بریده‌هایی از کتاب روش برداشت از قرآن

برای رسيدن به ايمان و عشق حق به ارزيابی معبودها و معشوق‌ها (فكر) و سپس به مقايسه آنها (عقل) نيازمنديم... تا بتوانيم بهترين را انتخاب كنيم و به آن ايمان بياوريم.

كه برای حركت ما دو پا هست؛ پای شكر و بهره‌برداری در هنگام دارايی و پای صبر در هنگام گرفتاری.

راستی! ما آب خوردن را با آب انبار كردن عوضی گرفته‌ايم و خيال می‌كنيم كه جمع كردن‌ها ما را بارور می‌كند، در حالی كه نوشيدن‌ها و با آب زندگی كردن‌ها، ما را به حيات و زندگی می‌رساند. من آب انبارهايی را سراغ دارم كه ضربه يك حادثه، تمام وجود آنها را می‌لرزاند.

قرآن يك انزال دارد(نزول مجموعی) و يك تنزيل(نزول‌تدريجی)؛ انزال آن در شب قدر بوده و تنزيل آن در كنار حادثه‌ها و در جايگاه‌های متناسب.

كسی كه می‌خواهد از قرآن بهره بگيرد، يا بايد ديگری برايش آيه‌ها را تلاوت كند و دارويش را نشانش بدهد و يا خود بر تمام قرآن مسلط باشد و جايگاه‌ها و روحيه‌ها را بشناسد و از آيه مورد نياز استفاده كند و به جای بررسی واژه‌ها و يا موضوع‌ها و يا بررسی مجموعی قرآن، به آيه مورد نيازش رو بياورد.

هر كس برای استفاده از قرآن، راهی در پيش گرفته و از آن برداشتی دارد و برای اين برداشت هم دليلی ساخته و دستاويزی گرفته است. ناچار تمام اين گفته‌های مختلف و تمام اين برداشت‌های گوناگون نمی‌تواند مقصود قرآن باشد؛ چون حقيقت‌ها با هم اختلافی ندارند و ناچار بهره‌برداری از قرآن به اين گونه نمی‌تواند باشد و هر كس نمی‌تواند در آن اين گونه آزاد و رها رفت و آمد كند؛ چون حقيقت دستاويز باطل‌ها نمی‌گردد.

قرآن خط اول رشد انسان را تفكر معرفی می‌كند، ولی آن هم با شرايطی كه بايد فكر آزاد شود و از جاذبه‌ها و كشش‌ها خلاص شود (أَنْ تَقُومُوا... ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا) و سپس به راه بيفتد؛ چون قطب نمای فكر ما، قطب نمای وجود ما، تا زمانی كه در كشش آهن رباهای عادت و تعصب و سنت‌ها هست، قطب شمال و جنوب و جهت حركت ما را نشان نمی‌دهد

بلندی و كوتاهی آيه‌ها، همه حرف می‌زنند و همه جان دارند و همه به هم دست داده‌اند، كه انسان را بسازند و روحش را به نورها برسانند و در او تدبر و تفكر و علم و احسان و تقوا را سبز كنند، كه قرآن كتاب اينهاست و راهنمای آنهاست : «لِقَومٍ يَعْلَمُون»

خوشی وجود ندارد مگر برای آنها كه با ناخوشی‌ها خوش هستند و با ناخوشی‌ها به خوبی‌ها می‌رسند.

من بی‌رنگ شده‌ام... تا رنگ قرآن را بگيرم... تا «صِبْغَةَ اللّه» را بيابم.