بریده‌هایی از کتاب شاعر

من به رسانه‌ها به‌عنوان رکن ضروری هر جامعهٔ آزاد احترام می‌ذارم. از نظر من بی‌مسئولیت بودنشون که بیشتر اوقات هم توی ذوق می‌زنه، قابل سرزنشه.

احساسم احتمالاً شبیه احساس فیلمنامه‌نویسی بود که بالأخره فیلمش را روی پردهٔ سینما می‌بیند. قبلاً همهٔ این‌ها به‌عنوان مشتی احتمالات بعید در دفترچه یادداشت و رایانه و ذهن من پنهان بود.

من در دنیایی از ناله وشیون، تنهای تنها به سر می‌برم و روح و روانم راکد و ایستاست

من همیشه معتقد بوده‌ام که زنان زیبا می‌دانند و درک می‌کنند که همواره زیر نظر هستند.

زن در قسمت راست آسانسور ایستاده بود و ما گرفتار سکوت عذاب‌آوری شده بودیم که همیشه وقتی غریبه‌هایی در آسانسور نزدیک به هم هستند، حکمفرما می‌شود.

خداوندگارا، شکرت! بحران… خطر رفع شد، و بیماری دیرپا از سر گذشت… و تب، فراخوان زندگی، عاقبت بر قلهٔ ظفر نشست.

در خواب و خیال شبی تاریک رؤیای لذتی ازدست‌رفته را می‌بینم اما رؤیای بیداری‌ام در روشنایی مرا دل‌شکسته و اندوهگین می‌کند

مرگ در دل آن موج زهرآلود بود، و در گورِ مناسب شکافِ عمیقِ آن

اما وقتی شب پردهٔ سیاهش را بر آن نقطه می‌افکند، بر سرتاسر آن، و نسیم رمزآلود ناله‌کنان می‌وزد، آن‌گاه… آه، آن‌گاه، من در وحشت دریاچهٔ تنها، بیدار می‌شوم

آلن پو نوشته بود: «من در دنیایی از شکوه‌ها/ تنهای تنها به سر می‌برم/ و روح و روانم/ راکد و ایستاست.»

من از آن آدم‌ها نبودم که از تنهایی یا تاریکی بترسم. ده سال بود که تنها زندگی می‌کردم، حتی به‌تنهایی در پارک‌های ملی چادر زده بودم و در صحرا و بیابان راه پیموده بودم تا سوژه‌ای به دست بیاورم.

احساس کردم به او اعتماد دارم. شاید چون همیشه به‌راحتی می‌شود به کسی که همان کاری را انجام داده است که خود آدم انجام می‌دهد، اعتماد کرد.

زمانی کتابی دربارهٔ یک خبرنگار خوانده بودم که نویسنده‌اش هم خبرنگار بود و زندگی را همچون دویدن در جلوی دستگاه خرمن‌کوب توصیف کرده بود. فکر کردم این صحیح‌ترین توصیفی بود که تاکنون خوانده بودم.

همیشه وقتی من با کسی برخورد می‌کردم که راه زندگی‌اش را عوض کرده و حالا به آن‌سوی خط قدم گذاشته بود، با سکوتی ناراحت‌کننده دست به گریبان می‌شدم.

می‌توانم سرم را برگردانم و به مسیری که طی کرده‌ام نگاهی بیندازم و ببینم که چطور درد و رنج تمام انتخاب‌های مرا شکل داده است. به روبه‌رو نگاه می‌کنم و می‌توانم ببینم که درد و رنج مرا به کجا می‌برد. درواقع من دیگر در طول مسیر گام برنمی‌دارم. راه من است که در زیر پایم به جلو می‌رود، مرا با خود حمل می‌کند، همچون تسمه‌ای بزرگ در طول زمان، و مرا به اینجا آورده است.

درد و رنج ما مسیری است که انتخابش می‌کنیم و در آن ره می‌سپاریم. درد و رنج زمینه را برای هر کاری که می‌کنیم و هرآنچه می‌شویم، فراهم می‌کند. بنابراین، ما به روی آن آغوش می‌گشاییم. ما آن را بررسی می‌کنیم و به دلیل معصومیت و بی‌گناهی‌اش، عاشق آن هستیم. ما هیچ راه چارهٔ دیگری نداریم.

رنج‌کشیدن شور و شوق من است، مذهبم است؛ هرگز مرا ترک نمی‌کند؛ مرا هدایت می‌کند؛ خودِ من است.

آدم گاهی به‌گونه‌ای خاص، به‌گونه‌ای پرشور، عاشق رنج‌کشیدن است.

ما دربارهٔ آنچه ما را می‌ترساند، مطالعه می‌کنیم. ترس باعث فروش روزنامه‌ها و محبوبیت برنامه‌های تلویزیونی می‌شود.

هرگز موقع برخورد با پلیس راحت نبودم، حتی با این‌که دنیای آن‌ها مجذوبم می‌کرد. همیشه احساس می‌کردم ممکن است به چیزی در من ظنین شوند؛ به چیزی بد و ناخوشایند. عده‌ای می‌گفتند این نقطه‌ضعف من است.