هر قدر هم بد باشه، براش بازاری هست…

«حدس می‌زنم هرگز کسی بهت نگفته که آدم با شکر می‌تونه مگس بیشتری بگیره تا با لیمو.»

به‌طور معمول کودک‌آزارها در زندان از همه خشن‌تر رفتار می‌کنن. به همین دلیل هم تمایل دارن که به همدیگه بپیوندن و صرفاً مثل جماعتی آزاد، گروه تشکیل بدن.

گزارش مال کسیه که اونو می‌نویسه، جک. اینو یادت باشه. هر کی گزارش رو بنویسه، اون مال خودش می‌شه.

ما کنار گذاشته شده‌ایم. ما به خانه‌به‌دوشانی در دنیای ناله‌ها تبدیل شده‌ایم. طردشدنم رنج و انگیزهٔ من است.

ما همان هستیم که آن‌ها از ما ساختند و بااین‌حال از ما رو برمی‌گردانند.

هیچ‌چیز بدتر از این نیست به توافقنامه‌ای پایبند بمانی که یکی از افراد طرف معامله به آن پایبند نمانده است.

تا وقتی ته اولین فنجان قهوه‌مان را درنیاوردیم، هیچ حرفی با هم نزدیم. تصورم این بود که هر یک در تنگنایی کاملاً متفاوت به سر می‌بریم و افکاری مختلف در سر داریم.

می‌ترسیدم که این شکست تا آخر عمرم دست از سرم برندارد. چون غریزه ممکن است دیگر هرگز برنگردد.

در این فکر بودم که چرا باید این‌طوری باشد که بخواهی به کسی دست پیدا کنی که دستیابی به او تا این حد سخت است؟

ما به چیزهایی که از نظرمان زیباست اعتماد می‌کنیم، به چیزهایی که آن را می‌خواهیم.