کتاب روش برداشت از قرآن

قرآن يك انزال دارد(نزول مجموعی) و يك تنزيل(نزول‌تدريجی)؛ انزال آن در شب قدر بوده و تنزيل آن در كنار حادثه‌ها و در جايگاه‌های متناسب. رسول پيش از آنكه تنزيل قرآن برسد و آيه‌ها در جايگاه خود و در كنار حادثه‌ها نازل شوند، نبايد به خواندن قرآن بپردازد و در آن شتاب كند. اين دستور نشان می‌دهد مادام كه آيه‌ها در جايگاه خود ننشينند اثری نخواهند گذاشت و به ابتذال خواهند انجاميد.

قرآن نشان می‌دهد كه چگونه شخصيت‌ها را بيدار كنيم و با چه رشته‌ای شخصيت‌های پراكنده را جمع كنيم و با چه ريسمانی آنها را ببنديم كه باز نشوند. و نشان می‌دهد كه اين رشته، رشته قوميت و آب و خاك و هدف‌های كوتاه راكد نمی‌تواند باشد، بلكه فقط رشته خدا می‌تواند اين پراكنده را جمع كند و حبل الله می‌تواند آنها را ببندد. و حبل الله با آيه ديگر توضيح می‌يابد كه از دو قسمت عشق به حق و كفر به طاغوت بافته شده است، كه «مَنْ يَكْفُر بِالطاغُوتِ وَ يُؤْمِن بِاللهِ فَقَدْ اِسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثقی لاَانْفِصامَ لَها».

آنجا كه آيه‌ها هماهنگ با نيازها و روحيه‌ها تلاوت شوند و در اين آيه‌ها تدبر شود، بهره‌ها زيادتر خواهد بود و درمان نزديك، همان‌طور كه داروی متناسب در هنگام متناسب، درمان خواهد داشت و شفا خواهد آورد. كسی كه می‌خواهد برای رسيدن به يك دارو، تمام داروخانه را ببلعد به قبرستان خواهد رسيد؛ چون از تمام داروخانه او به بيش از يك قرص و يا كپسول نياز ندارد.

اصولاً مطالعه هر كتاب، مادام كه با طرح سؤال‌هايی همراه نباشد بهره نمی‌دهد و خواننده به سادگی از جواب‌ها و اشاره‌ها و نكته‌ها می‌گذرد و آنها را نمی‌يابد و در خونش نمی‌نشيند.

اصولاً مطالعه هر كتاب، مادام كه با طرح سؤال‌هايی همراه نباشد بهره نمی‌دهد و خواننده به سادگی از جواب‌ها و اشاره‌ها و نكته‌ها می‌گذرد و آنها را نمی‌يابد و در خونش نمی‌نشيند.

سؤال‌ها فكر را آماده می‌كنند و زمينه می‌دهند... تا همين كه به جواب سؤال‌ها رسيد و يا به نكته‌هايی پی‌برد، بتواند آن را ببلعد و جواب را بگيرد.

قرآن كتابی است كه برای هر درد، درمانی دارد و كتابی است كه برای هر كس هدايتی دارد و شفايی می‌آورد. برای يك بيمار، گاهی بيش از يك آيه لازم نيست. اگر تمام قرآن را بررسی كند و اين آيه را كنار بگذارد، درمان نخواهد شد و شفايی نخواهد گرفت و اگر فقط همين يك آيه را ببيند و همان آيه برايش تلاوت شود و در آن تدبر كند، از آن بهره خواهد گرفت و راهش را خواهد يافت.

كسی كه می‌خواهد از قرآن بهره بگيرد، يا بايد ديگری برايش آيه‌ها را تلاوت كند و دارويش را نشانش بدهد و يا خود بر تمام قرآن مسلط باشد و جايگاه‌ها و روحيه‌ها را بشناسد و از آيه مورد نياز استفاده كند و به جای بررسی واژه‌ها و يا موضوع‌ها و يا بررسی مجموعی قرآن، به آيه مورد نيازش رو بياورد.

«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّی تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّون »؛ هيچگاه نيل به خوبی‌ها پيدا نمی‌كنيد تا اينكه از محبوب‌ها و عشق‌ها بگذريد.

بسياری از آنها كه به مذهب رو می‌آورند، به خاطر خستگی از لامذهبی و تكرار آن محيط‌هاست. آنها طالب يك تنوع جالب‌تر و زنده‌تر هستند، نه دوستدار يك تحرك و دگرگونی اساسی.